Tijdens mijn politieke carrière als Eerste Kamerlid (1999-2007) was ik een van de eerste politici die in 2004 een eigen - tamelijk primitief - weblog begon. Eerst vooral vanwege mijn politieke activiteiten/meningen, maar in de loop der tijd steeds meer over mijn publicaties en publieke optredens als journalist en publicist. Zo werd het weblog een etalage voor iedereen die op hoogte wilde blijven van mijn gepubliceerde artikelen en columns, van gebeurtenissen waar ik bij ben geweest, van observaties die ik doe, van meningen die in mij opwellen, of van andere persoonlijke wetenswaardigheden.
Het is geen dagboek, maar wel een soort maandboek geworden, waar ik zelf regelmatig in terug blader om nog even na te gaan hoe het ook al weer zat.
Reacties worden op prijs gesteld. Stuur een email naar: info©josvdlans.nl
|
|
|
weblog - december 2010
dec 25
|
Schaatsen op de Gouwzee
Maak een prachtig schaatsrondje op de
Gouwzee. Start in Monikkendam, schaats naar Marken en ga via Volendam
terug. Prachtig!
|
dec 24
|
MOE
Leren we eigenlijk wel in dit land? Die vraag dringt zich nogal eens bij
mij op als ik met verschijnselen word geconfronteerd, waarbij ik
onmiddellijk denk: hebben we dat al niet eerder meegemaakt? Het meest
dramatische voorbeeld daarvan is het neerstrijken in onze
achterstandswijken van een snel groeiende groep MOE?ers - beleidsnaam voor
arbeidsmigranten uit de Midden- en Oost-Europese landen, in de buurten zelf
simpelweg aangeduid als Polen, Bulgaren en Roemenen (binnenkort uit te
breiden met Albanezen).
Ik zal toch niet de enige zijn die bij deze problemen moet denken aan de
opeenhoping van gastarbeiders eind jaren zeventig. Toen troffen we ook snel
groeiende groepen Turkse en Marokkaanse arbeidsmigranten aan in
erbarmelijke woonomstandigheden in kwetsbare wijken die toch al het putje
van de woningmarkt vormden. Met de gevolgen daarvan zijn we nu nog in de
weer.
Ik heb het al meermalen meegemaakt dat autochtone en allochtone bewoners
eensgezind hun beklag doen over onhoudbare toestanden met te veel MOE?ers
in een woning of flatcomplex, waardoor luidruchtigheid en asociaal gedrag
niet uit kunnen blijven.
En wat doen de lokale autoriteiten? Ja, ze doen hun best. Ze onderzoeken
het, treden waar mogelijk op, delen bestuurlijke boetes uit, maar in feite
lopen ze vooral achter de feiten aan. Met als gevolg dat de Polen en
Bulgaren, met als de gastarbeiders uit de jaren tachtig, de gebeten hond
zijn, terwijl de gelegenheidsbieders, de dubieuze huiseigenaren, de
ouderwetse huisjesmelkers, de echte profiteurs relatief makkelijk de dans
ontsnappen en gewoon hun winst opstrijken. Net als een kwart eeuw geleden.
Bizar. Mag ik daarom dit kabinet, dat stram staat van de krachttaal, een
suggestie doen? Hou op met het gepraat over het weren van arbeidsmigranten;
dat gaat niet gebeuren, dat voelt iedereen. Maar pak de profiteurs aan.
Maak het (bijvoorbeeld in achterstandwijken) mogelijk om zulke hoge boetes
(omvang OZB-waarde) te zetten op dubieuze verhuurpraktijken dat de eigenaar
zo ongeveer zijn woning moet inleveren (wat is toegestaan) om er aan te
kunnen voldoen. Aarzel niet om uiteindelijk ook het eigendom aan te pakken,
want dat is het enige dat werkt. Maar ja, het eigendomsrecht? Dat is
heilig. Daar begint ook dit kabinet niet aan. En dus blijven we dweilen met
de kraan open.
MOE, inderdaad, dat word je er van.
Deze column verschijnt in het eerste nummer van
Aedes magazine in januari 2011. |
dec 21
|
Pieter Hilhorst over Wikistad-manifest in VK
In zijn column van vandaag refereert Pieter Hilhorst aan het
Wikistad-manifest (zie bericht geisteren). Niet vreemd overigens wat hij is
een van de initiatiefnemers. Maar zoals altijd vertelt hij er het goede
verhaal bij. De Wikistad als nieuwe vormgeving van de solidariteit. Lees
zijn hele verhaal in de
Volkskrant. Hier onder een fragment:
...Dat alternatief moet worden gevonden in een
nieuwe organisatie van de solidariteit. De kern van links is dat mensen een
gemeenschappelijke verantwoordelijkheid erkennen voor elkaars lot. Maar die
solidariteit is in het verleden te veel uitbesteed aan de staat. Het is een
bureaucratische solidariteit geworden.
Te veel burgers zijn daardoor afhankelijk geworden van de overheid. Rechts
heeft deze afhankelijkheid bekritiseerd met een beroep op de eigen
verantwoordelijkheid. Maar dat komt er in de praktijk vaak op neer dat
mensen aan hun lot worden overgelaten. Wat ontbreekt zijn de hulpbronnen om
de eigen verantwoordelijkheid waar te maken. De belangrijkste hulpbron is
een goed sociaal netwerk.
Linkse politiek moet daarom veel meer gericht zijn op sociale veerkracht,
op het vermogen van mensen en hun netwerken om tegenslagen op te vangen. Ik
heb dat eerder samenredzaamheid genoemd. Maar dan moet de overheid wel
totaal anders worden georganiseerd. Nu worden burgers die op de overheid
zijn aangewezen, losgezongen van hun netwerk.
Een werkloze wordt eerder op een sollicitatietraining gezet dan dat hem
wordt gevraagd wie hem kan helpen bij zijn sollicitatiebrief.
Probleemgezinnen krijgen diverse hulpverleners over de vloer, die allemaal
een deelprobleem proberen op te lossen. Maar geen van allen mobiliseert
familieleden, vrienden en buren. Toch is dat essentieel om de sociale
veerkracht te herstellen.
Met een aantal anderen heb ik deze week een manifest gepubliceerd waarin
zo?n maatschappelijke omslag wordt bepleit. We noemen dat de Wikistad, een
stad die werkt als Wikipedia. Een stad waarin het heil niet wordt verwacht
van de overheid, maar waarin mensen ook nooit aan hun lot worden
overgelaten (www.stadinbeweging.nl/wikistad). Een stad die veel van
burgers vraagt, maar ook veel aan burgers biedt.
|
dec 20
|
Manifest aangeboden aan Andr?e van Es
Vandaag hebben de initiatiefnemers van het Eigen Kracht-manifest 'Weg met Frankenstein, leve de wikistad!' het manifest aangeboden aan wethouder Andr?e van Es, onder meer verantwoordelijk voor de Dienst Werk en Inkomen in Amsterdam. De wethouder toonde zich zeer gecharmeerd door de gedachten die in het manifest worden ontvouwd en meent dat ze op het terrein van participatie en sociale zekerheid zeker uitgewerkt moeten worden. Hoe? Dat zal de komende maanden moeten blijken.
Op de foto van links naar rechts: Rob van Pag?e (bestuurder Eigen kracht Centrale), Jos van der Lans, Piet van Diepen (Stad in Beweging, Henk van Klaveren (oud-stadsdeelvoorzitter, hij biedt hier het manifest aan), Pieter Hilhorst (VARA's ombudsman, columnist Volkskrant), Bas van Delden (directeur Dienst Werk en Inkomen) en wethouder Andr?e van Es.
Lees het EIGEN KRACHT-manifest:
?Weg met Frankenstein, leve de Wikistad?.
|
dec 20
|
Start van welzijnsdiscussie in LinkedIn-groep
Zijn er straks nog welzijnsinstellingen?
Het welzijnsbestel kraakt. Bij het vaststellen van de lokale begrotingen
voor 2011 is het met de kaasschaaf nog even gered, maar voor 2012 en daarna
staan grote veranderingen op stapel.
Is het mogelijk de crisis aan te grijpen om tot een nieuw model te komen?
In opdracht van de RMO doen Nico de Boer en ik daar een toekomstverkenning
naar. We interviewen een twintigtal deskundigen en nodigen jullie
nadrukkelijk uit om je ermee te bemoeien.
Hoe moet de institutionele logica van welzijn er op termijn van tien jaar
uit gaan zien? Wat voor rol spelen sociale wijkteams daarin (? la Enschede
en Leeuwarden)? Hoe breed wordt hun werkterrein: naast welzijn ook
participatie, zorg en jeugdzorg? Wat voor rol krijgen burgers (bijvoorbeeld
in welzijnsco?peraties)? Wat voor werkers heb je daarvoor nodig? Wat kan
ICT (sociale media) gaan betekenen? Wie gaat dat nieuwe type ?welzijn?
financieren? Hoe gaan gemeente en instellingen zich tot elkaar verhouden?
En dus ook: zijn er straks nog wel welzijnsinstellingen?
Doe mee, spui uw visie? Dat kan via: LinkedIn-groep Welzijn Nieuwe Stijl. Mowet u geloof ik
wel even een 'menber worden, maar dat is de moeite waard. Er wiorden veel
relevante en dus interessante discussies gevoerd in de groepen van
LinkedIn.
|
dec 19
|
Bij het vertrek van Femke Halsema
Het plotselinge vertrek van Femke Halsema als
leider van GroenLinks is natuurlijk helemaal niet zo onverwacht als door de
media wordt voorgespiegeld. Het is, zo blijkt achteraf, heel nauwkeurig
geregisseerd en perfect getimed. Het was eigenlijk ook al aangekondigd, het
bijzondere is vooral dat de pers er niks van gemerkt heeft en zich dus
volkomen liet verrassen.
Mij verbaasde het in ieder geval niet. Het partijleiderschap is een meer
dan slopende baan, die zware druk op je legt, je tot een publiek figuur
maken, waar eigenlijk geen moment aan te ontsnappen valt. Probeer dat in
de hectiek van het afgelopen decennium maar eens acht jaar vol te houden.
Ik was ooit, ik geloof dat het eind 2002 was, op haar Kamer aanwezig toen
ze haar mail checkte en er een meer dan afschuwelijk dreigement over haar
beeldscherm rolde. Ze trok even wit weg, vloekte binnensmonds, haalde diep
adem en ging over tot de orde van de dag. En dat gebeurde in die dagen, en
ook in de jaren daarna, met een vaste regelmaat. Dergelijke ervaringen
vreten er in.
Ze heeft overigens die negatieve ervaringen nooit op de voorgrond
geplaatst, ook nu ontkent ze met de grootst mogelijke nadruk dat deze niets
met haar vertrek te maken hebben. Dat tekent enorm haar politieke en
intellectuele kwaliteiten. Er zijn, zo weet ik uit ervaring, in Den Haag veel politici met overtuigingen, met meningen, met kennis van de
partijstandpunten, maar Femke bracht altijd net iets meer. Ze was
ge?nteresseerd in politieke theorie?n, zocht nieuwe wegen, durfde te
analyseren; kortom: miskende haar intellectuele interesse nooit. In feite
was ze in alles het tegenovergestelde van het populistische vertoog dat
zich de laatste jaren steeds verder naar de voorgrond van de Haagse
politiek heeft gedrongen.
Dat moet haar een gruwel zijn geweest, maar paradoxaal genoeg droeg het
uiteindelijk ook bij aan haar stijgende populariteit. Ze was standvastig in
haar strijd tegen goedkope retoriek. Ze heeft zich in al die jaren
principieel gekeerd tegen alle gemakzuchtige schendingen van de
rechtsstaat, ordinaire beledigingen van bevolkingsgroepen en platvloerse
redeneringen die tot het standaardrepertoire van de Nederlandse politiek
zijn gaan behoren.
Ik zie daar in de verste verte geen trek naar het midden in, zoals veel
journalisten haar koers nu typeren. Zeker, ze koerste naar het midden van
de macht, maar dat is niet hetzelfde. Bekijk de standpunten, lees de
analysen en nog steeds kom je daar radicale voorstellen tegen die in menig
opzicht een systeembreuk inluiden met de werkelijkheid zoals die in
Nederland is georganiseerd. Zeker, het zijn niet meer de oudlinkse
sjablonen, maar in menig opzicht zijn ze verfrissend radicaal. Niet zonder
reden was GroenLinks de enige partij die Wilders als eerste en per
definitie uitsloot om ooit mee samen te werken. Dat was overigens geheel
wederzijdse.
Femke Halsema heeft GroenLinks wel bewust in een vrijzinniger vaarwater
gebracht, en het is bekend dat ik daar met haar de nodige discussies over
heb gevoerd. Zie bijvoorbeeld mijn reactie op haar eerste analyse in de
Helling (2004). Maar het doet haar tekort om haar
interventie als liberale of zelfs als neoliberale knieval af te doen. Het
was eerder een poging om het denken over vrijheid en individuele
emancipatie vaster te verankeren in het (Groen)linkse gedachtegoed, dat te
zeer gebakken was aan roestige schema?s over staat en
solidariteit.
Mijn kritiek daarop was dat dit nieuwe
analysekader onvoldoende woorden gaf om een cultuurkritische en
communitaire agenda te ontwikkelen. Je kon er weinig mee als je, zoals ik,
in de weer was met professionele praktijken in de publieke sector. Ook als
het gaat om de strijd tegen de aantasting van het milieu bood het niet
direct een wenkend perspectief. Overigens heeft Femke later in haar boek
Geluk! Voorbij de hyperconsumptie, haast en hufterigheid een
poging gedaan om een aantal stappen verder te maken. Het is jammer dat in
het wegzetten van haar als liberaal niemand daar aan refereert. Hoe het ook
zij, feit is en blijft dat Femke GroenLinks meer en meer een eigen gezicht
heeft gegeven, wat tussen de klassieke linkse polen PvdA en SP absoluut
noodzakelijk was. Als dat niet was gebeurd dan was er van de partij niet
veel over gebleven.
Als ik een zwak punt zou moeten noemen dan zou het vooral het gegeven zijn
dat ze zeker binnen de partij niet heel erg verfrissend met kritiek om kon
gaan. GroenLinks stond zichzelf voor als een open discussiepartij, maar die
openheid had toch ook haar grenzen. En wie die in de ogen van de Haagse
fractie overschreed, werd met wantrouwen bekeken en met kilheid bejegend.
Dat proces van in- en uitsluiten is niet iets waar alleen GroenLinks patent
op heeft, het is eigen aan de Haagse politieke cultuur, waar de angst voor
negatieve mediaberichtgeving alles bepalend is. Het schijnt dat het bij
andere partijen nog erger te zijn dan bij GroenLinks. Maar dat kan geen
rechtvaardiging zijn natuurlijk.
Mijn stelling is altijd geweest dat het juist deze onvermijdelijke
dynamiek van de Haagse politieke cultuur is die Femke eigenlijk altijd
heeft tegengestaan. Een intellectueel wil vrij kunnen ademen en denken, wil
ombekommerd de wereld in kijken. Dat kan dus niet als partijleider, waarbij
alle ogen op je gericht zijn. Dat Femke zich in barre
politiek-populistische tijden als intellectueel is blijven manifesteren,
mag als een prestatie van formaat worden beschouwd. Dat ze haar denkwerk nu
weer gewoon zonder last en ruggespraak mag gaan doen, zal even wennen zijn,
maar ik ben ervan overtuigd dat ze het ook als een bevrijding zal ervaren.
Net zozeer als ik ervan overtuigd ben dat we in de buitenpolitieke arena
nog veel van haar zullen vernemen. We zijn - gelukkig maar - nog niet van
haar af.
|
dec 17
|
Het publiek en de gebouwen (12)
52 53 54
Van boven naar beneden:
52. 14 december ? IJmuiden/Velsen - Witte Theater - disucussiebijeenkomst Stichting Welzijn Velsen - lezing en debat -
65 mensen.
53. 15 december - Den Haag - in: Bink36 - Eindejaarsbijeenkomst Stichting Anton Constandse - lezing - 100 mensen.
54. 16 december - Stadhuis van Deventer - conferentie 'De winst van het
vraaggericht activeren', georganiseerd door Werkarchitecten
Deventer - lezing over relatie burgers - overheid - 75 mensen.
Eerdere serie foto's in de blogs van 16 en 24 september,
1,8,22 en 28 oktober, 13 en 26 november. 4 december, 10 december. |
dec 16
|
EIGEN KRACHT MANIFEST
Bezuinigingen zijn niet zozeer
een bedreiging, maar vooral een kans om voor eens en altijd ruimte te
cre?ren voor de eigen kracht van burgers. Dat betogen vandaag een
twintigtal Amsterdammers in een EIGEN KRACHT MANIFEST, waarin zij politici
en bestuurders oproepen om daadwerkelijk het roer om te gooien, zodat het
alomtegenwoordige bureaucratische monster van Frankenstein met pek en veren
uit de stad kan worden verjaagd. Hieronder een verkorte weergave van de
tekst. Klik hier voor het
volledige manifest.
Weg met Frankenstein, leve de Wikistad
Dagelijks zuchten velen in ons land onder de procedurele omslachtigheid van
de publieke sector. In Amsterdam is daar drie jaar geleden zelfs een naam
aan gegeven: Frankenstein. Dat beeld kwam bovendrijven toen duidelijk werd
dat bij probleemgezinnen talloze hulpverleners over de vloer komen, die
niet van elkaar weten wat ze doen, zich vooral met deelproblemen
bezighouden en eigenlijk met elkaar ronddraaien in cirkels van onmacht.
Dit monster van Frankenstein is echter niet alleen in de jeugdzorg aan het
werk, maar op veel meer terreinen in de publieke sector. Het verschijnt in
de vorm van indicaties, formulieren, protocollen, toetsen, controles,
registraties en bedient zich bij voorkeur van vergaderen. En steeds is
Frankenstein erop uit om burgers in de professionele systemen een plek te
geven, zodat de programma?s, trajecten en behandelplannen van start kunnen
en de financiering op gang komt. Systemen zingen burgers systematisch los
van hun sociale netwerken, knippen problemen in deelstukjes geknipt,
waarbij er meerdere mensen aan de slag gaan waartussen samenwerking vaak
ver te zoeken is. Het systeem wordt daarmee een sta-in-de-weg voor een echt
productief samenspel van publieke professionals en actieve burgers en
burgerinitiatieven.
Eigenaren van
problemen zijn bezitters van oplossingen Het kan anders. Dat bewijzen nu al bijna tien jaar Eigen
Kracht-conferenties, zoals die ondermeer in de jeugdzorg worden toegepast.
Het uitgangspunt daarvan is van een verbluffende eenvoud: eigenaren van
problemen zijn in principe ook bezitters van oplossingen. Wie dit
uitgangspunt consequent doordenkt kan daarmee aanpak van overheden en
instituties drastisch omvormen, geld besparen en Frankenstein bestrijden.
Zo blijkt het in de jeugdzorg mogelijk om het aantal offici?le
interventies in gezinnen aanmerkelijk te beperken als het systeem erin zou
slagen zijn oren meer te laten hangen naar de oplossingen die mensen zelf
verzinnen. Maar dan moet er wel een principi?le erkenning komen van het
recht dat burgers van jong tot oud hebben om eerst zelf een plan te
formuleren in kwesties die nu al snel voorwerp zijn van professionele
interventies, zoals bijvoorbeeld uithuisplaatsingen of
onder-toezicht-stellingen van kinderen.
Maar deze aanpak werkt op veel meer terreinen. Op het terrein van de
veiligheid betekent het toepassen van eigen-kracht-principes dat de spiraal
van machteloos klagen van burgers en daarop volgende krachtige beloften van
autoriteiten daadwerkelijk doorbroken kan worden. Het werkt ook op het
terrein van armoedebestrijding, waar de schuldhulpverlening mensen voor
jaren vastzet vastzet in hun onvermogen. Waarom draaien we het niet om?
Vraag ook hier het netwerk naar een plan om uit de schulden te komen.
Betrek daarin zo nodig maatjes, lotgenoten en vrijwilligerorganisaties.
Bij het aan het werk helpen van werklozen, wordt het netwerk van mensen
evenmin benut. Het is gebruikelijker om mensen naar een sollicitatiecursus
te sturen dan ze te vragen of ze iemand kennen die kan helpen bij om de weg
naar de arbeidsmarkt te vinden. De veronderstelling is blijkbaar dat de
deze mensen geen behulpzame contacten hebben. Het zou daarom goed zijn als
werkzoekenden standaard wordt gevraagd om hun sterkste contact mee te
nemen naar de eerste afspraak. Ook hier kunnen vrijwilligers een rol
spelen. Er zijn, onderzoek toont dat keer op keer aan, voldoende betrokken
burgers die mensen met raad en daad terzijde willen staan. Die krachten
inschakelen is vele malen goedkoper en effectiever dan het huidige
reintegratiecircus.
Met pek en veren
Het moet anders. Als de manier waarop de overheid en instituties zijn
georganiseerd niet een onderdeel van de oplossing is, maar een onderdeel
van het probleem, dan moet het snijden in de overheid en instituties als
een bevrijding worden gezien. De financi?le sanering van de gemeentekassen
biedt een unieke kans om deze improductieve wijze van individualiserend
systeemdenken achter ons te laten. We kunnen de crisis aangrijpen om de
(dure en omslachtige) logica van de bureaucratie definitief ondergeschikt
te maken aan de eigen vermogens van burgers. Alleen vereist dat wel een
andere manier van denken en regelen, van beheersen en besturen.
Als de politici in het land zich de komende maanden en jaren over
begrotingen buigen dan zouden ze deze omslag voor ogen moeten hebben. Dan
zouden ze als eerste moeten bezuinigen op die programma?s en diensten die
de burger afhankelijk maken van de overheid of instanties, die vooral uit
zijn op de het voortbestaan van de logica van het eigen systeem. En ze
zouden juist ruimte moeten maken voor al die initiatieven die nu al in de
stad ontkiemen of aanwezig zijn. Waarbij burgers op elkaar betrokken zijn
en mensen in hun eigen kracht worden aangesproken en georganiseerd.
Laten we van steden in ons land Wikisteden maken, analoog aan de wijze
waarop Wikipedia wordt gebouwd, als een stad waarin mensen zelf de
problemen aanpakken en oplossen en waarbij het systeem zich dienstbaar
opstelt ten opzichte van dit vermogen van mensen. Met dat vizier kunnen
politici ook veel preciezer bepalen wat zij aan zorg en hulpverlening
moeten uitgeven: namelijk dat deel wat burgers in eigen kring niet kunnen
vinden.
Want laten we wel wezen. We hebben het in dit land op
sociaal-maatschappelijk terrein krankzinnig ingewikkeld georganiseerd. Het
is een oerwoud waar velen ? als ze de toegang konden vinden - in verdwalen.
We zijn zo gebiologeerd door systemen, regelingen, instellingen, controles
en verantwoording dat we vergeten zijn dat de beste oplossingen vaak de
meest eenvoudige zijn. Als we ons dat weer gaan beseffen hebben we het
beste wapen om eindelijk Frankenstein ? met pek en veren, wat ons betreft ?
uit onze steden te verdrijven.
WIKISTAD-initiatiefgroep. Piet van Diepen (Stad in beweging),
Pieter Hilhorst (onder meer VARA-ombudsman), Jos van
der Lans (stichting Eropaf!), Rob van Pag?e (Eigen
Kracht Centrale), Henk van Waveren (Stad in beweging),
Hans Zuiver (welzijnsorganisatie Combiwel). Een overzicht van alle ondertekenaars treft u in het bericht hierboven aan. Het volledige
manifest staat op: www.stadinbeweging.nl/wikistad . Of download de tekst
hier.
Deze tekst is vandaag gepubliceerd op de Opiniepagina van NRC Handelsblad
|
dec 16
|
Wikistad-groep
Christa Compas (Women Inc.) Erik Gerritsen, (directeur Jeugdzorg
Amsterdam Amstelland) Daniel Giltay
Veth, (directeur DGV Holding) Pieter Hilhorst, (VARA-Ombudsman) Wonah de Koningh, ( bestuurslid Voedselbank Amsterdam) Lieneke Joanknecht, regiomanager Amsterdam
Eigen Kracht Centrale Carolien de
Jong, Vestadvies, bestuurslid stichting Er Op Af! Hans Krikke, directeur Samen Wonen Samen
Leven
Jos van der Lans, (voorzitter stichting Er Op Af! ) Tom van der Lee, directeur Campagnes Oxfam
Novib, Rob van Pag?e,
bestuurder Eigen Kracht Centrale Gerrie
Ruijsink, (vz. Basketbal Vereniging Amsterdam) Mustapha Laboui, actief Amsterdammer)
Fatima Salama, (initiatiefneemster
stichting JIJ) Jan Sluiter,
voorzitter stichting Connect Initiatieven Veronique Swinkels, directeur BBK/Door Vriendschap Sterker
Ahmed Ben Yerrou, voorzitter
jongerenorganisatie Asri Hans
Zuiver, bestuurder Combiwel
|
dec 15
|
Racties op persbericht CoDe 2.0
Er is een stevige discussie ontstaan over het
persbericht van CoDe 2.0, dat ik op 10 december in mijn weblog plaatste.
Heel goed, wellicht kan daardoor de koers van de NVMW wat aangescherpt
worden. Onderstaand een reactie van Jaap Buitink, met daarop een korte
repliek van mijn kant. (Inmiddels heeft Jaap Buitink ook daar al weer op gereageerd, zie de link hieronder naar de site van Zorg + Welzijn). Ik moet er even tijd voor vrijmaken, maar binnenkort
kom ik met een uitvoeriger analyse. Meer reacties overigens kunt u lezen op
de site van Zorg + Welzijn.
MODERNE BEROEPSONTWIKKELING KAN OOK OP
BASIS VAN BEWEZEN KRACHT
Jos van der Lans is het eens met de oproep van de oprichters van Code 2.0
aan de NVMW om zich zelf op te heffen. In de discussie over de omvorming
van de NVMW naar een brede beroepsvereniging zegt de auteur van
?Ontregelen? op zijn weblog: ?Zij (code 2.0) willen niet opnieuw ten onder
gaan in een fossiele organisatiestructuur. Zij willen in moderne netwerken
opereren. En gelijk hebben ze.?, aldus Van der Lans. Hij verzuimt helaas
aan te geven waarom die opbouwwerkers gelijk hebben. En waarom de NVMW een
?fossiele organisatiestructuur? heeft. En waarom je via een traditionele
beroepsvereniging als de NVMW met moderne middelen niet ook tot een nieuwe
aanpak van professionalisering kunt komen.
Op de nieuwjaarsbijeenkomst van de NVMW in 2009 riep Van der Lans de NVMW
overigens totaal niet op zich zelf op te heffen. Wel deed hij ? en terecht
- een oproep om als beroepsvereniging uit haar marginale positie te komen,
de nadruk te leggen op permanente bijscholing en een frisse kijk op de
professie te ontwikkelen. Als lid en volger van de NVMW kan ik alleen maar
zeggen dat de NVMW daar druk mee bezig is. Zo benadrukt de door de NVMW
uitgegeven herziene beroepscode voor de maatschappelijk werker een aantal
punten die Van der Lans in zijn boek ?Ontregelen? benoemt.
Van der Lans zegt in zijn boek bijvoorbeeld dat het tegendruk leveren aan
bureaucratie om andere professionals vraagt. Helemaal mee eens. Wel, in de
beroepscode en in de bijscholing daarom heen wordt de maatschappelijk
werker opgeroepen zijn functie te toetsen aan de voorwaarden voor een goede
beroepsuitoefening. Maatschappelijk werkers zullen hun opdrachtgevers
moeten vragen zich te realiseren dat ze professionele autonomie nodig
hebben om kwalitatief verantwoorde hulp te kunnen bieden (zie art. 23). Als
bureaucratie die kwaliteit tegenhoudt, is de maatschappelijk werker
verplicht daar wat aan te doen. Die nieuwe professional waar toe Van der
Lans oproept komt er echter niet van de ene op de andere dag. Dat is een
(bewustwordings)proces. Maar wordt dat proces bespoedigd door de NVMW op te
heffen?
Het is een illusie om te denken dat professionals in het sociaal werk staan
te trappelen om in grote getale actief te worden op sociale media als
LinkedIn. De gemiddelde professional is daarvoor veel te druk bezig met
zijn/haar cli?nten en de dagelijkse drukke agenda. Deze professional moet ?
in de terecht door Van der Lans bekritiseerde bureaucratie - al genoeg
rapporteren en overleggen en heeft meestal weinig zin en tijd om ook nog
actief kennis te delen op internet. Dat moet dus veranderen.
Maar de aandacht voor een andere professionaliteit betekent ook dat je
daarvoor bij overheid en werkgevers op de deur moet kloppen. De NVMW heeft
aangetoond dat daarvoor een beroepsvereniging bestaansrecht heeft en op het
gebied van belangenbehartiging veel bereikt. Samen sta je veel sterker en
kun je professionals die ook aan de deur van hun managers kloppen ondersteunen.
Waar Van der Lans een blanco cheque lijkt te geven aan de oprichters van
Code 2.0 en de NVMW vraagt zich op te heffen, pleit ik voor meer bezinning.
Gooi geen oude en sterke schoenen weg voordat je nieuwe hebt?; breng die
schoenen naar de schoenmaker, leg nieuwe zolen aan, moderniseer de
vormgeving en bekijk dan hoe ze je bevallen. Dat vraag ik ook de critici
van de NVMW; een nieuw initiatief als Code 2.0 is prima, maar een dergelijk
initiatief is ook binnen of in samenhang met een (brede) beroepsvereniging
mogelijk.
Nieuwe vormen van beroepsontwikkeling hoeven niet haaks te staan op
traditionele vormen van beroepsvereniging. Dat is niet een kwestie van
?terug naar vroeger?, maar op basis van traditionele kracht nieuwe
ontwikkelingen oppakken. Die uitdaging kunnen we dus beter samen aan gaan
dan oproepen om iets wat getoond heeft te werken op te heffen! Ik snap wel dat de NVMW nogal defensief reageert op het initiatief van Code
2.0. Maar dat is net zo weinig verstandig als dat pleitbezorgers van een
?moderne aanpak van beroepsorganisatie? de bewezen kracht en flexibiliteit
van de NVMW negeren. Het is voor iedereen zaak om in een open dialoog tot
een nieuwe kijk op professionalisering en beroepsorganisatie te komen.
Jaap Buitink
PS. Zie ook mijn artikel ?Gevangen professional moet
zichzelf bevrijden? op www.zorgwelzijn.nl (via zoekmachine).
Reactie
Ik heb niet helemaal de indruk dat Jaap de kern van de zaak raakt. En die
is: speelt de NVMW wel de rol die ze zou moeten spelen in alle discussies
die nu opwoelen naar aanleiding van Welzijn-Nieuwe-Stijl, de roep om
generalisten (Van Ewijk en Scholte) en wijkgericht werken of blinkt ze in
deze essenti?le discussies uit in afwezigheid? En als dat laatste het geval
is, hoe komt dat dan. Daar rept Jaap en ook de reactie van de NVMW met geen
woord over, terwijl dat wel de issues zijn waar de professionals van CoDe
2.0 mee zitten.
Jammer is ook dat Jaap duidelijk geen kennis heeft genomen van het vervolg
van Ontregelen, Eropaf!. De nieuwe start van het sociaal werk, waar de
kwestie nog iets pregnanter aan de orde komt. Tja, wat nu? Er zit eigenlijk
niks anders op dat ik nu ook een reactie schrijf: waarom ik vind dat de
NVMW wel in crisis is (iondanks het dramatische feit dat ze dat zelf bij
hoog en laag ontkent). Binnenkort hoort u dus van me. Nog even voor de goede orde: ik heb in mijn weblog het persbericht van CoDe
2.0 geplaatst, waarvan de belangrijkste boodschap is dat zij zich niet
thuis voelen in de NVMW. De oproep om de NVMW op te heffen (omdat er dan
pas leuke dingen gebeuren) was natuurlijk ironisch. Dat de NVMW daarop
meteen als een wesp gestoken reageert, is denk ik op zichzelf al
veelzeggend.
|
dec 10
|
Het publiek en de gebouwen (11)
49 50 51
Van boven naar beneden:
49. 6 december ? Amsterdam - Beurs van Berlage - MPG-congres stadsregio Amsterdam - centrale lezing -
550 mensen.
50. 8 december - Hogeschool Utrecht, Faculteit Maatschappij en recht - Kenniscentrum Sociale Innovatie - Lezing en debat - 45 mensen.
51. 9 december - Buurthuis Oleander - Oleanderplein Rotterdam (Feijenoord) - visitatiecommissie wijkaanpak - bezoek aan de Vogelaarwijken in Rotterdam-Zuid - slotbijeenkomst, commissie rapporteert eerste indrukken - 25 mensen.
Eerdere serie foto's in de blogs van 16 en 24 september,
1,8,22 en 28 oktober, 13 en 26 november. 4 december. |
dec 10
|
NVMW: Hef jezelf ook op
Een van de zwakke punten in het sociaal werk in Nederland is
het functioneren van de beroepsverenigingen. Een aantal hebben zich onlangs
opgeheven en de grootste, de Nederlandse Vereniging voor Maatschappelijk
Werkers (NVMW), verkeert in crisis. De overlevingsstrategie die ze nu
kiezen is dat iedereen zich maar bij hen moet aansluiten. Daar voelen de
opbouwwerkers en wijkoprofessionals, die onlangs hun eigen
beroepsorganisatie BON hebben opgeheven, in ieder geval niets voor. Zij
willen niet opnieuw ten onder gaan in een fossiele organisatiestructuur.
Zij willen in moderne netwerken opereren. En gelijk hebben ze. Lees
hieronder hun persbericht als reactie op de avances van de NVMW:
Community Development 2.0, beroepsvereniging voor opbouwwerkers en
wijkontwikkelaars (Code 2.0), volgt de ontwikkelingen rond de
beroepsverenigingen in het maatschappelijk werk met grote interesse.
Renovatie van het vakgebied is veruit de belangrijkste opgave waar onze
beroepsgroepen voor staan. Werkers en beroepsverenigingen zullen elkaar de
komende tijd dus hard nodig hebben om een sterk geluid te laten horen
richting werkgevers en beleidsmakers. Toch stapt Code 2.0 op dit moment
niet in een brede beroepsvereniging onder de vlag van de NVMW.
Code 2.0 acht zo?n verregaande samenwerking onder de huidige
omstandigheden en bij de voorgestelde aanpak niet werkbaar. Dit komt
doordat wens om een brede beroepsvereniging te vormen, niet voort komt
kracht, maar uit zwakte. Enkele beroepsverenigingen zijn recent omgevallen.
Degenen die nog wel bestaan, worstelen al jaren met teruglopende
ledenaantallen en participatie van hun achterban. Tien zwakke broeders
maken niet automatisch een sterke groep.
Een veld dat voorstaat de eigen kracht bij kwetsbare burgers naar boven te
halen, zou dit ook op zichzelf moeten betrekken. De vraag zou dus moeten
zijn: hoe word ik een krachtige beroepsvereniging? In de discussie tot het
komen tot een brede beroepsvereniging van alle beroepen in het sociaal
werk, komt juist deze vraag niet aan bod.
Ook is het frappant dat er een brede consensus onder werkers is om een
vuist te maken tegen de bureaucratie en ge?nstitutionaliseerde
dienstverlening. Het oprichten van een logge beroepsvereniging in de
klassieke vorm met ledenvergaderingen, contributie en een vakblad staat
natuurlijk haaks op dit streven. Ook hier geldt: ?Practice what you
preach.?
Voor onze beroepsgroep staat vast dat het tijd is voor iets nieuws. Een
structuur die eigen kracht los maakt, dynamiek creëert en bovendien leuk
is om aan deel te nemen. Een structuur die past bij deze tijd. Daarom
hebben wij de BON opgeheven en zijn een nieuw initiatief gestart waarin
deze uitgangspunten centraal staan.
Linkedin - maar ook andere sociale media - biedt een fantastische kans om
de regie over de beroepsontwikkeling terug te geven aan de werkers zelf. De
plek waar hij thuis hoort. Daarnaast is het een laagdrempelig platform voor
kennisuitwisseling en netwerkvorming. Doordat de werkers zelf op Linkedin
onderling aan het sparren zijn, is de rol van het bestuur niet meer die van
trekker, maar die van ondersteuner en verbinder. Daarmee is het werk voor
de beroepsvereniging behapbaar en veel leuker geworden.
De resultaten zijn er ook naar. Binnen twee maanden is er een groep van 150
opbouwwerkers en wijkontwikkelaars ontstaan die actief informatie over het
vak uitwisselt op Linkedin. Die groep groeit nog steeds door. Er hebben
zich tien ambassadeurs aangemeld die de ontwikkelingen in hun eigen regio
bijhouden en aan de slag gaan met concrete klussen als bijvoorbeeld
samenwerking met hoge scholen. Maar het belangrijkste is toch wel dat
mensen energie en moed halen uit deze nieuwe vorm.
Na een relatief korte tijd van experimenteren, staat een ding bij
opbouwwerkers en wijkontwikkelaars vast: we gaan niet meer terug naar hoe
het vroeger ging. Dit is simpelweg veel te leuk. De suggestie van Code 2.0
aan andere beroepsverenigingen is dan ook: hef jezelf op en begin iets
nieuws. Eerst de eigen kracht hervinden en dan samen een vuist maken.
Namens de oprichters van Code 2.0
Teun Hofmeijer, Hans Versteegh en Marco van Stralen
Van de NVMW ontving ik op maandag 13 december naar aanleiding van bovenstaand bericht eerst een telefoontje en vervolgens het volgende verzoek:
Geachte heer Van der Lans,
Zoals zojuist telefonisch aangekondigd verzoeken wij u per direct het NVMW-logo van uw blog te verwijderen.
Aangezien u geen hoor en wederhoor heeft toegepast, verzoeken wij u ook om de zinsnede ?verkeert in crisis? te verwijderen.
Met vriendelijke groet,
Klaas Fleischmann
Communicatieadviseur
Nederlandse Vereniging van Maatschappelijk Werkers/NVMW =========================
Ik heb de NVMW daar het volgende op geantwoord:
Geachte heer Fleischmann,
Dank voor uw mail. Aangezien mijn blog, zoals u gemakkelijk had kunnen waarnemen, een opini?rend blog is, zie ik geen reden om op uw verzoek in te gaan. Om voor de bezoekers de transparantie te vergroten, zal ik uw verzoek, alsmede dit antwoord, in mijn weblog plaatsen, zodat duidelijk is dat er bij de NVMW bezwaren leven tegen dit bericht. Ook een wat uitvoeriger inhoudelijke reactie zal ik met liefde plaatsen.
Met vriendelijke groet,
Jos van der Lans
Lees een wat uitvoeriger reactie van de plv. directeur van de NVMW op de site van Zorg + Welzijn.
|
dec 8
|
Aardig handboek over netwerkaanpak
De nieuwe buzz-woorden in het sociaal werk zijn
'eigen kracht' en 'netwerk', maar wat moet je daar als professional mee? Hoe pak je dat aan? Hoe stel je dienstbaar op ten opzichte van de kracht
van het netwerk? Daar is onlangs een aardig handboek over verschenen van de
hand van Maria Scheffers. Titel: Sterk met een vitaal netwerk.
Empowerment en de sociaal netwerkmethode. Hieronder een korte
samenvatting van de flaptekst:
Sterk met een vitaal netwerk beschrijft hoe
professionals deze werkwijze kunnen toepassen. Het boek gaat in op de
manier waarop professionals burgers kunnen begeleiden bij het vergroten van
hun zelfregie (empowerment). Daarbij gaat het niet alleen om de cli?nt. De
hulpverlener zelf moet gericht werken aan zijn eigen attitude om cli?nten
aansluitend op hun leefwereld, niet alwetend en oplossend, maar open en
coachend te kunnen benaderen. Het boek biedt daarvoor zowel de nodige
inzichten als praktische handreikingen. Systematisch wordt beschreven hoe
de professional de cli?nt kan ondersteunen bij het in kaart brengen van
zijn sociaal netwerk en bij het verder bouwen aan een vitaal netwerk.
Maria Scheffers was maatschappelijk werker, staffunctionaris en manager
in maatschappelijke dienstverlening. Nu geeft zij vanuit haar eigen bureau
coaching, training en advies aan mensen in dit werkveld. Daarnaast is zij
als supervisor en gastdocent betrokken bij de opleiding MWD van de Haagse
Hogeschool.
- ? 24,50
- Uitgeverij Coutinho
- 240 pp.
- isbn 978 90 469 02202
Meer informatie op de website van Maria Scheffers. Bestellen kan via Uitgeverij
Coutinho. |
dec 6
|
Jongeren en de Wet Investeren in Jongeren (WIJ)
Werkt u met jongeren en heeft u te maken met de wet WIJ (Wet
Investeren in Jongeren). Dan vinden er in januari en februari vier
inspirerende bijeenkomsten plaats, waarvan er een vast bij u in de buurt
is. Geef u snel op. Kijk voor meer informatie op:
On)Mogelijk? Over inspirerende voorbeelden in het bereiken van
niet-melders WIJ |
dec 4
|
Het publiek en de gebouwen (10)
45 46 47 48
Van boven naar beneden:
45. 30 november ? Kerkrade: Werkplaats K (prachtige ruimte gerund door
kunstenaarscollectief, links is zaal nog leeg, met allemaal verschillende
stoelen) - WelzijnsLab, georganiseerd door drie Welzijnsorganisaties in
Zuid Limburg - inleiding over Eropaf! - 70 mensen.
46. 1 december ? Nijmegen - LUX-theater ? symposium: 'Doe het lekker zelf!',
georganiseerd door welzijnsorganisatie Tandem en wooncorporatie Talis ?
Eropaf!-lezing en discussie - 125 mensen.
47. 2 december - Utrecht - Vorstelijk Complex ? Gemeente Utrecht, DMO -
lezing/presentatie/debat - 60 mensen.
48. 3 december - Beekbergen - Golden Tulip Landgoed De Wipselberg - presentatie voor
College B&W - Deventer - 7 mensen.
Eerdere serie foto's in de blogs van 16 en 24 september,
1,8,22 en 28 oktober, 13 en 26 november. |
dec 4
|
Oud links?
Terwijl de discussie over oud-links (1/2 PvdA + SP) en modern-verlicht
links (1/2 PvdA + D66 + GL, er is al een fusiefacebook) in alle hevigheid
losbarstte, ontving ik een mailtje van Lotte Melenhorst, medewerkster
Tweede Kamerfractie. Zij vroeg mij of ik een initiatiefwetsontwerp van
Tofik Dibi wilde ondersteunen, waarmee hij een einde wil maken aan
?misstanden bij particuliere zorgaanbieders?, die volgens de Inspectie zorg
leveren die ?onveilig, onverantwoord en ondeskundig? is. Tja, wie wil daar
geen einde aan maken? Dus ik had mijn handtekening al bijna gezet.
Voor de zekerheid toch maar even gekeken naar de instrumenten waarmee
Tofik deze wantoestanden uit de wereld wil helpen. Vooral omdat enige
kennis van de jeugdzorg mij leert dat particuliere opvang nogal eens veel
effectiever is dan het professionele behandelingsaanbod. Ik was, kortom,
heel benieuwd hoe Tofik het koren van het kaf dacht te kunnen
scheiden.
Dat viel tegen. Sterker, ik kon mijn ogen niet geloven. Tofik tuigt in
zijn wetsontwerp een compleet stelsel van toelatingseisen, vergunningen,
erkenningen en inspecteurs op. Hij lanceert een bureaucratisch bouwwerk dat
voldoende afstootwekkend is om elk kleinschalig particulier initiatief in
de kiem te smoren. Per saldo werkt dat in het voordeel van de
institutionele jeugdzorg, precies die laag in de hulpverlening die zich nu
juist niet op al te grote palmares kan beroepen.
Zo moet het dus niet. Hier wordt een bureaucratisch monstrum gebaard dat
omdat het elk risico wil uitsluiten iedereen, en dus ook alle mensen met
goede intenties, tot last is. Dat is nu precies de verkeerde gewoonte waar
oud-links patent op heeft. Sterker, de complete publieke sector worstelt al
jaren om de gevolgen van deze beheersingsmanie uit te komen. Het is een
sturingsfilosofie die logge systemen bevordert, macht geeft aan
bureaucraten die zich in de haarvaten van de de dienstverlening nestelen
met een onverzadigbare honger naar steeds meer informatie.
Wat moet ik hier nu uit concluderen? Ben ik te liberaal geworden? Heeft
Femke Halsema dit wetsvoorstel niet gelezen? Heeft GroenLinks zelf nog een
oudlinkse vleugel met Tofik Dibi als prominente woordvoerder? Of is het bij
nader inzien een onzinnige discussie?
Ik weet het niet meer. U wel?
Deze column verschijnt in het december-nummer van het
GroenLinks-Magazine.
|
dec 4
|
MPG-congres, Amsterdam, 6 december
Maandagmiddag (vanaf 12.30 uur) vindt in Amsterdam
(in de Beurs van Berlage) een groot congres plaats over de aanpak van
multiprobleem-gezinnen. Ik verzorg een inleiding. Voor meer informatie over
het congres: www.amsterdam.nl.
|
dec 3
|
Inteview Zet Brabant
Op 12
november verzorgde ik een masterclass voor Zet Brabant, een provinciale
instelling die de sociale infrasructuur in Brabant ondersteunt. Een van de
medewerkers interviewde mij daarvoor. Zie: de site van Zet Brabant. |
dec 1
|
Lezing Den Haag op 15 december
|
dec 1
|
Afscheidscolumn Dans Magazine
Terug bij af
Dit is mijn laatste column voor Dans Magazine. Sinds de zomer
van 2004 heb ik er in totaal 35 geschreven, waarin ik mij boog over iets
wat mij opgevallen was in de wereld van de dans. Dat is geen gekke
productie, want toen ik ruim zes jaar geleden door de redactie werd
benaderd met het verzoek columns te schrijven, moest ik eigenlijk heel hard
lachen. Van dansen wist ik immers niks. Maar dat bleek nu juist de
bedoeling, verzekerde de redactie mij: ?Wij willen de danswereld laten
beschouwen door de blik van de buitenstaander.?
Aan deze rondtocht door de danswereld komt nu op eigen verzoek een einde.
Ik begon mezelf te betrappen op stokpaardjes en herhalingen. Dat is voor
een columnist altijd het moment zich te bezinnen. Een wijsheid die ik menig
krantencolumnist van harte kan aanbevelen.
Maar nu mijn afscheid aanstaande is, begint zich toch een zeker ongenoegen
van mij meester te maken. Want als er iets in de danswereld is geweest wat
mij de afgelopen jaren heeft gefascineerd, dan waren het voorstellingen
waarin de dans buiten de oevers van het eigen kunstje trad. Krisztina de
Ch?tels voorstelling Ode aan vuilnismannen die ik in 2005 in een grote
fabrieksloods in Amsterdam-Noord zag (zie foto), was wat dat betreft een
absoluut hoogtepunt. Hier dwarrelden professionele balletdansers rondom
robuuste vuilnismannen in een wervelende voorstelling. Vooral de enorme
trots die de stoere mannen uitstraalden toen ze na afloop met Krisztina aan
het bier gingen, zal mij altijd bijblijven.
Of neem de voorstellingen waarin ik balletdansers in de weer zag met
hiphoppers en breakdancers en waarin stijlen en culturen zich met elkaar
probeerden te verstaan. Dat gaat niet zomaar, dat vraagt veel van ?n
professionals ?n toeschouwers. Zo heb ik veel meer prachtige voorbeelden
gezien van grensoverschrijdingen tussen dansstijlen, die zich vaak op
bijzondere plekken lieten zien. Zes jaar dwalen door de wereld van de dans
heeft mij nog eens geleerd dat culturele vernieuwing vrijwel altijd ergens
in de periferie begint, waar oud en nieuw zich vermengen, waar klassieke
stijlvormen plotseling in een heel ander daglicht komen te staan, waar
nieuwe uitdrukkingsvormen en nieuwe podia worden gecre?erd. Dat bedoel ik met buiten de oevers van het eigen kunstje treden. Ook wel
cross-overs genoemd, als ik het goed begrepen heb. In jargon heet
het ook: meerdere theatertalen met elkaar combineren of meerdere culturele
domeinen op elkaar betrekken. In dat soort grensoverschrijdingen heb ik als
buitenstaander de enorme expansiedrang van de danswereld leren waarderen.
Veel meer dan ik zes jaar geleden in mijn stoutste dromen had durven
verwachten. Vandaar ook dat ik het meer dan dertig columns heb volgehouden.
Het droevige echter is dat juist nu ik afscheid neem deze vernieuwingsdrang
op de tocht is komen te staan. Want het cultuurbeleid van het kabinet-Rutte
kan toch moeilijk anders begrepen worden dan als programma dat zich keert
tegen deze culturele dynamiek, zoals die met name in de grotere steden de
afgelopen decennia op gang is gekomen. Het is in feite een terugval in
onderscheiding tussen elitaire en populaire cultuuruitingen die nu juist
door al deze spannende mengvormen aan het eroderen was.
En natuurlijk is de kritiek dat cultuur aan subsidieverslaving lijdt niet
helemaal ten onrechte. Maar het effect van het beleid zoals dat nu in gang
wordt gebracht is dat precies het tegenovergestelde wordt bereikt van wat
men beoogt. Want kijk naar de wereld van de dans, dan zijn vrijwel alle
experimenten, al die initiatieven waarin professionele dansers buiten de
oevers van het theater treden, waar ze op zoek gaan naar nieuwe podia en
verbeeldingsvormen, tot stand gekomen met de minst zekere en meest
instabiele vormen van financiering. Precies die geldstromen drogen nu als
eerste op.
Per saldo dreigt daarmee een culturele backlash, die ons terugvoert naar
de wereld van de vertrouwde voorstellingen en de bekende culturele paden.
De gesettelde elites, de gevestigden, de gekende instellingen en erkende
gezelschappen redden zich wel. Hun belangen zijn immers goed
vertegenwoordigd in de gremia die de centen verdelen. Maar de mengers, de
zoekers, de nieuwkomers en de durvers komen in zwaar weer terecht.
Dus juist wat ik de afgelopen jaren heb leren waarderen, waar ik het
meeste van heb genoten en wat ik waarnam als een krachtige nieuwe trend,
namelijk het buiten de oevers van het voorspelbare danstheater treden, die
veroveringsdrang wordt nu door de rancune van een provinciaal-geori?nteerde
elite een halt toe geroepen. Daarmee zijn we weer terug bij af.
U begrijpt, ik had mijn afscheid graag in een vrolijker toonsoort gestemd.
Het is niet anders. Na zes jaar bij u mijn gelijk gehaald te hebben, eindig
ik met de wens dat ik met deze laatste column de plank volledig missla.
Laten we het met zijn allen hopen. Deze column verschijnt in de loop van de
maand in Dans Magazine, nr. 6/2010.
|
|
Kies een periode:
oktober 2024 september 2024 augustus 2024 juli 2024 juni 2024 mei 2024 april 2024 maart 2024 februari 2024 januari 2024 december 2023 november 2023 oktober 2023 september 2023 augustus 2023 juli 2023 juni 2023 mei 2023 april 2023 maart 2023 februari 2023 januari 2023 december 2022 november 2022 oktober 2022 september 2022 augustus 2022 juli 2022 juni 2022 mei 2022 april 2022 maart 2022 februari 2022 januari 2022 december 2021 november 2021 oktober 2021 september 2021 augustus 2021 juli 2021 juni 2021 mei 2021 april 2021 maart 2021 februari 2021 januari 2021 december 2020 november 2020 oktober 2020 september 2020 augustus 2020 juli 2020 juni 2020 mei 2020 april 2020 maart 2020 februari 2020 januari 2020 december 2019 november 2019 oktober 2019 september 2019 augustus 2019 juli 2019 juni 2019 mei 2019 april 2019 maart 2019 februari 2019 januari 2019 december 2018 november 2018 oktober 2018 september 2018 augustus 2018 juli 2018 juni 2018 mei 2018 april 2018 maart 2018 februari 2018 januari 2018 december 2017 november 2017 oktober 2017 september 2017 augustus 2017 juli 2017 juni 2017 mei 2017 april 2017 maart 2017 februari 2017 januari 2017 december 2016 november 2016 oktober 2016 september 2016 augustus 2016 juli 2016 juni 2016 mei 2016 april 2016 maart 2016 februari 2016 januari 2016 december 2015 november 2015 oktober 2015 september 2015 augustus 2015 juli 2015 juni 2015 mei 2015 april 2015 maart 2015 februari 2015 januari 2015 december 2014 november 2014 oktober 2014 september 2014 augustus 2014 juli 2014 juni 2014 mei 2014 april 2014 maart 2014 februari 2014 januari 2014 december 2013 november 2013 oktober 2013 september 2013 augustus 2013 juli 2013 juni 2013 mei 2013 april 2013 maart 2013 februari 2013 januari 2013 december 2012 november 2012 oktober 2012 september 2012 augustus 2012 juli 2012 juni 2012 mei 2012 april 2012 maart 2012 februari 2012 januari 2012 december 2011 november 2011 oktober 2011 september 2011 augustus 2011 juli 2011 juni 2011 mei 2011 april 2011 maart 2011 februari 2011 januari 2011 december 2010 november 2010 oktober 2010 september 2010 augustus 2010 juli 2010 juni 2010 mei 2010 april 2010 maart 2010 februari 2010 januari 2010 december 2009 november 2009 oktober 2009 september 2009 augustus 2009 juli 2009 juni 2009 mei 2009 april 2009 maart 2009 februari 2009 januari 2009 december 2008 november 2008 oktober 2008 september 2008 augustus 2008 juli 2008 juni 2008 mei 2008 april 2008 maart 2008 februari 2008 januari 2008 december 2007 november 2007 oktober 2007 september 2007 augustus 2007 juli 2007 juni 2007 mei 2007 april 2007 maart 2007 februari 2007 januari 2007 december 2006 november 2006 oktober 2006 september 2006 augustus 2006 juli 2006 juni 2006 mei 2006 april 2006 maart 2006 februari 2006 januari 2006 december 2005 november 2005 oktober 2005 september 2005 augustus 2005 juli 2005 juni 2005 mei 2005 april 2005 maart 2005 februari 2005 januari 2005 december 2004 november 2004 oktober 2004 september 2004 augustus 2004 |
|