Tijdens mijn politieke carrière als Eerste Kamerlid (1999-2007) was ik een van de eerste politici die in 2004 een eigen - tamelijk primitief - weblog begon. Eerst vooral vanwege mijn politieke activiteiten/meningen, maar in de loop der tijd steeds meer over mijn publicaties en publieke optredens als journalist en publicist. Zo werd het weblog een etalage voor iedereen die op hoogte wilde blijven van mijn gepubliceerde artikelen en columns, van gebeurtenissen waar ik bij ben geweest, van observaties die ik doe, van meningen die in mij opwellen, of van andere persoonlijke wetenswaardigheden.
Het is geen dagboek, maar wel een soort maandboek geworden, waar ik zelf regelmatig in terug blader om nog even na te gaan hoe het ook al weer zat.
Reacties worden op prijs gesteld. Stuur een email naar: info©josvdlans.nl
|
|
|
weblog - juni 2014
jun 20
|
Column TSV: wensdenken over sociale wijkteams
Wensdenken
Een van de grootste problemen van de decentralisaties is dat ze een stevige impuls hebben gegeven tot een virusachtige vorm van wensdenken. Kort en goed komt dat neer op de gedachte dat we de gevolgen van de decentralisaties en de bezuinigingen kunnen trotseren als mensen minder een beroep doen op voorzieningen en meer gebruik maken van de mogelijkheden en krachten die in hun omgeving of – algemener - in de samenleving liggen opgesloten. Sociale wijkteams moeten het vehikel worden om dit voor elkaar te krijgen. Problematisch hieraan is dat in de beleidsnota’s hier iets als vanzelfsprekend wordt voorgesteld, terwijl het in feite om een werkelijkheid gaat die nog moet worden beproefd en die bovendien niet zonder risico’s is. Dat is dus wensdenken. Zo is het naïef om op voorhand te denken dat deze aanpak goedkoper zal zijn. Uit ervaring weten we immers dat wie zorgprofessionals dichter bij mensen situeert eerder het beroep op hen zal doen vergroten. Er is dus een gerede kans dat sociale wijkteams binnen de kortste keren in hun werk dreigen om te komen, waardoor de druk op de tweede lijn eerder zal toenemen dan afnemen. Precies wat we niet willen.
Daar komt bij dat mensen zodra professionals bij hen over de vloer komen juist niet hun netwerk inschakelen. Ze bouwen een vertrouwensband op met een professional, vooral omdat ze niet afhankelijk willen zijn van hun naasten. Ze doen juist een beroep op hulp om hen te ontlasten of om aan hen te ontsnappen. In nogal wat gevallen hebben mensen bijvoorbeeld financiële problemen en daar willen en kunnen ze anderen niet mee lastig vallen. Professionals voorzien hen van een toegangsbewijs voor schuldsanering of extra bijstand, dat is iets waartoe het netwerk niet toe in staat is. Schulden worden doorgaans ook niet verholpen door een netwerkbijeenkomst. Zo zijn er meer contra-indicaties. Dat wil overigens in het geheel niet zeggen dat niet-professionals geen rol kunnen spelen. Integendeel, maar we moeten ons terdege realiseren dat de inzet daarvan een uiterst delicate kwestie is, waar professionals niet van nature mee uit de voeten kunnen. Bij Bureau Jeugdzorg in Amsterdam, recent ongedoopt tot Jeugdbescherming, is men er bijvoorbeeld werkenderweg achter gekomen dat het inzetten van een Eigen Kracht-conferentie, waarbij het netwerk het voortouw neemt bij het opstellen van een plan om een probleem met in een gezin aan te pakken, eigenlijk beter werkt als de probleemsituatie redelijk onder controle is. Netwerken blijken niet altijd even goed in crisisinterventie. Het conferentiemiddel is effectiever om het resultaat van een professionele interventie te verduurzamen, dan dat het – zoals aanvankelijk werd gedacht - wordt ingezet om zo’n resultaat op eigen kracht te bewerkstelligen.
Dat is nuttige ervaringskennis. Op een vergelijkbare wijze zullen sociale wijkteams in buurten moeten gaan leren hoe de inzet van vrijwilligers, coaches, maatjes, netwerken, app-groepjes, noem maar op, vorm moet krijgen. Dat is nieuw. Dat hebben de dienstdoende professionals ook niet op de Hogeschool geleerd. Daar moeten ze achter zien te komen. Maar zo’n ontwikkelingsagenda is nogal eens de ongeschreven paragraaf in de gemeentelijke plannen om sociale wijkteams te formeren. Ze worden in de wijk los gelaten, krijgen een stapel dossiers mee en moeten met elkaar er het beste van zien te maken. Dat zou op zichzelf niet eens zo slecht zijn als ze echt de ruimte hadden om in de wijk vertrouwensrelaties op te bouwen, nieuwe verbindingen te maken en niet-professionele expertise en talenten aan te boren. Maar die ruimte is er vaak niet en de uit de oude instellingen op pad gestuurde professionals zijn er ook niet echt voor geëquipeerd om deze ruimte te claimen. Ondertussen hebben de gemeentelijke rekenmeesters vanaf 1 januari wel alvast de besparing ingeboekt.
Deze column verscheen in juni in het Tijdschrift voor sociale vraagstukken, nr. 2, 2014.
|
jun 20
|
PvdA regelt lokale zorg
De PvdA mag dan als grote verliezer gelden van de afgelopen gemeenteraadsverkiezingen, in de stadhuizen van de grote steden zijn ze bepaald nog niet uitgeschakeld. De sociaal-democraten leveren in de 39 grootste steden van het land ongeveer eenderde van de zorgwethouders. Let wel: de organisatie van de zorg wordt na de decentralisaties van 1 januari 2015 misschien wel de belangrijkste lokale portefeuille. Alleen al die portefeuille is er verantwoordleijk voor dat gemeentelijke begrotingen vanaf volgend jaar spectaculair gaan groeien.
Het kan zijn dat de PvdA-bestuurders slim hebben onderhandeld en zich niet uit het veld hebben laten slaan. Maar het kan natuurlijk ook zijn dat de andere partijen (die in deze grote steden de zorgportefeuille bijna gelijk verdeeld hebben) deze risicoportefeuille graag toevertrouwden aan de PvdA'ers. Onder het motto dat zij zelf het puin mogen gaan ruimen van de forse bezuinigingen die hun partijgenoot en staatssecretaris Martin van Rijn aan de decentralisatie van de zorg heeft verbonden. Al die protesterende ouderen, ontslagen zorgmedewerkers en overbelaste mantelzorgers gunt men de sociaal-democraten van harte. Veel succes. Daar branden we liever niet onze vingers aan.
|
jun 19
|
Tolhuistuin komt op gang
|
1. Blikvangers 2. Tolhuistuin praat bij 3. Wat is waar? 4. Vooruitblik |
|
|
|
|
jun 17
|
Intekenactie CANON GEHANDICAPATENZORG
|
jun 12
|
WK-gekte
|
jun 12
|
Falend toezicht Rochdale en rapport-Vlug
|
jun 12
|
Erik staal draait er omheen
|
jun 11
|
Belastingparadijs
|
jun 4
|
Chris Keulemans vertrekt bij de Tolhuistuin
Zeven jaar geleden benaderde Chris Keulemans mij met de vraag voorzitter te worden van de stichting Cultuur aan het IJ (tegenwoordig stichting Tolhuistuin) die van het oude SHELL-terrein aan de overkant van het IJ bij het Centraal Station een culturele hotspot wilde maken, een dynamische ontmoetingsplek waar Amsterdam-Noord de rest van de stad zou kunnen ontmoeten, en andersom, een kruispunt van culturen, stijlen en smaken. Eén rondleiding door het gebouw en het park was voldoende om me over de streep te trekken. Wat een fantastische plek!!
Zeven jaar heeft Chris er vervolgens aan getrokken om deze plek van de grond te krijgen, en nu na duizend hindernissen en onvoorziene problemen gaat de plek langzaam open. Het park heeft al prachtige zomers opgeleverd, maar vanaf 1 juni komt stukje bij beetje het fraaie paviljoen erbij. De droom van 2007 is realiteit aan het worden. Maar gisteren heeft Chris Keulemans tot verrassing van velen bekend gemaakt dat hij het stokje overdraagt aan anderen om de plek definitief tot een succes te maken. De droom van 2007 heeft, zo is zijn mening, nieuwe energie nodig.
'Dat heeft iets triests en iets heldhaftigs', schreef ik namens het bestuur als reactie op zijn verrassende vertrek. Triest omdat de founding father afscheid neemt van iets wat de buitenwereld nu juist kan gaan ervaren. Heldhaftig omdat je als pionier het moment moet weten te vinden om iets los te laten en aan anderen over te dragen. Dat is een gave die niet iedere voortrekker is gegeven.
Zijn vertrek is gezien zijn grote verdienste en ongekend groot netwerk een enorme aderlating, reden waarom ik er in mijn weblog ook even bij stil wil staan. Maar gelukkig weten we dat er onder leiding van Touria Meliani (links op de foto) een daadkrachtig team van mensen klaar staat om aan de slag te gaan. Zij gaan, met de vele tientallen mensen die er inmiddels bij betrokken zijn, de Tolhuistuin tot dat succes maken waar we niet meer over hoeven te dromen. Omdat we het dag in dag uit kunnen meemaken.
Wil je de afscheidsbrief en de verklaring van het bestuur van de stichting Tolhuistuin helemaal lezen, klik dan op de afbeelding hieronder.
|
jun 4
|
Eerbetoon aan Chinese studenten in 1989
Vandaag 25 jaar geleden sloegen de Chinese leiders de studentenopstand op het Tienamen-plein neer. Dat was zes weken voordat ik naar China zou afreizen in een groepsreis die ons langs de Zijderoute van Pakistan naar Beijing zou brengen. We konden de reis niet afzeggen want onze kleine reisorganisatie (‘Koning Aap’) was daar niet tegen verzekerd. Niet gaan zou betekenen dat we naar de behoorlijke stevige reissom zouden kunnen fluiten. Daar had ik maanden voor gespaard. Dus gingen we, zij het dat ik als toenmalige columnist van het Nijmeegse universiteitsblad KU-nieuws de lezer beloofde om een bloemetje te leggen op het Plein van de Hemelse Vrede. Dat was wel het minste wat we konden doen. Hieronder opgeluisterd met foto’s, de column die ik eind augustus 1989 na thuiskomst schreef.
Beloofde bloemen
Op vrijdag 9 juni, precies vijf dagen na het bloedbad op het Plein van de Hemelse Vrede in Beijing, beloofde ik de lezers van KUnieuws dat ik hoogst persoonlijk bloemen zou gaan leggen op de plek waar wekenlang een geïmproviseerd vrijheidsbeeld het symbool was geweest van de Chinese studentenbeweging. Het was een slip of de pen, want eigenlijk had ik moeten schrijven dat een land dat op een dergelijke gruwelijke wijze met zijn jeugdige intelligentsia om gaat geen vakantie waard is. Maar goed, slappe argumenten dat ik al ruim voor de dramatische gebeurtenissen geboekt en betaald had en dat er overal wel iets niet deugt lieten in die juni-weken weinig heel van veel betere principiële argumenten. Alleen mijn geweten capituleerde nog niet volledig en een hardnekkig stemmetje bleef mij voorhouden dat ik dan toch op zijn minst die bloemen op het Plein moest gaan leggen.
Vorige week donderdag was het zover. Na enige omzwervende bewegingen dwars door China waren mijn reisgenoten en ik dan eindelijk in Beijing beland. Die donderdag moest het gebeuren, die dag moest het geweten gesust worden.
Maar dat was gemakkelijker gezegd dan gedaan. Op het Plein van de Hemelse Vrede heerste nog steeds de staat van beleg. Om de vijftig meter stonden jonge knapen van het Volksbevrijdingsleger in vol militair ornaat, compleet met geweer, te bakken in de zon. Voor voetgangers was het Plein van de Hemelse Vrede verboden terrein. Alleen fietsers werden toegelaten, met dien verstande dat afstappen onmiddellijk de soldaten in beweging bracht om de stilstaande fietser dreigend te sommeren door te fietsen. Kortom, bepaald geen gunstige situatie om rustig een bloemetje te leggen ter nagedachtenis van de studenten die op hetzelfde plein door tanks met het asfalt gelijk zijn gemaakt.
Maar belofte maakt schuld en met knikkende knieën fietste ik met drie van mijn reisgenoten gewapend met een enorme bos gladiolen (de enige bloemen die in Beijing te verkrijgen waren) naar het Plein. Schuin tegenover het enorme portret van Mao ontdekten we ineens een ontbrekende schakel in het cordon tan bewakende militairen. Waarschijnlijk was de betreffende soldaat even naar de WC. Precies op die plaats zijn we afgestapt en hebben we de bloemen met gepaste eerbied aan het hek bevestigd.
Terwijl we in een flits de slachtpartij van de vierde juni herdachten, keken we vanuit onze ooghoeken angstig naar de soldaten die vijftig meter links en vijftig meter rechts van onze kleine ceremonie de staat van beleg stonden uit te voeren. Er gebeurde niets. Wij behoorden op dat moment waarschijnlijk tot de competentie van een soldaat die op de WC zijn achterwerk stond af te vegen. Na vijf minuten verlieten wij triomfantelijk, opgelucht en ongedeerd de plek des onheils. We waren heel even de helden van ons eigen geweten geweest. De bloemen werden onmiddellijk na terugkeer van de onbekende soldaat verwijderd. In de Chinese geschiedschrijving zal verder geen melding gemaakt worden van dit incident. Maar in mijn eigen geschiedenis staat het bijgeschreven.
|
jun 4
|
Column Aedes Magazine
Onderstaande column is eind mei in Aedes Magazine, nr. 5/2014. Woningcorporaties die last hebben van pietepeuterig toezicht van het WSW mogen, zolang Aedes daar geen meldpunt voor heeft, de voorbeelden bij mij inleveren: info@josvdlans.nl.
Decentralisatieparadox
Er stond één goede zin in het regeerakkoord van Rutte II en wel deze: ‘Woningbouwcorporaties moeten weer dienstbaar worden aan het publiek belang in hun werkgebied.’ Ik vond dat te midden van al de treurigstemmende maatregelen een hoopvol voornemen. Wel een beetje vreemd, want de zin veronderstelt dat woningbouwcorporaties de afgelopen decennia niet dienstbaar zouden zijn geweest aan het publiek belang. Dat lijkt me – als we even wegblijven van de paar grote debacles – niet hard te maken. Sterker, nergens worden corporaties meer gewaardeerd dan in de stadhuizen van dit land.
De vraag is natuurlijk wie bepaalt dat ‘publieke belang in het werkgebied’ en ook hier lijkt het regeerakkoord heldere taal te spreken: ‘Corporaties komen onder directe aansturing van gemeenten.’ Maar in werkelijkheid gebeurt er iets anders. In de dagelijkse praktijk hebben de mannen en vrouwen van het WSW, die toezien op de financiële huishouding van corporaties, zich vastgebeten in een andere zin van het regeerakkoord, waarin de regering de taak van corporaties wil terugbrengen tot ‘het bouwen, verhuren en beheren van sociale huurwoningen en het daaraan ondergeschikte direct verbonden maatschappelijke vastgoed.’
Daarbij gaan ze nauwgezet te werk. Bij alles wat riekt naar leefbaarheid, bijdragen aan regionale campagnes, verhuur aan private organisaties, noem maar op, zetten ze een stempel: MAG NIET. Ook al gebeuren deze zaken op voorspraak en in samenspraak met gemeenten, ook al is het lokale publieke belang onmiskenbaar gediend, ook al is iedereen in de gemeentelijke arena van mening dat het een goede zaak is – niks mee te maken! Daarmee wordt deze paragraaf uit het regeerakkoord een typisch voorbeeld van wat bestuurskundigen de decentralisatieparadox noemen. Kortweg komt deze erop neer dat naarmate er meer verantwoordelijkheid wordt overgedragen naar het lokale niveau de landelijke controle op de uitoefening van deze taken steeds strenger wordt. Hoe meer vrijheid men lokaal krijgt, hoe verder de nationale hand reikt om iedereen in het gareel te houden. Precies het proces dat nu in corporatieland zichtbaar wordt.
Dat kan dus niet. Wat mij betreft gaat de corporatiesector vanaf nu elke miereneukerige vorm van controle aan de kaak stellen. Het motto moet zijn dat als het handelen van corporaties gelegitimeerd (en gecontroleerd) wordt door de lokale democratie dat het WSW moet ophouden om op alle slakken zout te leggen. Een Aedes Meldpunt Overbodige Bureaucratische Bemoeizucht (AMOBB) is wel het minste wat de vereniging aan haar leden verplicht is. Daar is niks obstinaats aan, integendeel zelfs. Hetzelfde regeerakkoord blaast immers hoog van de toren om de bureaucratie in dit land een halt toe te roepen. Nou, daar werken we graag aan mee.
|
jun 2
|
THT Amsterdam: restaurant in de Tolhuistuin!
THT is het nieuwe restaurant van de Tolhuistuin in Amsterdam dat het weekend van 1 juni eindelijk open is gegaan. Het uitzicht over het IJ is fantastisch zijn en er is plek voor meer dan 200 eters.
THT is deze zomer de nieuwe hotspot in Amsterdam Noord waar je gewoon lekker ongecompliceerd kunt eten voor een schappelijke prijs. Echt zo’n tent waar je even lekker gaat eten na het borrelen in de Tolhuistuin.
Adres: t/o CS Tolhuisweg 5, Amsterdam Website: tht.nl
|
|
Kies een periode:
oktober 2024 september 2024 augustus 2024 juli 2024 juni 2024 mei 2024 april 2024 maart 2024 februari 2024 januari 2024 december 2023 november 2023 oktober 2023 september 2023 augustus 2023 juli 2023 juni 2023 mei 2023 april 2023 maart 2023 februari 2023 januari 2023 december 2022 november 2022 oktober 2022 september 2022 augustus 2022 juli 2022 juni 2022 mei 2022 april 2022 maart 2022 februari 2022 januari 2022 december 2021 november 2021 oktober 2021 september 2021 augustus 2021 juli 2021 juni 2021 mei 2021 april 2021 maart 2021 februari 2021 januari 2021 december 2020 november 2020 oktober 2020 september 2020 augustus 2020 juli 2020 juni 2020 mei 2020 april 2020 maart 2020 februari 2020 januari 2020 december 2019 november 2019 oktober 2019 september 2019 augustus 2019 juli 2019 juni 2019 mei 2019 april 2019 maart 2019 februari 2019 januari 2019 december 2018 november 2018 oktober 2018 september 2018 augustus 2018 juli 2018 juni 2018 mei 2018 april 2018 maart 2018 februari 2018 januari 2018 december 2017 november 2017 oktober 2017 september 2017 augustus 2017 juli 2017 juni 2017 mei 2017 april 2017 maart 2017 februari 2017 januari 2017 december 2016 november 2016 oktober 2016 september 2016 augustus 2016 juli 2016 juni 2016 mei 2016 april 2016 maart 2016 februari 2016 januari 2016 december 2015 november 2015 oktober 2015 september 2015 augustus 2015 juli 2015 juni 2015 mei 2015 april 2015 maart 2015 februari 2015 januari 2015 december 2014 november 2014 oktober 2014 september 2014 augustus 2014 juli 2014 juni 2014 mei 2014 april 2014 maart 2014 februari 2014 januari 2014 december 2013 november 2013 oktober 2013 september 2013 augustus 2013 juli 2013 juni 2013 mei 2013 april 2013 maart 2013 februari 2013 januari 2013 december 2012 november 2012 oktober 2012 september 2012 augustus 2012 juli 2012 juni 2012 mei 2012 april 2012 maart 2012 februari 2012 januari 2012 december 2011 november 2011 oktober 2011 september 2011 augustus 2011 juli 2011 juni 2011 mei 2011 april 2011 maart 2011 februari 2011 januari 2011 december 2010 november 2010 oktober 2010 september 2010 augustus 2010 juli 2010 juni 2010 mei 2010 april 2010 maart 2010 februari 2010 januari 2010 december 2009 november 2009 oktober 2009 september 2009 augustus 2009 juli 2009 juni 2009 mei 2009 april 2009 maart 2009 februari 2009 januari 2009 december 2008 november 2008 oktober 2008 september 2008 augustus 2008 juli 2008 juni 2008 mei 2008 april 2008 maart 2008 februari 2008 januari 2008 december 2007 november 2007 oktober 2007 september 2007 augustus 2007 juli 2007 juni 2007 mei 2007 april 2007 maart 2007 februari 2007 januari 2007 december 2006 november 2006 oktober 2006 september 2006 augustus 2006 juli 2006 juni 2006 mei 2006 april 2006 maart 2006 februari 2006 januari 2006 december 2005 november 2005 oktober 2005 september 2005 augustus 2005 juli 2005 juni 2005 mei 2005 april 2005 maart 2005 februari 2005 januari 2005 december 2004 november 2004 oktober 2004 september 2004 augustus 2004 |
|