JOS VAN DER LANS - WEBLOG / TWITTER

Tijdens mijn politieke carrière als Eerste Kamerlid (1999-2007) was ik een van de eerste politici die in 2004 een eigen - tamelijk primitief - weblog begon. Eerst vooral vanwege mijn politieke activiteiten/meningen, maar in de loop der tijd steeds meer over mijn publicaties en publieke optredens als journalist en publicist. Zo werd het weblog een etalage voor iedereen die op hoogte wilde blijven van mijn gepubliceerde artikelen en columns, van gebeurtenissen waar ik bij ben geweest, van observaties die ik doe, van meningen die in mij opwellen, of van andere persoonlijke wetenswaardigheden.

Het is geen dagboek, maar wel een soort maandboek geworden, waar ik zelf regelmatig in terug blader om nog even na te gaan hoe het ook al weer zat.

Reacties worden op prijs gesteld. Stuur een email naar: info©josvdlans.nl

weblog - september 2010
Interessante onderzoeksvacature
De stichting Eropaf heeft een soort alliantie met de Hogeschool van Amsterdam, en wel vooral de programmalijn 'Outreachend werken'. Daar is een interessante vacature gekomen. Hieronder de tekst, zegt het voort.
De Karthuizer vraagt voor de programmalijn Outreachend Werken op korte termijn een:

ervaren onderzoeker (0,6 - 0,8 fte)

Het domein Maatschappij en Recht is ??n van de zeven domeinen van de Hogeschool van Amsterdam. In dit domein worden sociaal agogische opleidingen, hogere juridische opleidingen en de opleiding toegepaste psychologie verzorgd. Onderdeel van het domein is het Kenniscentrum Maatschappij en Recht, waarvan de afdeling De Karthuizer zich richt op ontwikkeling en vernieuwing binnen het Social Work.

De Karthuizer is een dynamische en jonge afdeling. Onderzoekers, docenten en studenten werken hier samen met externe partners aan onderzoek en projecten die bijdragen aan oplossingen voor maatschappelijke vraagstukken en de professionalisering van de sociale beroepspraktijk. Een van de programmalijnen binnen De Karthuizer is Outreachend Werken, Preventie en Herstel. In deze programmalijn bundelen zich onderzoeken en innovatietrajecten gericht op empowerment van kwetsbare groepen in de samenleving. De programmalijn staat in de driehoek tussen wetenschap, praktijk en opleiding en verzamelt, verbindt en verspreidt kennis ten behoeve van de opleidingen, welzijnsinstellingen en hun cli?nten, professionals en de overheid.

Kernactiviteiten

* Verrichten en begeleiden van (praktijk) onderzoek ten behoeve van kennisontwikkeling voor het Social Work en het onderwijs;
* Creatief en co?peratief bijdragen aan de ontwikkeling van de programmalijn;
* Initi?ren en onderhouden van contacten met het beroepspraktijk, kennisinstituten en het onderwijs;
* Acquireren van opdrachten en het onderhouden van relaties met subsidiegevers;
* Projectleiding van verschillende deelprojecten van de programmalijn;
* Bijdragen aan de vertaling van het onderzoek in onderwijsontwikkeling en ?uitvoering.
Meer informatie? Stuur een mailtje naar Martin Stam

Visitatiecommissie prachtwijk Hatert Nijmegen

Samen met Wim Deetman en Ren? Scherpenisse ben ik voorzitter van de visitatiecommissie wijkenaanpak. Met steeds wisselende teams van deskundigen bezoeken wij de veertig Vogelaar-wijken om de 'temperatuur' van de wijkaanpak op te nemen. Deze week was ik met een commissie van zes mensen in Hatert, de Nijmeegse Vogelaarwijk. Een erg interessant bezoek. Lees hier het bericht in de Gelderlander.

Slotessay serie over 'Welzijn Nieuwe Stijl'

Eind 2009 schreef ik voor TSS een openingsessay over de door het ministerie van VWS gelanceerde campagne ?Welzijn Nieuwe Stijl?. In de acht daarop volgende nummers bogen verschillende auteurs zich in dit tijdschrift over de vraag of de initiatief van voormalig VWS-staatssecretaris Jet Bussemaker kans maakt of niet. In het zo juist verschenen nummer sluit ik met een nieuw essay deze serie af. Ik ben nog steeds positief, maar we staan aan de vooravond van een pijnlijke operatie die om moedige wethouders vraagt. Hieronder de laatste twee alinea?s van het stuk:
?Van de urgentie is iedereen doordrongen, zo blijkt ook uit deze TSS-serie. Welbeschouwd gaan er ook geen grote politieke meningsverschillen onder schuil. Alleen: wie staat er op om de goede bedoelingen over de pijnpunten heen te trekken? Welzijnsorganisaties zijn huiverig omdat zij vrezen dat elk initiatief hunnerzijds met onmiddellijke bezuinigingen wordt uitbetaald. Instituties die plukken uit de staatsruif (CIZ, ggz, reclassering, MEE) kijken bij voorkeur de kat uit de boom en hopen dat zij de dans kunnen ontspringen.
Die constellatie maakt dat de intenties van Welzijn Nieuwe Stijl het risico lopen niet verder te komen dan de papieren tekentafel om vervolgens toch weer gewoon weggegumd te worden door de realiteit van ordinaire bezuinigingen. Dat voorkomen vraagt moed. Moed van wethouders die een krachtig beeld moeten neerzetten van waar zij naar toe willen, moed van bestuurders die het lef moeten hebben om over de grenzen van hun eigen organisaties te kijken, moed van professionals om hun stem te verheffen en hun werk naar hun hand te zetten. En vooral ook eerlijkheid om de waarheid van de professionele spaghetti nu eens echt gezamenlijk onder ogen te zien.?
Lees het hele essay door hier te klikken.
Het publiek en de gebouwen (2)

5
6
7
8
9
10

Van boven naar beneden:
5. 20 september - Raadhuis gemeente Amstelveen - presentatie voor commissie welzijn - 22 mensen.
6. 22 september - Apeldoorn - Wijkcentrum Dok Zuid - Wijkspiegeldag - binnenspiegel (ochtend) - 100 mensen. Foto publiek volgt nog.
7. 22 september - Apeldoorn - Wijkcentrum Dok Zuid - Wijkspiegeldag - buitenspiegel (middag) - 60 mensen. Foto publiek volgt nog.
8. 23 september - Rotterdam - Stadsdeelkantoor Noord - visitatiecommissie wijkaanpak - ochtendsessie - 22 mensen.
9. 23 september - Rotterdam - Volksuniversiteit Heemraadsingel - visitatiecommissie wijkaanpak - slotsessie - 25 mensen.
10. 24 september - Assen - ICO Centrum voor Kunst en Cultuur Zuidhaege 2 - miniconferentie gemeente Assen over 'werken in de wijk' - 60 mensen.

De eerste serie foto's vindt u in het weblog van 16 september.

Partij voor Huiselijk Geluk - een reactie
Uw artikel in KaapKunst over de adoptie van Nazmiye Oral in Groningen is me uit het hart gegrepen. Uw analyses van de professionele zendelingen met een missie en het gevaar dat kunst wordt ingezet als Paard van Troje om hulpverlening - leuk verpakt - binnen te sluizen, zijn raak. Ik heb de manier waarop Zina te werk ging van dichtbij meegemaakt en dat heeft me veel aanknopingspunten gegeven om op een andere manier in contact te komen met wijkbewoners.

Want ook ik behoor ? als communicatieadviseur bij de Stichting Toevluchtsoord/het Advies- en steunpunt huiselijk geweld Groningen ? tot de welzijnsindustrie in de krachtwijken van Groningen. Onze missie is het uitbannen van huiselijk geweld waar ook ter wereld, te beginnen in de Korrewegwijk en De Hoogte in Groningen. Daar is namelijk veel geld voor beschikbaar. En dus stort de hele hulpverleningsindustrie zich op de krachtwijken .

Wij (ver)oordelen en beschuldigen snel en veel (oordeelloos luisteren zit niet in onze genen, want er moet bijgestuurd, er moet geholpen worden). Huiselijk geweld is verderfelijk en wie erbij betrokken is, is slecht. En uiteraard is ons issue het meest belangrijk en overstelpen we de wijkbewoners met goedbedoelde adviezen en voorlichtingen. De meldingen van huiselijk geweld moeten omhoog, iedereen moet weten dat er hulp is, iedereen moet ons telefoonnummer uit zijn hoofd kennen. Enigszins gechargeerd, maar zo zijn er nog 52 projecten in de wijken, die op een min of meer gelijke wijze handelen. Zo worden de wijkbewoners horendol van Goede Voeding, Sport, Werk, Invullen van Vrije Tijd, Participatie enz. Een 52-koppig, veelal bureaucratisch, monster.

Het Advies- en steunpunt wordt ? terecht? - gewantrouwd. Want wie met ons in aanraking komt moet op oudercursus, moet met de buren in gesprek, moet desnoods aangifte doen. Althans, dat is het beeld dat we deels zelf hebben gecre?erd.

Dus hebben we het, in navolging van Zina, anders aangepakt. Vlak voor de Tweede Kamerverkiezingen zijn we een paar dagen de straat op gegaan in de krachtwijken met onze Partij voor Huiselijk Geluk. Ons motto: niet meppen maar kleppen. We hebben posters geplakt, verkiezingsprogramma?s en ballonnen uitgedeeld en we boden snoephartjes aan op straat. We zijn met mensen in gesprek gekomen. Bij de Jumbo, in de kroeg, in de moskee, in het buurthuis, op straat, bij de kapper. Oordeelloos en zonder beschuldigend vingertje of een preek. Met een kwinkslag en met humor. En de verhalen kwamen. Soms schrijnende verhalen. Ik was verbaasd dat mensen zomaar op straat hun verhalen met ons wilden delen. Hoe kon dat toch? De sleutel ligt in het oordeelloos en met een open blik de mensen tegemoet treden. Zonder het label ?hulpverlener? op ons voorhoofd.

Die aanpak willen we voortzetten. We zijn aan het nadenken over een vervolg. Niet alleen Zina kan het, ook wij als hulpverleners kunnen op een andere manier in gesprek komen met wie dan ook. Ik hoop dat uw artikel daar een bijdrage aan levert.

Ik schrijf u deze reactie weliswaar vanaf mijn mailadres bij het Advies- en steunpunt huiselijk geweld, maar geheel op persoonlijke titel.

Ingrid van den Bosch

Wie het hele essay wil lezen kan hier klikken.
Voor meer informatie over KaapKunst, kunt u terecht op de site van KaapKunst


Van Dam tot Dam




Vierde druk Eropaf!!!!!!!!!!

Zelf word ik er soms wel even stil van, maar de verkoop van Eropaf! gaat in hoog tempo door. Het boek is nu ruim drie maanden op de makrt, maar is nu al weer - zo vertelde uitgeverij Augustus mij deze week - toe aan de vierde druk. Dat is voor dit genre heel goed, het aantal verkochte exemplaren andert daarmee nu al de vierduizend. Er wordt nog steeds veel besteld via stichting Eropaf!, soms met vele tientallen tegelijk. Dat is geweldig, want als u via deze site bestelt steunt u de werkzaamheden van de stichting Eropaf! U kunt zich op deze site ook bij het eropaf-netwerk aansluiten.

Het publiek en de gebouwen (1)

Onderwijsminister Ronald Plasterk legde tijdens zijn ambtsperiode elke bezoeker vast op een polaroidfoto. Al deze foto?s hing hij aan de muur van zijn kamer, waar het tot een bonte verzameling van honderden portretten uitgroeide. Zijn ?smoelenboek? werd zelfs onlangs in De Kunsthal Rotterdam tentoongesteld, waardoor zijn bezoekers min of meer toetraden tot de hogere sferen van de kunst.
Ik heb het altijd een geweldig project gevonden. Origineel, en zelfs sociologisch interessant: want voor volk komt er nu eigenlijk bij zo'n minister over de vloer? Jong, oud, man, vrouw, blank, zwart? Eigenlijk zou ik zoiets ook wel willen doen, maar ja.. zoveel mensen krijg ik niet op bezoek. Daar staat tegenover dat ik wel steeds vaker tegenover een gezelschap sta om bijvoorbeeld over mijn laatste boek te praten. Eigenlijk zou ik die best op de foto kunnen zetten, bedacht ik ineens. Hoe ziet mijn publiek er uit en op welke plekken tref ik ze? Vanaf deze week ga ik het bijhouden. Met de camera op mijn mobiele telefoon (heb ik toch altijd bij me) fotografeer ik mijn publiek en het gebouw waar ik in spreek. Wie weet kan ik ze op deze wijze ooit tot kunst verheffen. Zo niet dan is het vast ook sociologisch interessant. Deze week de vier ?publieken? en ?gebouwen? waar ik te gast was. De foto?s zijn niet van een hoogwaardige kwaliteit, maar dat hoeft ook helemaal niet.




Rij 1: dinsdag 14 september ? Dienst Maatschappelijke Ontwikkeling, gemeente Utrecht, 40 mensen.
Rij 2: woensdag 15 september ? Opbouwwerk Ommoord ? Rotterdam, gebouw De Viersprong, 40 mensen.
Rij 3: donderdag 16 september ? MEE West-Brabant ? werkconferentie ? Congrescentrum Bovendonk, Hoeven, 125 mensen.
Rij 4: donderdag 16 september ? Oranjefonds zomerschool, programma wijkaanpak ? Landgoed de Horst te Driebergen, 20 mensen (wijkprofessionals in dienst van welzijnsorganisaties).

Best persons
Zolang ik meeloop in de sociale sector (en dat is lang) is er behoefte geweest aan ?best practises?. Een niet te stillen honger naar navolgenswaardige voorbeelden, die doorgaans door een dienstdoend kenniscentrum of een ingehuurd adviesbureau in een boekwerkje verzameld werden, zodat heel Nederland zich tot een ?good practise? kon verheffen.
Succes verzekerd.
Maar niet heus, want na verloop van tijd stierven deze goede praktijken een stille dood en startte er fris van de lever een nieuwe cyclus. Niemand maakte zich nog druk om de vraag waarom de vorige generatie excellente voorbeelden roemloos naar de vergetelheid was verbannen.
Tot voor kort.
Want het besef maakt school dat succesvolle projecten niet zozeer afhankelijk zijn van een slim plan, effici?nte afspraken of een gunstige financiering, maar van ? schrik niet! ? mensen. Het gaat dus niet om best practises, maar om best persons.
Dat lijkt een open deur. Maar eigenlijk is deze conclusie vernietigend. Want wij beginnen als het om sociaal beleid gaat niet bij mensen, maar bij concepten op de ambtelijke en bestuurlijke tekentafel. We benoemen problemen, verzinnen doelstellingen en verzamelen daar actieplannen bij, waarvoor we samenwerkingsafspraken maken die we bij voorkeur in aanbestedingen en contracten vastleggen. Vervolgens gaan anderen kijken wie dat allemaal moet gaan uitvoeren en worden er wat (deeltijd)professionals bij elkaar geharkt, die ? en dan zijn we al gauw een jaar verder - eerst eens goed moeten vergaderen over wat nu precies de bedoeling is.
Best persons daarentegen nemen initiatief, gaan dwars door alles heen en geloven van meet af aan in hun eigen kunnen. Het zijn doeners, ze weten de weg, leggen creatieve verbanden en werken vooral oplossingsgericht. Ze kunnen politicus zijn, ambtenaar, teamleider, professional of burger, maar als ze elkaar vinden kunnen ze bergen verplaatsen.
Helaas hebben we het in Nederland dus zo georganiseerd dat de kans dat ze elkaar kunnen vinden minimaal is. De aandacht voor best persons (de Universiteit van Tilburg maakt momenteel een studie over dit onderwerp persklaar) moet daarom vooral niet gaan over de veronderstelde schaarste aan goede mensen, maar vooral over de vraag hoe we ons ontdoen van de institutionele beleidskluwen die best persons het werken onmogelijk maakt. Want het zijn vooral bureaucratische omstandigheden die bad persons cre?ren, niet andersom.

Deze column verschijnt in het Aedes Magazine van eind september 2010, nr. 20/2010.

Interview MO Samenlevingsopbouw

?Mijn voorstel, gebaseerd op het model van de wijkcoaches in Enschede, is om in wijken kleine teams van leidende professionals te formeren die snel en krachtig aan de frontlijn kunnen opereren. Die veel zelf kunnen oplossen of op gang brengen, en waar nodig specialistische hulp uit de instellingen inroepen. Je krijgt dan dus een sturende eerste lijn en een dienstverlenende tweede lijn. De teams moeten flexibel inzetbaar zijn: op oorlogssterkte in de echte probleemwijken, elders op een lager pitje. En in een aantal gevallen zullen ze de eerstelijns sociale zorg aan bijvoorbeeld maatschappelijk werk kunnen toevertrouwen. De teamleden moeten verbindingen in een wijk leggen en mensen mobiliseren. Want het is zaak de beroepsmatige zorg en hulpverlening te combineren met de inbreng van burgers. Niet als vrijwilligers, maar als te faciliteren ervaringsdeskundige medeprofessionals. Welzijnsorganisaties doen er goed aan een deel van hun werk en aanbod aan burgers over te laten. Sterker: veel interventies zijn juist effectiever als ze n?et door beroeps worden gedaan. Een mooi voorbeeld zien we in de zogenaamde opvoedingsondersteuning. Dan gaan professionals bij gezinnen langs, maar dat werkt van geen kanten. Want die ouders denken: die figuur zit bij jeugdzorg, dadelijk komen ze ons kind afpakken. Dus zitten ze braaf ja te knikken, maar het advies dringt niet door. Wat doen ze nu in Utrecht? Daar leiden ze ouders uit de buurt op en koppelen hen aan gezinnen. Als die een paar uur per week langs komen, ontstaat er een heel andere band. Dan is die dreiging weggenomen en hebben de tips w?l effect.?

Een fragment uit een interview waarmee het zomernummer van MO Samenlevingsopbouw opent naar aanleiding van het verschijnen van Eropaf!. Een tamelijk diepgravend interview. Wie de hele tekst wil lezen, moet hier klikken.

Weg met de lankmoedigheid
Toen Hans Janmaat namens de Centrumpartij begin jaren tachtig een zetel in de Tweede Kamer bemachtigde, schoten de antifascisme-en antidiscriminatiecomit??s als paddenstoelen uit de grond. Alle zeilen moesten worden bijgezet om het kwaad in de kiem te smoren. Sommige anarchistische heethoofden meenden dat het gevaar zo groot was, dat zij het in 1986 heel normaal vonden om een hotel in Kedichem waar Janmaat c.s. een geheime vergadering hadden belegd met rookbommen te bestoken.
Janmaat wist met wat schrammen aan de brand te ontkomen, maar zijn secretaresse (en latere vrouw) Wil Schuurmans belandde nadat ze een been was kwijtgeraakt voor de rest van haar leven in een rolstoel. In alle opzichten een treurig dieptepunt in de politieke geschiedenis van Nederland.
Zo?n kwart eeuw later leven we met een partij die zich heeft opgeworpen als de buitenboordmotor van de regering. De patronen van het Wilderiaanse redeneren komen naadloos overeen met de registers van het fascisto?de denken: het slachtofferschap van oorspronkelijke Nederlanders, de externe vijanden (moslims) van het volk (Henk en Ingrid) tegen wie ieder middel gerechtvaardigd is, het zuiver houden van ?onze? volksgemeenschap door het uitzetten van migranten, de generalisatie van het vijandbeeld in een homogene etnische of religieuze groep (de zondebok), en er is de minachting voor traditionele wettelijke en morele standaarden, zoals artikel 1 van de Grondwet en internationale verdragen die de uitschakeling van de vijanden in de weg staan. En dan zwijgen we nog maar over de dictatoriale vorm van leiderschap die Wilders in zijn partij voorstaat.
Vergeleken met dit repertoire was Janmaat een gezellig zoemende politieke mug. Terwijl de parallellen met de meest verderfelijke ideologie uit de twintigste eeuw groter dan ooit zijn, blinkt links uit in lankmoedigheid. Wat is er mis om gewoon weer lekker ouderwets anti-Wilders actie te gaan voeren. Ludiek, confronterend, hilarisch, theatraal, en vooral met gevoel voor humor, op straat, in de kroeg, overal waar zijn gedachtegoed de kop opsteekt. Het gaat niet om niks. Er staat een beschaving op het spel, en ook anno 2010 is daar bepaald geen rookbom voor nodig. De argumenten spreken voor zich.

Deze column verschijnt in het september-nummer van het GroenLinks Magazine en werd geschreven voordat Klink Wilders dwong de stekker uit de besprekingen te trekken. Behalve de ene zin over `buitenboordmotor' maakt het voor de strekking niet veel uit.

Kies een periode: december 2024
november 2024
oktober 2024
september 2024
augustus 2024
juli 2024
juni 2024
mei 2024
april 2024
maart 2024
februari 2024
januari 2024
december 2023
november 2023
oktober 2023
september 2023
augustus 2023
juli 2023
juni 2023
mei 2023
april 2023
maart 2023
februari 2023
januari 2023
december 2022
november 2022
oktober 2022
september 2022
augustus 2022
juli 2022
juni 2022
mei 2022
april 2022
maart 2022
februari 2022
januari 2022
december 2021
november 2021
oktober 2021
september 2021
augustus 2021
juli 2021
juni 2021
mei 2021
april 2021
maart 2021
februari 2021
januari 2021
december 2020
november 2020
oktober 2020
september 2020
augustus 2020
juli 2020
juni 2020
mei 2020
april 2020
maart 2020
februari 2020
januari 2020
december 2019
november 2019
oktober 2019
september 2019
augustus 2019
juli 2019
juni 2019
mei 2019
april 2019
maart 2019
februari 2019
januari 2019
december 2018
november 2018
oktober 2018
september 2018
augustus 2018
juli 2018
juni 2018
mei 2018
april 2018
maart 2018
februari 2018
januari 2018
december 2017
november 2017
oktober 2017
september 2017
augustus 2017
juli 2017
juni 2017
mei 2017
april 2017
maart 2017
februari 2017
januari 2017
december 2016
november 2016
oktober 2016
september 2016
augustus 2016
juli 2016
juni 2016
mei 2016
april 2016
maart 2016
februari 2016
januari 2016
december 2015
november 2015
oktober 2015
september 2015
augustus 2015
juli 2015
juni 2015
mei 2015
april 2015
maart 2015
februari 2015
januari 2015
december 2014
november 2014
oktober 2014
september 2014
augustus 2014
juli 2014
juni 2014
mei 2014
april 2014
maart 2014
februari 2014
januari 2014
december 2013
november 2013
oktober 2013
september 2013
augustus 2013
juli 2013
juni 2013
mei 2013
april 2013
maart 2013
februari 2013
januari 2013
december 2012
november 2012
oktober 2012
september 2012
augustus 2012
juli 2012
juni 2012
mei 2012
april 2012
maart 2012
februari 2012
januari 2012
december 2011
november 2011
oktober 2011
september 2011
augustus 2011
juli 2011
juni 2011
mei 2011
april 2011
maart 2011
februari 2011
januari 2011
december 2010
november 2010
oktober 2010
september 2010
augustus 2010
juli 2010
juni 2010
mei 2010
april 2010
maart 2010
februari 2010
januari 2010
december 2009
november 2009
oktober 2009
september 2009
augustus 2009
juli 2009
juni 2009
mei 2009
april 2009
maart 2009
februari 2009
januari 2009
december 2008
november 2008
oktober 2008
september 2008
augustus 2008
juli 2008
juni 2008
mei 2008
april 2008
maart 2008
februari 2008
januari 2008
december 2007
november 2007
oktober 2007
september 2007
augustus 2007
juli 2007
juni 2007
mei 2007
april 2007
maart 2007
februari 2007
januari 2007
december 2006
november 2006
oktober 2006
september 2006
augustus 2006
juli 2006
juni 2006
mei 2006
april 2006
maart 2006
februari 2006
januari 2006
december 2005
november 2005
oktober 2005
september 2005
augustus 2005
juli 2005
juni 2005
mei 2005
april 2005
maart 2005
februari 2005
januari 2005
december 2004
november 2004
oktober 2004
september 2004
augustus 2004