Iedere veranderingsdeskundige weet dat je voor grote veranderingen een ‘momentum’ nodig hebt (les 1). Dat is vaak lastig, want regelmatig kost het creëren van het momentum zoveel energie, dat de puf er al uit is voordat er een begin met de echte veranderingen kan worden gemaakt.
Dit kabinet kreeg het momentum in de schoot geworpen. Kwartiermaker Pieter Winsemius was er in een half jaar op een onnavolgbare wijze in geslaagd om de corporaties op een buitengewoon elegante wijze het mes op de keel te zetten. Het is nu of nooit, zei de charmante interim-manager, kom met een bod of anders grijpt de politiek in. Dat werkte: eind januari kwam Aedes met haar bod aan de samenleving en een paar weken daarvoor had een aantal vooroplopende corporaties ook al honderden miljoenen in het vooruitzicht gesteld.
Dat was het momentum.
Ook de aanpak van minister Vogelaar om nog eens in te zoomen op de veertig ‘ergste’ prachtwijken, kon door de beugel. Veranderingen moet je (les 2) overzichtelijk houden. En bovendien ging men in al die wijken als een gek plannen maken.
Het momentum begon te werken.
Zelfs het opnemen van een P.M.-post in de begroting die na de honderddaagse veldtocht van dit kabinet werd gepresenteerd was goed te rechtvaardigen. Er lag immers een heel stevig ‘bod aan de samenleving’ en je moet het ijzer smeden als het vuur heet is (les 3).
Maar daar hadden jongens van financiën een geheel eigen interpretatie van. Zij zagen in het momentum een goede gelegenheid om het EMU-saldo ter sprake te brengen.
Het EMU-saldo?
Jazeker, de Europese verplichting dat tegenover uitgaven ook voldoende inkomsten moeten staan. Als het verdelen van de 750 miljoen van de corporaties voor de prachtwijken nu via penningmeester Bos zou verlopen, dan kon deze in Brussel goede sier maken.
Echt?
Nu ja, het duurt een paar jaar: de Raad van State maakt er gehakt van, de Tweede Kamer zal er eindeloos aan gaan knoeien en als de senaat haar taak serieus neemt zal de Eerste Kamer er een vette streep doorhalen. Dat wordt een interessant gevecht.
En het momentum?
Ach ja, dat is weg natuurlijk.

'Denkers vindt de gang van zaken rond Yildirim een bewijs te meer dat de "rigide partijcultuur" aan herziening toe is. "Partijeenheid en partijdiscipline zijn een hoog goed. Maar met dik 50.000 leden kun je niet meer elke discussie die je niet zint de nek omdraaien. Sterker: je zou het zelfs niet moeten willen." Ook Elizabeth Bakker, naar eigen zeggen een "gewoon actief lid" uit Amsterdam, vindt dat de kwestie Yildirim vragen oproept over de partijcultuur. Samen met andere leden heeft ze een open brief aan het partijbestuur gestuurd, waarin ze onder meer om discussiefora verzoekt. Op de SP-site is daar geen mogelijkheid voor en het weblog van Yildirim is uit de lucht gehaald. Volgens de webmaster omdat die “tot vrijplaats [is] geworden om leugens en verdachtmakingen te spuien over de SP”. Koudwatervrees en onterecht, aldus Bakker: "Het lijkt soms alsof de partij maar weinig vertrouwen heeft in haar kiezers en leden. Op deze manier worden we vanzelf weer klein.'

In een leunstoel kom je tot jezelf. Ideeën borrelen op en er ontstaan voornemens iets te gaan doen. Of je vermaakt je gewoon met een boek of een afstandsbediening. In veel woonkamers is de leunstoel vervangen door de zitbank, niet veel meer dan een hangplek. Gelukkig is er in het digitale tijdperk het internetmagazine ‘De Leunstoel’. Twintig keer per jaar verschijnt er op het internet een nieuwe aflevering, op elk moment vrij toegankelijk voor iedereen. De Leunstoel is een internetmagazine voor ‘rustige mensen’. Dat zijn mensen die wel eens nadenken, iets vinden, zichzelf bezighouden en gewoon zich vermaken of ergens van genieten. Ze zijn actief en zeker niet suf en ze onderscheiden zich zo van al ‘die anderen die de hel vormen’ zoals Jean-Paul Sartre opmerkte. ‘Springveren’ is daarom een toepasselijke titel. Springveren is een bundel vol amusante artikelen uit De Leunstoel, puntig geschreven en voorzien van illustraties zoals die ook de digitale versie verluchtigen. Publicist en voormalig 1e Kamerlid Jos van der Lans besluit zijn inleiding als volgt: ‘Pak de bundel beet, schenk een goed glas wijn in, steek desnoods een sigaar op, zink neer in uw meest luie stoel en laat het tot u komen. Ik wens u veel ongeremde mijmeringen toe.’