Er gaat geen dag voorbij of er duikt wel ergens in de media een sociaal doe-het-zelven initiatief op. Soms is het klein, soms subversief, soms zijn de pretenties groot en hebben mensen de ambitie om echt een alternatief voor bestaande systemen op gang te brengen. Hoe dan ook, het beweegt alle kanten op. Het zwelt aan. In mijn weblog zal ik de komende tijd krantenberichten verzamelen over het sociaal doe-het-zelven. Bijdragen en tips zijn welkom.

Wikipedia is natuurlijk het tooneeld van sociaal doe-het-zelven. Wetenschappers haalden er hun neus voor op; echte enceclopedieën namen het niet serieus, maar inmiddels heeft Wikipedia de onbetwistbaar statigeEncyclopedia Britannica tot een diepe kniebuiging gedwongen. Deze oer-enceclopedie heeft haar papieren voortbestaan moeten opgeven en ik nu alleen nog maar digitaal te raadplegen voor hen die ervoor betalen. Wikipedia staat model voor het nieuwe platform-denken. mensen brengen hun kennis er naar toe, en daar wordt het neergezet, verbeterd, bewerkt, verzameld, geordend volgens een vast format. Het resultaat is dat velen meer weten dan een paar deskundigen.

En dat alles gebeurt zonder winstbejag, kennis wordt om niet ter beschikking gesteld. Maar als de beweging zo groot is, dan wordt het ook voor de geldzuchtigen en de slimme ondernemers interessant. dat is precies wat er met het succes van Wikipedia gebeurde. Er ontstonden partijen die zich lieten betalen om zogenaamd als vrijwilliger onder een valse identiteit (a sockpuppet) informatie op de digitale encyclopedie te zetten. Want met zoveel gebruikers is dat gunstig voor je boek, je product, je naam of wat dan ook. Je ziet het in feite ook bij marktplaats, waar - maar dan gewoon openlijk - ook steeds meer bedrijven actief zijn en het steeds meer moeite kost om de gewone aanbieder van de professionele verkoper te onderscheiden.

Kortom, waar sociaal doe-het-zelven groot wordt, wordt het altruisme en het idealisme meteen op de proef gesteld. Want waar succes groeit valt immers geld te bedienmen. Dan moet het platform zich daartegen wapenen waardoor het weer minder aantrekkelijk wordt om er spontaan aan deel te nemen, zoals Wikipedia nu ook merkt: het aantal vrijwilligers loopt terug. Waarmee maar gezegd wil zijn, dat sociaal doe-het-zelven een facinerend avontuur is dat niet per se tot een betere wereld lijdt. het is gewoon een andere wereld.

Ontindividualiseren

Onlangs zat ik aan een tafel waarin professionals uit de maatschappelijke opvang in gesprek waren met een vertegenwoordiger van de lokale woningcorporatie. Het onderwerp was hoe mensen die aangewezen zijn op een opvangvoorziening het beste in een zelfstandig woontraject terecht kunnen komen en hoe woningcorporatie en opvangorganisatie daarin kunnen samenwerken. De opvangprofessionals wilden wel een wat soepeler regime van woningtoewijzing, want ze hebben het idee dat hun mensen twee keer examen moeten doen voordat ze in aanmerking komen voor een urgentiewoning. De woningcorporatieman op zijn beurt wilde betere garanties voor adequate begeleiding, zeker als er sprake is van terugval. Bij wie kon hij dan terecht?
Zo waren ze lekker met elkaar bezig. Met de beste bedoelingen, daar hoeft niet aan te worden getwijfeld. Maar bij mij drong zich toch een wat onbehaaglijk gevoel op bij dit professionele onderonsje. Het cirkelde rondom kwetsbare individuen, die òf onder het regime van opvangorganisaties of onder de hoede van de woningcorporaties vielen. Als het goed gaat, prima. Maar zodra er iets fout gaat, beginnen ze elkaar te mobiliseren.
Dus vroeg ik: ‘Waarom worden er in een huurcontract van iemand die uit de opvang in een corporatiewoning komt niet standaard namen en telefoonnummers opgenomen van mensen waarmee contact gezocht kan worden als er iets misgaat? Waarom bellen professionele organisaties als eerste reflex altijd elkaar op?’
Als we alle verhalen serieus nemen die we nu aan elkaar vertellen in wat in het jargon wel ‘de kanteling’ (of ‘transformatie’) van ‘het sociale domein’ wordt genoemd, dan zou dat een logische vervolgstap zijn. Die verhalen zeggen immers dat we de sociale veerkracht van mensen meer moeten aanspreken, dat we individuen niet moeten vangen in hun problemen, maar moeten begrijpen in de context van hun sociale netwerken. Kortom: we moeten de institutionele omgang met mensen op een andere leest schroeien en durven te ontindividualiseren en ontprofessionaliseren.
Het voorbeeld van de maatschappelijke opvang en de woningcorporatie laat zien dat het niet alleen om woorden moet gaan, maar dat het juist de kunst zal zijn om deze aanpak vast te leggen in nieuwe routines, regels en omgangsvormen. Weg met de professionele onderonsjes dus. Aan mijn tafel had men daar ook wel oren naar. Hoewel…onze mensen hebben geen netwerk, zei een van de opvangprofessionals aarzelend. Maar misschien moeten jullie ze pas bij ons melden als ze dat wel hebben, reageerde de corporatieman. Laat dat nu precies het gesprek zijn dat professionals in deze tijden van transities en transformaties met elkaar moeten voeren.

Deze column is eind november verschenen in Aedes Magazine, nr. 11/2013.

Er gaat geen dag voorbij of er duikt wel ergens in de media een sociaal doe-het-zelven initiatief op. Soms is het klein, soms subversief, soms zijn de pretenties groot en hebben mensen de ambitie om echt een alternatief voor bestaande systemen op gang te brengen. Hoe dan ook, het beweegt alle kanten op. Het zwelt aan. In mijn weblog zal ik de komende tijd krantenberichten verzamelen over het sociaal doe-het-zelven. Bijdragen en tips zijn welkom.

Sociaal doe-het-zelven heeft ook te maken met het benutten van de wijsheid van de massa, ooit in de VS gelanceerd door de socioloog James Surowiecki: The wisdom of the crowds. De kennis van velen is een rijkere kennisbron dan de kennis van een enkeling of een groep deskundigen. De kunst is om die kennis op te halen, te aggregeren en weer terug te brengen. Dat gebeurt in dit krantenbericht, waarin de kennis van veel mensen wordt gebruikt om een rampgebied in kaart te brengen, zodat efficiënte hulpverlening tot stand kan komen. Zo zijn er veel meer voorbeelden dat mensen digitale platforms maken waar mensen specifieke kennis naar toe kunnen brengen die bijdragen aan het oplossen van een groter probleem. Kennis wordt daardoor iets wat je vooral moet delen (in plaats van bewaken en voor jezelf houden).

Er gaat geen dag voorbij of er duikt wel ergens in de media een sociaal doe-het-zelven initiatief op. Soms is het klein, soms subversief, soms zijn de pretenties groot en hebben mensen de ambitie om echt een alternatief voor bestaande systemen op gang te brengen. Hoe dan ook, het beweegt alle kanten op. Het zwelt aan. In mijn weblog zal ik de komende tijd krantenberichten verzamelen over het sociaal doe-het-zelven. Bijdragen en tips zijn welkom.

Vrij Nederland komt deze week met een coverstory over het sociaal doe-het-zelven en de participatiesamenleving. Ik speel daarin zelf een tamelijk prominente rol, waarbij de twee redacteuren niet schromen mij zo'n beetje als 'de' expert neer te zetten. Dat is, ik zeg het hier maar even, te veel eer. Het aardige van de sociaal-doe-het-zelf-beweging is nu juist dat deze heel veel experts kent. Maar goed, journalisten kunnen nu eenmaal niet met veelvormige bewegingen overweg en creëren overal woordvoerders, experts, deskundigen. Het zij zo.

Het artikel geeft een aardig overzicht over hoe lang het begrip participatiesamenleving al meegaat, maar hamert - zeker in de kop en de intro - wel heel erg op de gedachte dat het een begrip is dat gekaapt kan worden door de bezuinigers. Dat is een vreemde redenering; de mensen die met het sociaal doe-het-zelven in de weer zijn hebben daar nooit het label participatiesamenleving op geplakt, dat is altijd uit de koker van politici en beleidsproducenten gekomen. Dus ja, wie 'kaapt' er nu wat. Ik geloof niet dat veel mensen die nu wat in deze initiatieven doen veel gedachten hebben bij het begrip participatiesamenleving. Dat is een voorrecht van journalisten en politici, en van taaldeskundigen want tot mijn schrik hebben die het tot het woord van het jaar gekozen.

Nou ja, laten wij als sociaal doe-het-zelvers gewoon ons 'ding' blijven doen. Wie het verhaal zelf wil lezen kan hier terecht.

Er gaat geen dag voor bij of er duikt wel ergens in de media een sociaal doe-het-zelven initiatief op. Soms is het klein, soms subversief, soms zijn de pretenties groot en hebben mensen de ambitie om echt een alternatief voor bestaande systemen op gang te brengen. Hoe dan ook, het beweegt alle kanten op. Het zwelt aan. In mijn weblog zal ik de komende tijd krantenberichten verzamelen over het sociaal doe-het-zelven. Bijdragen en tips zijn welkom.

Veel sociaal doe-het-zelf-initiatieven gaan over het verbinden van mensen die iets voor elkaar kunnen betekenen. Het is een vorm van betrokkenheid zonder dat er sprake is van professionele zorg. Wat niet wilz eggen dat dat niet professioneel of slim georganiseerd moet worden. Of dat de mensen die deze diensten doen er geen geld aan mogen overhouden. Sterker, er zijn leuke swiongende bedrijfjes van te maken, zoals de twee zussen Anne en Lotte van Oudheusden met hun initiatieven bewijzen. Zij koppelen studenten een senioren. Studenten zitten om geld verlegen, senioren om een helpend handje. De zusjes Van Oudheusden zagen er een win-win-situatie in, en ja dan is een slim bedrijfje snel geboren. Kijk op voor meer informatie op: seniorenstudent.nl.

Er gaat geen dag voor bij of er duikt wel ergens in de media een sociaal doe-het-zelven initiatief op. Soms is het klein, soms subversief, soms zijn de pretenties groot en hebben mensen de ambitie om echt een alternatief voor bestaande systemen op gang te brengen. Hoe dan ook, het beweegt alle kanten op. Het zwelt aan. In mijn weblog zal ik de komende tijd krantenberichten verzamelen over het sociaal doe-het-zelven. Bijdragen en tips zijn welkom.

Het meest in het oog springende terrein van sociaal doe-het-zelven wordt gevormd door de lokale energiecollectieven, die als paddestoelen uit de grond zijn geschoten. Hier komt alles bij elkaar: eigen belang (want het is een goede en rendabele investering), greep krijgen op een belangrijk levensterrein, samenweren en bijdragen een een ideëel doel (duurzaamheid). Deze lokale energieopwekking is uitgegroeid tot een stuwende kracht in de zogenaamde energiewende. Die wordt niet gedragen door Den Haag, zelfs niet door het Energie-akkoord (een klassiek staaltje oud polder-denken), maar door deze beweging van onderop groot te maken. Ikzelf heb onlangs nog zes windaandelen in een spiksplinter nieuwe windmolen aangeschaft, dat zegt genoeg. Kijk op voor meer informatie op: hieropgewekt.nl/. De afbeelding komt van Nijmegenaar Louis de Mast, waarvoor dank.

Op 15 november 2013 is op 93-jarige leeftijd Jan de Jong, één van de meest markante figuren uit de geschiedenis van de Amsterdamse volkshuisvesting, overleden. De Jong werkte vanaf 1935 tot 1983 bij de Algemene Woningbouwvereniging (AWV), lange tijd de grootste sociaaldemocratische woningcorporatie van Nederland, en een van de toonaangevende corporaties in Amsterdam.

De Jong begon er als jongste bediende en had als taak om bij huurders die niet thuis waren als de ‘bode’ de huur kwam ophalen zogenaamde ‘herinnerringskaarten’ in de bus te stoppen. Daarvoor vertrok hij elke woensdag op de fiets van het AWV-kantoor in de Smaragdstraat voor een tocht van een kleine dertig kilometer langs alle AWV-complexen, van het Transvaalplein, via Betondorp, naar Tuindorp Oostzaan in Noord, van Noord naar de Staatsliedenbuurt en dan weer naar de Amstelveenseweg. Hij was er de hele dag mee bezig en uiteindelijk kende hij bijna alle 8000 huurders van het AWV uit zijn hoofd.

De oorlog was traumatisch. Voor de AWV en ook voor hem persoonlijk. Voor de AWV was het dramatisch omdat het ledenbestand voor een groot deel bestond uit actieve en geëmancipeerde joden, die in grote getale werden afgevoerd en de oorlog niet hebben overleefd. Voor Jan de Jong was het dramatisch omdat de AWV in 1943 het bevel ontving om naar rato van het aantal personeelsleden mensen te leveren voor de Arbeitseinsatz. Het AWV had 27 mensen in dienst, opzichters, hoveniers, timmermannen, schilders. De meesten waren getrouwd, Jan de Jong niet. Dus hij moest naar Duitsland, waar hij een zware tijd beleefde.

De oorlog leverde geen breuk op met de AWV, hoewel De Jong het er de rest van zijn leven moeilijk mee heeft gehad dat zijn vereniging hem in de steek had gelaten.  Na de oorlog klom hij langzaam op in de hiërarchie van de snel groeiende woningbouwvereniging. In 1960 volgde hij Evert Kupers op, die – naast het voorzitterschap van de NVV en een Kamerlidmaatschap voor de SDAP – vanaf 1913 de AWV 47 jaar had had geleid. De Jong zou dit voorzitterschap 23 jaar volhouden, totdat hij – met gepaste tegenzin – in 1983 op 63 jarige leeftijd na een dienstverband van 48 jaar met pensioen ging. Als erelid bleef hij zich op de achtergrond met de lotgevallen van de AWV bemoeien en als authentieke verenigingsman had hij grote moeite met de onttakeling van het verenigingskarakter, die uiteindelijk na de nodige mislukte verlovingen (met Rochdale en Patrimonium) inn2008 leidde tot een fusie met het de voormalig katholieke woningbouwvereniging Het Oosten tot de huidige corporatie Stadgenoot. Jan de Jong had daar zo zijn eigen gedachten over.

Als onderdeel van het boek Het rode geluk dat ik in 2008 schreef over de geschiedenis van de AWV, nodigde ik de toen 88-jarige Jan de Jong uit om nog een keer de tocht van de herinneringskaarten te maken. (Zie foto boven.) Niet per fiets, maar per auto. Ook in 2008 kostte dat een hele dag en het werd een opmerkelijk tocht. De Jong bleek over en formidabel geheugen te beschikken en lepelde de ene na de andere anekdote op. Zelfs de telefoonnummers van mensen viste hij moeiteloos uit zijn geheugen tevoorschijn. Verhaal na verhaal nam hij me mee in de geschiedenis van de AWV, in die vooroorlogse jaren. Dat was een corporatie van gemeenschappen, van korte lijnen, van hoop, van trots en van onbezoldige, maar gerespecteerde sociaaldemocratische verenigingsbestuurders die sigerenrokend besluiten namen. Vervlogen tijden, die voor de goede verstaander voor altijd duidelijk maakten waarom Jan de Jong zo zijn bedenkingen had over de nieuwerwetse wereld en de rol van woningcorporaties.
Jan de Jong was een reus in de Amsterdamse volkshuisvesting. Toen hij in de AWV in 1983 verliet was de corporatie de grootste in de stad met een kleine 20.000 woningen. Iedereen kende hem, Jan kende iedereen. Ik interviewde hem in 2008 twee keer in zijn woning in West, een eenvoudige huurwoning in een galerijflat, te midden van allochtone gezinnen. Het maakte een onuitwisbare indruk.  In een essay over de geschiedenis van de volkshuisvesting dat ik in 2010 voor Socialisme & Democratie schreef kon ik niet nalaten om er nog eens op terug te komen. Het verhaal begon zo:

‘Ik kan mij het eerste bezoek, eind 2007, aan de woning van Jan de Jong (...) nog goed voor de geest halen. De voormalige voorzitter, toen net 87 jaar, woont in een galerijwoning aan een van de verkeersaders van het Amsterdamse stadsdeel Osdorp. In de jaren zestig kon hij deze woning betrekken omdat zijn vader hem, toen hij in 1929 negen jaar werd, had ingeschreven bij de vereniging Bouwmaatschappij tot Verkrijging van Eigen Woningen en hij ruim dertig jaar later zo’n laag rangnummer had dat hij zonder concurrentie als eerste in aanmerking kwam voor deze nieuwbouwwoning in Amsterdam-West. Nu – de kinderen zijn al jaren de deur uit - woont De Jong er met zijn vrouw tussen de allochtone gezinnen. Naar volle tevredenheid.
Maar het was niet de oerdegelijke, bruingetinte, volle inrichting van zijn flat die zich in mijn herinnering vastzette. Wat me bijbleef was vooral de vraag die me tijdens het twee uur durende bezoek besprong: hoeveel zou hij verdiend hebben? Een bizarre vraag, want De Jong leidde mij die middag rond door de roemrijke geschiedenis van de Amsterdamse volkshuisvesting, waarin hij zelf een niet onbescheiden rol heeft vervuld. Oorlog, wederopbouw, stadsvernieuwing, krakersrellen passeerden de revue, maar in mijn gedachten echode steeds die ene vraag: hoeveel verdiende hij eigenlijk? Die ongepaste nieuwsgierigheid kwam niet voort uit de behoefte om het salaris van De Jong te vergelijken met het salaris van de huidige topbestuurders in corporatieland, maar uit het besef dat ik in het huis van De Jong, decennialang hoofdrolspeler in de Amsterdamse volkshuisvestingspolitiek, geen enkel teken van uitbundigheid zag. Dat frappeerde me: ik zag welvaart, geen luxe.
Het biscuitje van mevrouw De Jong bij de thee smaakte dan ook naar het beroemde mariakaakje dat mevrouw Drees eind jaren veertig aan de Amerikaanse diplomaat Harriman serveerde. Harriman, die in Nederland kwam overleggen over de Marshall-hulp, was een zeer gefortuneerde, invloedrijke diplomaat. In Italië had de regering hem in een groot paleis getrakteerd op een overvloedig banket. In Nederland ontving de minister-president hem in zijn woning aan de Haagse Beeklaan. En het werkte, want Harriman was diep onder de indruk: `Een land waarvan de premier in zulk een eenvoud leeft, is onze hulp ten volle waard.' Dat proefde ik in Osdorp: de degelijke eenvoud van de sociaal-democratie.’

Die eenvoud is nu definitief herinnering geworden.

Hieronder kunt u de twee teksten waarin Jan de Jong centraal stond zelf nog een nalezen:

1. ‘De tocht der herinneringskaarten. Jan de Jong en de dagelijkse gang van AWV-zaken.’ Uit: Jos van der Lans, Het rode geluk. Een geschiedenis van de Algemene Woningbouw Vereniging. Amsterdam: uitgeverij Bas Lubberhuizen, 2008, pp. 68-95.

2. ‘Een woning om vooruit te komen.’ Uit: Socialisme & Democratie, nr. 5/6, 2010, pp. 61-69.

Er gaat geen dag voor bij of er duikt wel ergens in de media een sociaal doe-het-zelven initiatief op. Soms is het klein, soms subversief, soms zijn de pretenties groot en hebben mensen de ambitie om echt een alternatief voor bestaande systemen op gang te brengen. Hoe dan ook, het beweegt alle kanten op. Het zwelt aan. In mijn weblog zal ik de komende tijd krantenberichten verzamelen over het sociaal doe-het-zelven. Bijdragen en tips zijn welkom.

Dat sociaal doe-het-zelven bepaald geen conflictloze werkelijkheid produceert, blijkt uit onderstaand knipsel uit Trouw. In Hoog-Kerpel, een van de vele kernen van de gemeente Bronckhorst in de Achterhoek, doen burgers heel veel zelf. Nu willen ze quote que coute ook een school boven water houden en in ieder geval niet meedoen aan de school die de gemeente een paar kilometer verder heeft gebouwd. Hier gaat het dorpsbelang een strijd aan met het overkoepelende gemeeentebelang. Daar is helemaal niks mis mee, dat zal vaker gebeuren. Sociaal doe-het-zelven vrijwaart de wereld niet van teleurstellingen en ontslaat lokale overheden niet van haar publieke verantwoordelijkheid! De grote winst is misschien wel dat het besluiten van publieke belang eigenlijk weer onder de mensen brengt. Als de doe-democratie dat oplevert is er al heel wat gewonnen, ondanks de teleurstellingen die er onvermijdelijk ook mee gemoeid zijn.

Er gaat geen dag voor bij of er duikt wel ergens in de media een sociaal doe-het-zelven initiatief op. Soms is het klein, soms subversief, soms zijn de pretenties groot en hebben mensen de ambitie om echt een alternatief voor bestaande systemen op gang te brengen. Hoe dan ook, het beweegt alle kanten op. Het zwelt aan. In mijn weblog zal ik de komende tijd krantenberichten verzamelen over het sociaal doe-het-zelven. Bijdragen en tips zijn welkom.
In Zeeland hebben enkele regionale ondernemers uit het midden- en kleinbedrijf de handen ineengeslagen en de Kredietunie Zeeland opgericht. Deze nieuwe coöperatie moet het mogelijk maken dat ondernemers elkaar geld lenen, simpelweg omdat bestaande banken door aangescherpte kredieteisen voor kleinere en middelgrote bedrijven niet langer thuis geven. De Kredietunie moet met gerichte leningen tussen de 50.000 tot 250.000 euro de Zeeuwse economie uit stilstand halen. Toen de initiatiefnemers van de Zeeuwse Kredietunie hun plannen bekend maakten, ging er bij menig oude Zeeuw een lampje branden. Hadden ze dat al niet eerder gezien? ‘Inderdaad’, reageerde initiatiefnemer Jan Kees Oorthuijs in PZC, ‘het lijkt op de vroegere Boerenleenbank. Het punt is echter dat banken zo ver zijn doorgeorganiseerd dat ze geen mensen meer hebben voor maatwerkoplossingen.’

Er gaat geen dag voor bij of er duikt wel ergens in de media een sociaal doe-het-zelven initiatief op. Soms is het klein, soms subversief, soms zijn de pretenties groot en hebben mensen de ambitie om echt een alternatief voor bestaande systemen op gang te brengen. Hoe dan ook, het beweegt alle kanten op. Het zwelt aan. In mijn weblog zal ik de komende tijd krantenberichten verzamelen over het sociaal doe-het-zelven. Bijdragen en tips zijn welkom.
Vandaag had ik eigenlijk geen tijd om mijn weblog bij te houden. Op de valreep (23.55 uur) een klein berichtje uit de Echo over bewoners die een gezamelijke tuin willen maken. Daar gaat het ook om.

Er gaat geen dag voor bij of er duikt wel ergens in de media een sociaal doe-het-zelven initiatief op. Soms is het klein, soms subversief, soms zijn de pretenties groot en hebben mensen de ambitie om echt een alternatief voor bestaande systemen op gang te brengen. Hoe dan ook, het beweegt alle kanten op. Het zwelt aan. In mijn weblog zal ik de komende tijd krantenberichten verzamelen over het sociaal doe-het-zelven. Bijdragen en tips zijn welkom.
Vandaag de Amsterdamse kerken die samen hun deuren openzet als de groep vluchtelingen die nu al maanden door de stad wordt gejaagd vanaf vandaag hun pand waar ze nu blijven weer moeten verlaten. Kerken zijn trouwens van oudsher erg bedreven in het sociaal doe-het-zelven. Meer info over deze groep dolende vluchtelingen in de hoofdstad, klik hier.

Er gaat geen dag voor bij of er duikt wel ergens in de media een sociaal doe-het-zelven initiatief op. Soms is het klein, soms subversief, soms zijn de pretenties groot en hebben mensen de ambitie om echt een alternatief voor bestaande systemen op gang te brengen. Hoe dan ook, het beweegt alle kanten op. Het zwelt aan. In mijn weblog zal ik de komende tijd krantenberichten verzamelen over het sociaal doe-het-zelven. Bijdragen en tips zijn welkom.

Vandaag het initiatief Streetsmart van Amsterdamse horeca-ondernemers, waarbij restaurants hun bezoekers vragen om een euro extra te betalen die gebruikt wordt het leven van mensen die op straat zijn beland te verbeteren. Het is afgekeken van een gelijknamig Engels project, waar in 20 steden door 350 restaurants zo'n zeven miljoen euro is opgehaald. Daar kan je echt wat levens van mensen mee op het spoor zetten. Meer informatie op de site van StreetSmart.

Er gaat geen dag voor bij of er duikt wel ergens in de media een sociaal doe-het-zelven initiatief op. Soms is het klein, soms subversief, soms zijn de pretenties groot en hebben mensen de ambitie om echt een alternatief voor bestaande systemen op gang te brengen. Hoe dan ook, het beweegt alle kanten op. Het zwelt aan. In mijn weblog zal ik de komende tijd krantenberichten verzamelen over het sociaal doe-het-zelven. Bijdragen en tips zijn welkom. Vandaag een leuk bericht uit de Volkskrant, waarin buurtbewoners in Velsen als antikraak een buurtbieb in een woning hebben ingericht. Nico de Boer en ik schreven onlangs een groot artikel in Groene Amsterdammer naar aanleiding van een vergelijkbaar initatief in het Westen van Rotterdam: leeszaalrotterdamwest.nl

Er gaat geen dag voor bij of er duikt wel ergens in de media een sociaal doe-het-zelven initiatief op. Soms is het klein, soms subversief, soms zijn de pretenties groot en hebben mensen de ambitie om echt een alternatief voor bestaande systemen op gang te brengen. Hoe dan ook, het beweegt alle kanten op. Het zwelt aan. In mijn weblog zal ik de komende tijd krantenberichten verzamelen over het sociaal doe-het-zelven. Bijdragen en tips zijn welkom.

Er gaat geen dag voor bij of er duikt wel ergens in de media een sociaal doe-het-zelven initiatief op. Soms is het klein, soms subversief, soms zijn de pretenties groot en hebben mensen de ambitie om echt een alternatief voor bestaande systemen op gang te brengen. Hoe dan ook, het beweegt, alle kanten op. Het zwelt aan. In mijn weblog de komende tijd zal ik de krantenberichten over het sociaal doe-het-zelven in een serie achter elkaar zetten. Bijdragen en tips zijn welkom.

Dat gaat goed. Sociaal doe-het-zelven van Pieter Hilhorst en mij is nu een maand uit en de derde druk komt er aan. Het vindt zijn weg in stadhuizen en bij alle mensen die op een over andere manier bezig zijn om nieuwe verhoudingen tussen burgers, professionals, instituties en overheden vorm te geven. Dat is mooi want daar is het ook primair voor geschreven. In de media heeft het nog niet echt tot veel besprekingen geleid, wellicht komt dat nog, maar voor de omloopsnelheid van het boek is dat niet het belangrijkste. Daarvoor is de mond-op-mond-reclame en zijn de sociale media veel bepalender. En uiteraard die typisch Nederlandse kortingsbon.

Op 28 november is mij de eer toebedeeld in het stadhuis voor ambtenaren en andere belangstellenden te spreken over de nieuwe rol van burgers, de decentralisaties en transities. Iedereen is welkom, maar meld je wel even van te voren bij de organisatie: academie@hengelo.nl of Diele Biemold: 074-2459724.

Dit is het schema dat woningcorporaties moeten volgen als zij een corporatiewoning verkopen. Het is een mooi voorbeeld van hoe onze nationale overheid opereert: ze plukken ter bestrijding van het financieringstekort de woningbouwcorporaties, maar bemoeien zich vervolgens tot in detail met hoe zij kapitaal mogen vergaren.

Vandaag bezochten 500 mensen de manifestatie Eigen Kracht als beweging, waar de provincie Overijssel de resultaten toonde van de initiatieven die de laatste jaren in de provincie zijn genomen met als uitgangspunt het 'eigen-kracht-denken'. Ik mocht na een hele dag confereren de dagsluiting spreken. Wie op de twee illustraties hierboven klikt, krijgt de presentatie in beeld.