Tijdens mijn politieke carrière als Eerste Kamerlid (1999-2007) was ik een van de eerste politici die in 2004 een eigen - tamelijk primitief - weblog begon. Eerst vooral vanwege mijn politieke activiteiten/meningen, maar in de loop der tijd steeds meer over mijn publicaties en publieke optredens als journalist en publicist. Zo werd het weblog een etalage voor iedereen die op hoogte wilde blijven van mijn gepubliceerde artikelen en columns, van gebeurtenissen waar ik bij ben geweest, van observaties die ik doe, van meningen die in mij opwellen, of van andere persoonlijke wetenswaardigheden.
Het is geen dagboek, maar wel een soort maandboek geworden, waar ik zelf regelmatig in terug blader om nog even na te gaan hoe het ook al weer zat.
Reacties worden op prijs gesteld. Stuur een email naar: info©josvdlans.nl
|
|
|
weblog - september 2010
sep 29
|
Interessante onderzoeksvacature
De stichting
Eropaf heeft een soort alliantie met de Hogeschool van Amsterdam, en
wel vooral de programmalijn 'Outreachend werken'. Daar is een interessante
vacature gekomen. Hieronder de tekst, zegt het voort.
De Karthuizer vraagt voor de programmalijn Outreachend Werken op
korte termijn een:
ervaren onderzoeker (0,6 - 0,8 fte)
Het domein Maatschappij en Recht is ??n van de zeven domeinen van de
Hogeschool van Amsterdam. In dit domein worden sociaal agogische
opleidingen, hogere juridische opleidingen en de opleiding toegepaste
psychologie verzorgd. Onderdeel van het domein is het Kenniscentrum
Maatschappij en Recht, waarvan de afdeling De Karthuizer zich richt op
ontwikkeling en vernieuwing binnen het Social Work.
De Karthuizer is een dynamische en jonge afdeling. Onderzoekers, docenten
en studenten werken hier samen met externe partners aan onderzoek en
projecten die bijdragen aan oplossingen voor maatschappelijke vraagstukken
en de professionalisering van de sociale beroepspraktijk. Een van de
programmalijnen binnen De Karthuizer is Outreachend Werken, Preventie en
Herstel. In deze programmalijn bundelen zich onderzoeken en
innovatietrajecten gericht op empowerment van kwetsbare groepen in de
samenleving. De programmalijn staat in de driehoek tussen wetenschap,
praktijk en opleiding en verzamelt, verbindt en verspreidt kennis ten
behoeve van de opleidingen, welzijnsinstellingen en hun cli?nten,
professionals en de overheid.
Kernactiviteiten
* Verrichten en begeleiden van (praktijk) onderzoek ten behoeve van
kennisontwikkeling voor het Social Work en het onderwijs;
* Creatief en co?peratief bijdragen aan de ontwikkeling van de
programmalijn; * Initi?ren en onderhouden van contacten met het beroepspraktijk,
kennisinstituten en het onderwijs;
* Acquireren van opdrachten en het onderhouden van relaties met
subsidiegevers;
* Projectleiding van verschillende deelprojecten van de programmalijn;
* Bijdragen aan de vertaling van het onderzoek in onderwijsontwikkeling
en ?uitvoering.
Meer informatie? Stuur een mailtje naar Martin Stam
|
sep 29
|
Visitatiecommissie prachtwijk Hatert Nijmegen
Samen met Wim Deetman en Ren? Scherpenisse ben ik
voorzitter van de visitatiecommissie wijkenaanpak. Met steeds wisselende
teams van deskundigen bezoeken wij de veertig Vogelaar-wijken om de
'temperatuur' van de wijkaanpak op te nemen. Deze week was ik met een
commissie van zes mensen in Hatert, de Nijmeegse Vogelaarwijk. Een erg
interessant bezoek. Lees hier het bericht in de Gelderlander.
|
sep 25
|
Slotessay serie over 'Welzijn Nieuwe Stijl'
Eind 2009 schreef ik voor TSS een openingsessay over de door het ministerie van VWS
gelanceerde campagne ?Welzijn Nieuwe Stijl?. In de acht daarop volgende nummers bogen verschillende auteurs zich in dit tijdschrift over de vraag
of de initiatief van voormalig VWS-staatssecretaris Jet Bussemaker kans
maakt of niet. In het zo juist verschenen nummer sluit ik met een nieuw
essay deze serie af. Ik ben nog steeds positief, maar we staan aan de
vooravond van een pijnlijke operatie die om moedige wethouders vraagt.
Hieronder de laatste twee alinea?s van het stuk:
?Van de urgentie is iedereen doordrongen, zo blijkt ook uit deze TSS-serie.
Welbeschouwd gaan er ook geen grote politieke meningsverschillen onder
schuil. Alleen: wie staat er op om de goede bedoelingen over de pijnpunten
heen te trekken? Welzijnsorganisaties zijn huiverig omdat zij vrezen dat
elk initiatief hunnerzijds met onmiddellijke bezuinigingen wordt
uitbetaald. Instituties die plukken uit de staatsruif (CIZ, ggz,
reclassering, MEE) kijken bij voorkeur de kat uit de boom en hopen dat zij
de dans kunnen ontspringen.
Die constellatie maakt dat de intenties van Welzijn Nieuwe Stijl het
risico lopen niet verder te komen dan de papieren tekentafel om vervolgens
toch weer gewoon weggegumd te worden door de realiteit van ordinaire
bezuinigingen. Dat voorkomen vraagt moed. Moed van wethouders die een
krachtig beeld moeten neerzetten van waar zij naar toe willen, moed van
bestuurders die het lef moeten hebben om over de grenzen van hun eigen
organisaties te kijken, moed van professionals om hun stem te verheffen en
hun werk naar hun hand te zetten. En vooral ook eerlijkheid om de waarheid
van de professionele spaghetti nu eens echt gezamenlijk onder ogen te
zien.?
Lees het hele essay door hier te
klikken.
|
sep 24
|
Het publiek en de gebouwen (2)
5 6
7 8 9 10
Van boven naar beneden:
5. 20 september - Raadhuis gemeente Amstelveen - presentatie voor commissie welzijn - 22
mensen.
6. 22 september - Apeldoorn - Wijkcentrum Dok Zuid - Wijkspiegeldag - binnenspiegel
(ochtend) - 100 mensen. Foto publiek volgt nog.
7. 22 september - Apeldoorn - Wijkcentrum Dok Zuid - Wijkspiegeldag - buitenspiegel
(middag) - 60 mensen. Foto publiek volgt nog.
8. 23 september - Rotterdam - Stadsdeelkantoor Noord - visitatiecommissie wijkaanpak -
ochtendsessie - 22 mensen.
9. 23 september - Rotterdam - Volksuniversiteit Heemraadsingel - visitatiecommissie
wijkaanpak - slotsessie - 25 mensen.
10. 24 september - Assen - ICO Centrum voor Kunst en Cultuur Zuidhaege 2 - miniconferentie
gemeente Assen over 'werken in de wijk' - 60 mensen.
De eerste serie foto's vindt u in het weblog van 16
september.
|
sep 21
|
Partij voor Huiselijk Geluk - een reactie
Uw artikel in KaapKunst over de adoptie van Nazmiye
Oral in Groningen is me uit het hart gegrepen. Uw analyses van de
professionele zendelingen met een missie en het gevaar dat kunst wordt
ingezet als Paard van Troje om hulpverlening - leuk verpakt - binnen te
sluizen, zijn raak. Ik heb de manier waarop Zina te werk ging van dichtbij
meegemaakt en dat heeft me veel aanknopingspunten gegeven om op een andere
manier in contact te komen met wijkbewoners.
Want ook ik behoor ? als communicatieadviseur bij de Stichting
Toevluchtsoord/het Advies- en steunpunt huiselijk geweld Groningen ? tot de
welzijnsindustrie in de krachtwijken van Groningen. Onze missie is het
uitbannen van huiselijk geweld waar ook ter wereld, te beginnen in de
Korrewegwijk en De Hoogte in Groningen. Daar is namelijk veel geld voor
beschikbaar. En dus stort de hele hulpverleningsindustrie zich op de
krachtwijken .
Wij (ver)oordelen en beschuldigen snel en veel (oordeelloos luisteren zit
niet in onze genen, want er moet bijgestuurd, er moet geholpen worden).
Huiselijk geweld is verderfelijk en wie erbij betrokken is, is slecht. En
uiteraard is ons issue het meest belangrijk en overstelpen we de
wijkbewoners met goedbedoelde adviezen en voorlichtingen. De meldingen van
huiselijk geweld moeten omhoog, iedereen moet weten dat er hulp is,
iedereen moet ons telefoonnummer uit zijn hoofd kennen. Enigszins
gechargeerd, maar zo zijn er nog 52 projecten in de wijken, die op een min
of meer gelijke wijze handelen. Zo worden de wijkbewoners horendol van
Goede Voeding, Sport, Werk, Invullen van Vrije Tijd, Participatie enz. Een
52-koppig, veelal bureaucratisch, monster.
Het Advies- en steunpunt wordt ? terecht? - gewantrouwd. Want wie met ons
in aanraking komt moet op oudercursus, moet met de buren in gesprek, moet
desnoods aangifte doen. Althans, dat is het beeld dat we deels zelf hebben
gecre?erd.
Dus hebben we het, in navolging van Zina, anders aangepakt. Vlak voor de
Tweede Kamerverkiezingen zijn we een paar dagen de straat op gegaan in de
krachtwijken met onze Partij voor Huiselijk Geluk. Ons motto: niet meppen
maar kleppen. We hebben posters geplakt, verkiezingsprogramma?s en
ballonnen uitgedeeld en we boden snoephartjes aan op straat. We zijn met
mensen in gesprek gekomen. Bij de Jumbo, in de kroeg, in de moskee, in het
buurthuis, op straat, bij de kapper. Oordeelloos en zonder beschuldigend
vingertje of een preek. Met een kwinkslag en met humor. En de verhalen
kwamen. Soms schrijnende verhalen. Ik was verbaasd dat mensen zomaar op
straat hun verhalen met ons wilden delen. Hoe kon dat toch? De sleutel ligt
in het oordeelloos en met een open blik de mensen tegemoet treden. Zonder
het label ?hulpverlener? op ons voorhoofd.
Die aanpak willen we voortzetten. We zijn aan het nadenken over een
vervolg. Niet alleen Zina kan het, ook wij als hulpverleners kunnen op een
andere manier in gesprek komen met wie dan ook. Ik hoop dat uw artikel daar
een bijdrage aan levert.
Ik schrijf u deze reactie weliswaar vanaf mijn mailadres bij het Advies- en
steunpunt huiselijk geweld, maar geheel op persoonlijke titel.
Ingrid van den Bosch
Wie het hele essay wil lezen kan hier klikken. Voor meer informatie over KaapKunst, kunt
u terecht op de site van KaapKunst
|
sep 19
|
Van Dam tot Dam
|
sep 17
|
Vierde druk Eropaf!!!!!!!!!!
Zelf word ik er soms wel even stil van, maar de verkoop van Eropaf! gaat in
hoog tempo door. Het boek is nu ruim drie maanden op de makrt, maar is nu
al weer - zo vertelde uitgeverij Augustus mij deze week - toe aan de vierde
druk. Dat is voor dit genre heel goed, het aantal verkochte exemplaren
andert daarmee nu al de vierduizend. Er wordt nog steeds veel besteld via stichting Eropaf!, soms
met vele tientallen
tegelijk. Dat is geweldig, want als u via deze site bestelt steunt u de
werkzaamheden van de stichting Eropaf! U kunt zich op deze site ook bij het
eropaf-netwerk aansluiten.
|
sep 16
|
Het publiek en de gebouwen (1)
Onderwijsminister Ronald Plasterk legde tijdens zijn ambtsperiode elke bezoeker vast op een polaroidfoto.
Al deze foto?s hing hij aan de muur van zijn kamer, waar het tot een bonte
verzameling van honderden portretten uitgroeide. Zijn ?smoelenboek? werd
zelfs onlangs in De Kunsthal Rotterdam tentoongesteld, waardoor zijn
bezoekers min of meer toetraden tot de hogere sferen van de kunst.
Ik heb het altijd een geweldig project gevonden. Origineel, en zelfs
sociologisch interessant: want voor volk komt er nu eigenlijk bij zo'n
minister over de vloer? Jong, oud, man, vrouw, blank, zwart? Eigenlijk zou
ik zoiets ook wel willen doen, maar ja.. zoveel mensen krijg ik niet op bezoek. Daar staat tegenover dat ik wel steeds vaker tegenover een
gezelschap sta om bijvoorbeeld over mijn laatste boek te praten. Eigenlijk
zou ik die best op de foto kunnen zetten, bedacht ik ineens. Hoe ziet mijn publiek er uit en
op welke plekken tref ik ze? Vanaf deze week ga ik het bijhouden. Met de
camera op mijn mobiele telefoon (heb ik toch altijd bij me) fotografeer ik
mijn publiek en het gebouw waar ik in spreek. Wie weet kan ik ze op deze
wijze ooit tot kunst verheffen. Zo niet dan is het vast ook sociologisch
interessant. Deze week de vier ?publieken? en ?gebouwen? waar ik te gast
was. De foto?s zijn niet van een hoogwaardige kwaliteit, maar dat hoeft ook
helemaal niet.
Rij 1: dinsdag 14 september ? Dienst Maatschappelijke Ontwikkeling,
gemeente Utrecht, 40 mensen.
Rij 2: woensdag 15 september ? Opbouwwerk Ommoord ? Rotterdam, gebouw De
Viersprong, 40 mensen.
Rij 3: donderdag 16 september ? MEE West-Brabant ? werkconferentie ?
Congrescentrum Bovendonk, Hoeven, 125 mensen.
Rij 4: donderdag 16 september ? Oranjefonds zomerschool, programma
wijkaanpak ? Landgoed de Horst te Driebergen, 20 mensen (wijkprofessionals
in dienst van welzijnsorganisaties).
|
sep 15
|
Best persons
Zolang ik meeloop in de sociale sector (en dat is lang) is er
behoefte geweest aan ?best practises?. Een niet te stillen honger naar
navolgenswaardige voorbeelden, die doorgaans door een dienstdoend
kenniscentrum of een ingehuurd adviesbureau in een boekwerkje verzameld
werden, zodat heel Nederland zich tot een ?good practise? kon verheffen.
Succes verzekerd.
Maar niet heus, want na verloop van tijd stierven deze goede praktijken
een stille dood en startte er fris van de lever een nieuwe cyclus. Niemand
maakte zich nog druk om de vraag waarom de vorige generatie excellente
voorbeelden roemloos naar de vergetelheid was verbannen.
Tot voor kort.
Want het besef maakt school dat succesvolle projecten niet zozeer
afhankelijk zijn van een slim plan, effici?nte afspraken of een gunstige
financiering, maar van ? schrik niet! ? mensen. Het gaat dus niet om best
practises, maar om best persons.
Dat lijkt een open deur. Maar eigenlijk is deze conclusie vernietigend.
Want wij beginnen als het om sociaal beleid gaat niet bij mensen, maar bij
concepten op de ambtelijke en bestuurlijke tekentafel. We benoemen
problemen, verzinnen doelstellingen en verzamelen daar actieplannen bij,
waarvoor we samenwerkingsafspraken maken die we bij voorkeur in
aanbestedingen en contracten vastleggen. Vervolgens gaan anderen kijken wie
dat allemaal moet gaan uitvoeren en worden er wat (deeltijd)professionals
bij elkaar geharkt, die ? en dan zijn we al gauw een jaar verder - eerst
eens goed moeten vergaderen over wat nu precies de bedoeling is.
Best persons daarentegen nemen initiatief, gaan dwars door alles heen en
geloven van meet af aan in hun eigen kunnen. Het zijn doeners, ze weten de
weg, leggen creatieve verbanden en werken vooral oplossingsgericht. Ze
kunnen politicus zijn, ambtenaar, teamleider, professional of burger, maar
als ze elkaar vinden kunnen ze bergen verplaatsen.
Helaas hebben we het in Nederland dus zo georganiseerd dat de kans dat ze
elkaar kunnen vinden minimaal is. De aandacht voor best persons (de
Universiteit van Tilburg maakt momenteel een studie over dit onderwerp
persklaar) moet daarom vooral niet gaan over de veronderstelde schaarste
aan goede mensen, maar vooral over de vraag hoe we ons ontdoen van de
institutionele beleidskluwen die best persons het werken onmogelijk maakt.
Want het zijn vooral bureaucratische omstandigheden die bad persons
cre?ren, niet andersom.
Deze column verschijnt in het Aedes
Magazine van eind september 2010, nr. 20/2010.
|
sep 3
|
Interview MO Samenlevingsopbouw
?Mijn voorstel, gebaseerd op het model van de wijkcoaches in Enschede,
is om in wijken kleine teams van leidende professionals te formeren die
snel en krachtig aan de frontlijn kunnen opereren. Die veel zelf kunnen
oplossen of op gang brengen, en waar nodig specialistische hulp uit de
instellingen inroepen. Je krijgt dan dus een sturende eerste lijn en een
dienstverlenende tweede lijn. De teams moeten flexibel inzetbaar zijn: op
oorlogssterkte in de echte probleemwijken, elders op een lager pitje. En in
een aantal gevallen zullen ze de eerstelijns sociale zorg aan bijvoorbeeld
maatschappelijk werk kunnen toevertrouwen. De teamleden moeten verbindingen
in een wijk leggen en mensen mobiliseren. Want het is zaak de beroepsmatige
zorg en hulpverlening te combineren met de inbreng van burgers. Niet als
vrijwilligers, maar als te faciliteren ervaringsdeskundige
medeprofessionals. Welzijnsorganisaties doen er goed aan een deel van hun
werk en aanbod aan burgers over te laten. Sterker: veel interventies zijn
juist effectiever als ze n?et door beroeps worden gedaan. Een mooi
voorbeeld zien we in de zogenaamde opvoedingsondersteuning. Dan gaan
professionals bij gezinnen langs, maar dat werkt van geen kanten. Want die
ouders denken: die figuur zit bij jeugdzorg, dadelijk komen ze ons kind
afpakken. Dus zitten ze braaf ja te knikken, maar het advies dringt niet
door. Wat doen ze nu in Utrecht? Daar leiden ze ouders uit de buurt op en koppelen hen aan gezinnen. Als die een paar uur per week langs komen,
ontstaat er een heel andere band. Dan is die dreiging weggenomen en hebben
de tips w?l effect.?
Een fragment uit een interview waarmee het
zomernummer van MO Samenlevingsopbouw opent naar aanleiding
van het verschijnen van Eropaf!. Een tamelijk diepgravend interview.
Wie de hele tekst wil lezen, moet hier klikken.
|
sep 1
|
Weg met de lankmoedigheid
Toen Hans Janmaat namens de Centrumpartij begin jaren tachtig
een zetel in de Tweede Kamer bemachtigde, schoten de antifascisme-en
antidiscriminatiecomit??s als paddenstoelen uit de grond. Alle zeilen
moesten worden bijgezet om het kwaad in de kiem te smoren. Sommige
anarchistische heethoofden meenden dat het gevaar zo groot was, dat zij het
in 1986 heel normaal vonden om een hotel in Kedichem waar Janmaat c.s. een
geheime vergadering hadden belegd met rookbommen te bestoken.
Janmaat wist met wat schrammen aan de brand te ontkomen, maar zijn
secretaresse (en latere vrouw) Wil Schuurmans belandde nadat ze een been
was kwijtgeraakt voor de rest van haar leven in een rolstoel. In alle
opzichten een treurig dieptepunt in de politieke geschiedenis van
Nederland.
Zo?n kwart eeuw later leven we met een partij die zich heeft opgeworpen
als de buitenboordmotor van de regering. De patronen van het Wilderiaanse
redeneren komen naadloos overeen met de registers van het fascisto?de
denken: het slachtofferschap van oorspronkelijke Nederlanders, de externe
vijanden (moslims) van het volk (Henk en Ingrid) tegen wie ieder middel
gerechtvaardigd is, het zuiver houden van ?onze? volksgemeenschap door het
uitzetten van migranten, de generalisatie van het vijandbeeld in een
homogene etnische of religieuze groep (de zondebok), en er is de minachting
voor traditionele wettelijke en morele standaarden, zoals artikel 1 van de
Grondwet en internationale verdragen die de uitschakeling van de vijanden
in de weg staan. En dan zwijgen we nog maar over de dictatoriale
vorm van leiderschap die Wilders in zijn partij voorstaat. Vergeleken met
dit repertoire was Janmaat een gezellig zoemende politieke mug. Terwijl de parallellen met de meest verderfelijke ideologie uit de
twintigste eeuw groter dan ooit zijn, blinkt links uit in lankmoedigheid.
Wat is er mis om gewoon weer lekker ouderwets anti-Wilders actie te gaan
voeren. Ludiek, confronterend, hilarisch, theatraal, en vooral met gevoel
voor humor, op straat, in de kroeg, overal waar zijn gedachtegoed de kop
opsteekt. Het gaat niet om niks. Er staat een beschaving op het spel, en
ook anno 2010 is daar bepaald geen rookbom voor nodig. De argumenten
spreken voor zich.
Deze column verschijnt
in het september-nummer van het GroenLinks Magazine en werd geschreven voordat Klink Wilders dwong de stekker uit de besprekingen te trekken. Behalve de ene zin over `buitenboordmotor' maakt het voor de strekking niet veel uit.
|
|
Kies een periode:
december 2024 november 2024 oktober 2024 september 2024 augustus 2024 juli 2024 juni 2024 mei 2024 april 2024 maart 2024 februari 2024 januari 2024 december 2023 november 2023 oktober 2023 september 2023 augustus 2023 juli 2023 juni 2023 mei 2023 april 2023 maart 2023 februari 2023 januari 2023 december 2022 november 2022 oktober 2022 september 2022 augustus 2022 juli 2022 juni 2022 mei 2022 april 2022 maart 2022 februari 2022 januari 2022 december 2021 november 2021 oktober 2021 september 2021 augustus 2021 juli 2021 juni 2021 mei 2021 april 2021 maart 2021 februari 2021 januari 2021 december 2020 november 2020 oktober 2020 september 2020 augustus 2020 juli 2020 juni 2020 mei 2020 april 2020 maart 2020 februari 2020 januari 2020 december 2019 november 2019 oktober 2019 september 2019 augustus 2019 juli 2019 juni 2019 mei 2019 april 2019 maart 2019 februari 2019 januari 2019 december 2018 november 2018 oktober 2018 september 2018 augustus 2018 juli 2018 juni 2018 mei 2018 april 2018 maart 2018 februari 2018 januari 2018 december 2017 november 2017 oktober 2017 september 2017 augustus 2017 juli 2017 juni 2017 mei 2017 april 2017 maart 2017 februari 2017 januari 2017 december 2016 november 2016 oktober 2016 september 2016 augustus 2016 juli 2016 juni 2016 mei 2016 april 2016 maart 2016 februari 2016 januari 2016 december 2015 november 2015 oktober 2015 september 2015 augustus 2015 juli 2015 juni 2015 mei 2015 april 2015 maart 2015 februari 2015 januari 2015 december 2014 november 2014 oktober 2014 september 2014 augustus 2014 juli 2014 juni 2014 mei 2014 april 2014 maart 2014 februari 2014 januari 2014 december 2013 november 2013 oktober 2013 september 2013 augustus 2013 juli 2013 juni 2013 mei 2013 april 2013 maart 2013 februari 2013 januari 2013 december 2012 november 2012 oktober 2012 september 2012 augustus 2012 juli 2012 juni 2012 mei 2012 april 2012 maart 2012 februari 2012 januari 2012 december 2011 november 2011 oktober 2011 september 2011 augustus 2011 juli 2011 juni 2011 mei 2011 april 2011 maart 2011 februari 2011 januari 2011 december 2010 november 2010 oktober 2010 september 2010 augustus 2010 juli 2010 juni 2010 mei 2010 april 2010 maart 2010 februari 2010 januari 2010 december 2009 november 2009 oktober 2009 september 2009 augustus 2009 juli 2009 juni 2009 mei 2009 april 2009 maart 2009 februari 2009 januari 2009 december 2008 november 2008 oktober 2008 september 2008 augustus 2008 juli 2008 juni 2008 mei 2008 april 2008 maart 2008 februari 2008 januari 2008 december 2007 november 2007 oktober 2007 september 2007 augustus 2007 juli 2007 juni 2007 mei 2007 april 2007 maart 2007 februari 2007 januari 2007 december 2006 november 2006 oktober 2006 september 2006 augustus 2006 juli 2006 juni 2006 mei 2006 april 2006 maart 2006 februari 2006 januari 2006 december 2005 november 2005 oktober 2005 september 2005 augustus 2005 juli 2005 juni 2005 mei 2005 april 2005 maart 2005 februari 2005 januari 2005 december 2004 november 2004 oktober 2004 september 2004 augustus 2004 |
|