JOS VAN DER LANS - WEBLOG / TWITTER

Tijdens mijn politieke carrière als Eerste Kamerlid (1999-2007) was ik een van de eerste politici die in 2004 een eigen - tamelijk primitief - weblog begon. Eerst vooral vanwege mijn politieke activiteiten/meningen, maar in de loop der tijd steeds meer over mijn publicaties en publieke optredens als journalist en publicist. Zo werd het weblog een etalage voor iedereen die op hoogte wilde blijven van mijn gepubliceerde artikelen en columns, van gebeurtenissen waar ik bij ben geweest, van observaties die ik doe, van meningen die in mij opwellen, of van andere persoonlijke wetenswaardigheden.

Het is geen dagboek, maar wel een soort maandboek geworden, waar ik zelf regelmatig in terug blader om nog even na te gaan hoe het ook al weer zat.

Reacties worden op prijs gesteld. Stuur een email naar: info©josvdlans.nl

weblog - juni 2014
Column TSV: wensdenken over sociale wijkteams


Wensdenken
Een van de grootste problemen van de decentralisaties is dat ze een stevige impuls hebben gegeven tot een virusachtige vorm van wensdenken. Kort en goed komt dat neer op de gedachte dat we de gevolgen van de decentralisaties en de bezuinigingen kunnen trotseren als mensen minder een beroep doen op voorzieningen en meer gebruik maken van de mogelijkheden en krachten die in hun omgeving of – algemener - in de samenleving liggen opgesloten. Sociale wijkteams moeten het vehikel worden om dit voor elkaar te krijgen.
Problematisch hieraan is dat in de beleidsnota’s hier iets als vanzelfsprekend wordt voorgesteld, terwijl het in feite om een werkelijkheid gaat die nog moet worden beproefd en die bovendien niet zonder risico’s is. Dat is dus wensdenken. Zo is het naïef om op voorhand te denken dat deze aanpak goedkoper zal zijn. Uit ervaring weten we immers dat wie zorgprofessionals dichter bij mensen situeert eerder het beroep op hen zal doen vergroten. Er is dus een gerede kans dat sociale wijkteams binnen de kortste keren in hun werk dreigen om te komen, waardoor de druk op de tweede lijn eerder zal toenemen dan afnemen. Precies wat we niet willen.
Daar komt bij dat mensen zodra professionals bij hen over de vloer komen juist niet hun netwerk inschakelen. Ze bouwen een vertrouwensband op met een professional, vooral omdat ze niet afhankelijk willen zijn van hun naasten. Ze doen juist een beroep op hulp om hen te ontlasten of om aan hen te ontsnappen. In nogal wat gevallen hebben mensen bijvoorbeeld financiële problemen en daar willen en kunnen ze anderen niet mee lastig vallen. Professionals voorzien hen van een toegangsbewijs voor schuldsanering of extra bijstand, dat is iets waartoe het netwerk niet toe in staat is. Schulden worden doorgaans ook niet verholpen door een netwerkbijeenkomst.
Zo zijn er meer contra-indicaties.
Dat wil overigens in het geheel niet zeggen dat niet-professionals geen rol kunnen spelen. Integendeel, maar we moeten ons terdege realiseren dat de inzet daarvan een uiterst delicate kwestie is, waar professionals niet van nature mee uit de voeten kunnen. Bij Bureau Jeugdzorg in Amsterdam, recent ongedoopt tot Jeugdbescherming, is men er bijvoorbeeld werkenderweg achter gekomen dat het inzetten van een Eigen Kracht-conferentie, waarbij het netwerk het voortouw neemt bij het opstellen van een plan om een probleem met in een gezin aan te pakken, eigenlijk beter werkt als de probleemsituatie redelijk onder controle is. Netwerken blijken niet altijd even goed in crisisinterventie. Het conferentiemiddel is effectiever om het resultaat van een professionele interventie te verduurzamen, dan dat het – zoals aanvankelijk werd gedacht - wordt ingezet om zo’n resultaat op eigen kracht te bewerkstelligen.
Dat is nuttige ervaringskennis. Op een vergelijkbare wijze zullen sociale wijkteams in buurten moeten gaan leren hoe de inzet van vrijwilligers, coaches, maatjes, netwerken, app-groepjes, noem maar op, vorm moet krijgen. Dat is nieuw. Dat hebben de dienstdoende professionals ook niet op de Hogeschool geleerd. Daar moeten ze achter zien te komen. Maar zo’n ontwikkelingsagenda is nogal eens de ongeschreven paragraaf in de gemeentelijke plannen om sociale wijkteams te formeren. Ze worden in de wijk los gelaten, krijgen een stapel dossiers mee en moeten met elkaar er het beste van zien te maken.
Dat zou op zichzelf niet eens zo slecht zijn als ze echt de ruimte hadden om in de wijk vertrouwensrelaties op te bouwen, nieuwe verbindingen te maken en niet-professionele expertise en talenten aan te boren. Maar die ruimte is er vaak niet en de uit de oude instellingen op pad gestuurde professionals zijn er ook niet echt voor geëquipeerd om deze ruimte te claimen. Ondertussen hebben de gemeentelijke rekenmeesters vanaf 1 januari wel alvast de besparing ingeboekt.

Deze column verscheen in juni in het Tijdschrift voor sociale vraagstukken, nr. 2, 2014.

PvdA regelt lokale zorg

De PvdA mag dan als grote verliezer gelden van de afgelopen gemeenteraadsverkiezingen, in de stadhuizen van de grote steden zijn ze bepaald nog niet uitgeschakeld. De sociaal-democraten leveren in de 39 grootste steden van het land ongeveer eenderde van de zorgwethouders. Let wel: de organisatie van de zorg wordt na de decentralisaties van 1 januari 2015 misschien wel de belangrijkste lokale portefeuille. Alleen al die portefeuille is er verantwoordleijk voor dat gemeentelijke begrotingen vanaf volgend jaar spectaculair gaan groeien. 

Het kan zijn dat de PvdA-bestuurders slim hebben onderhandeld en zich niet uit het veld hebben laten slaan.  Maar het kan natuurlijk ook zijn dat de andere partijen (die in deze grote steden de zorgportefeuille bijna gelijk verdeeld hebben) deze risicoportefeuille graag toevertrouwden aan de PvdA'ers. Onder het motto dat zij zelf het puin mogen gaan ruimen van de forse bezuinigingen die hun partijgenoot en staatssecretaris Martin van Rijn aan de decentralisatie van de zorg heeft verbonden. Al die protesterende ouderen, ontslagen zorgmedewerkers en overbelaste mantelzorgers gunt men de sociaal-democraten van harte. Veel succes. Daar branden we liever niet onze vingers aan. 

Tolhuistuin komt op gang
Muziek. Dansen. Eten. Drinken. Luisteren. Kijken.
V

1. Blikvangers
2. Tolhuistuin praat bij
3. Wat is waar?
4. Vooruitblik

 

BLIKVANGERS 
 
vr 20 juni, 20:30 uur, Grote Zaal
Paradiso presenteert: Typhoon
 
We moesten er zeven jaar op wachten, maar zijn tweede album is uit: Lobi da Basi.
Het resultaat van een persoonlijke en muzikale zoektocht die hem leidde naar Suriname, Brazilië, New Orleans en Zuid Afrika. Daarnaast liet hij zich inspireren door onder andere Nederlandse grootheden als Ramses Shaffy en zijn samenwerking met New Cool Collective. Typhoon laat zijn stem gelden over een eigenwijze sound van blues, jazz en hiphop, geproduceerd door Dries Bijlsma en A.R.T. In 2008 stond hij al op het Tolhuistuinfestival, we zijn er trots op dat Typhoon nu zijn nieuwe album hier lanceert!
 
za 21 juni, 15:00 – Tolhuistuin Park
Bring your own meat bbq
Kom naar de tuin met een burger, sateetje, zalmmoot of een lekkere vegetarische burger. Onze professionele grillmeesters zullen er voor zorgen dat de ingeleverde waar met een grillstreep op jullie bord belandt. Je wilt natuurlijk ook een maïskolf, gepofte aardappel en koolsla. Komt dat even mooi uit, want die verkopen wij. Er is zwoele zomermuziek van Dj Gonzalo en Dj Mike Special. Spelletjes zoals jeu de boules, steltlopen en sjoelen – en een open podium: speel jij toevallig blokfluit, viool of zit je in een akoestisch bandje, schroom dan niet om de buurt van jouw muziek te laten genieten.
 
do 26 t/m zo 29 juni, 11:00 – 20:00 uur, Expositiezaal
Sandberg Graduation Show Design: Dialetheia
 
This year nine forward-thinking, risk-taking critical optimists are confronting the dilemmas of our disoriented times. Their visual investigative projects are witnessing and accelerating the deterioration of formal rules and systems, pointing out its contradictions. They embrace incongruity as reality, and as a condition for new possibilities. They challenge alleged truths and dominant systems — those so engrained as to become invisible. 

With: Rasmus Svensson, Tommi Vasko, Tessel Brühl & Jaroslav Toussaint, Lenka Hamosova, Mark Jan van Tellingen, Anja Kaiser, Polina Medvedeva, Giada Fiorindi
 
do 26 juni, 21:00 – 03:00 uur, Grote Zaal
Eddie the Eagle Museum: Carte Blanche
 
The home for class act artists and musicians, ready to bring it to you on their own terms.  This is Carte Blanche and it’s all in the name, baby. The mixture of fuel and air in an international confusion engine. The line-up includes: Neutral Ground Brass Band, Desert Wolf, Supercity Syndicate, Jappe Groenendijk, Boris Clitoris & Jef Andrea, Danicha Leliveld. More music & art will be confirmed. Stay tuned if you don't like surprises or just come and let us take you to el Topo. There will be tables, canapes, a host, a dancing contest and just the right amount of drinks to make you forgive yourself.

 
 
TOLHUISTUIN PRAAT BIJ
 
Tip Amsterdam Noord
was afgelopen weekend het startpunt van de Open Ateliers Noord, en is nu helemaal in bedrijf. Jan Honekamp en zijn mensen verzorgen alle informatie over Noord die je zoekt: mooie fiets- en wandelroutes, de verborgen schatten van dit stadsdeel, de culturele agenda, fijne plekjes om te overnachten en nog veel meer. Je kan er fietsen huren en zelfs laten repareren.

Openingstijden: ma t/m vr van 9:00 tot 18:00 uur, in het weekend van 10:00 tot 17:00 uur. Loop gerust eens binnen in de glazen ruimte aan de waterkant.Zie ook: www.tipamsterdamnoord.nl

Solid Ground Movement
is van start gegaan in de twee dansstudio’s van hun hiphopschool op de begane grond. Breakdance, poppin’, lockin’ en meer. Basislessen, lessen voor kids op de woensdagmiddag, zomerlessen door ervaren dansers.

Belangstelling? 
In dezelfde studio’s nu ook salsalessen van Swing Latino en Afrikaanse danslessen van Lomnava.
Inschrijven? Check het op www.solidgroundmovement.nl
 
Heb je vanaf het zonnige balkon van restaurant THT al uitgekeken op die glanzende IJzaal ernaast? Daar is het nu elke dinsdagavond tijd voor lindyhop: de uitbundige jazzdans die ontstond in de zwarte clubs van New York in de jaren 30.
 
En natuurlijk volgen we het WK op de voet. Alle wedstrijden van het Nederlands elftal op groot scherm in de tuin, of bij slecht weer binnen. Noteer alvast: 23 juni, 18:00 uur, Nederland-Chili.
WAT IS WAAR?
 
Hoe groot de Tolhuistuin is, van de Noordkop tot het balkon van THT, dat merk je pas goed nu alles open is. Aan de bewegwijzering wordt hard gewerkt, maar nu vast een paar tips:

De ene ingang is aan het IJ. Via het terras of de rode trap loop je naar restaurant THT, de drie podiumzalen, de expositieruimte van Framer Framed, de hiphopschool van Solid Ground Movement en Tip Amsterdam Noord. De kassa voor de programma’s is beneden in de entreehal.

De andere ingang is aan de Tolhuisweg, tegenover de Open Coöp. Hier loop je het park binnen, met het podium onder de grote luifel en de bar in het tuinhuis.
 
VOORUITBLIK


 

22 JUNI: FRAMER FRAMED PRESENTEERT: ANNA LOCKWARD/BE.BOP 2014


24 JUNI: PARADISO PRESENTEERT: FAMILY OF THE YEAR

 1 JULI: LISA MILLS

Intekenactie CANON GEHANDICAPATENZORG
WK-gekte
Falend toezicht Rochdale en rapport-Vlug
Erik staal draait er omheen
Belastingparadijs
Chris Keulemans vertrekt bij de Tolhuistuin
Zeven jaar geleden benaderde Chris Keulemans mij met de vraag voorzitter te worden van de stichting Cultuur aan het IJ (tegenwoordig stichting Tolhuistuin) die van het oude SHELL-terrein aan de overkant van het IJ bij het Centraal Station een culturele hotspot wilde maken, een dynamische ontmoetingsplek waar Amsterdam-Noord de rest van de stad zou kunnen ontmoeten, en andersom, een kruispunt van culturen, stijlen en smaken. Eén rondleiding door het gebouw en het park was voldoende om me over de streep te trekken. Wat een fantastische plek!!

Zeven jaar heeft Chris er vervolgens aan getrokken om deze plek van de grond te krijgen, en nu na duizend hindernissen en onvoorziene problemen gaat de plek langzaam open. Het park heeft al prachtige zomers opgeleverd, maar vanaf 1 juni komt stukje bij beetje het fraaie paviljoen erbij. De droom van 2007 is realiteit aan het worden. Maar gisteren heeft Chris Keulemans tot verrassing van velen bekend gemaakt dat hij het stokje overdraagt aan anderen om de plek definitief tot een succes te maken. De droom van 2007 heeft, zo is zijn mening,  nieuwe energie nodig.

'Dat heeft iets triests en iets heldhaftigs', schreef ik namens het bestuur als reactie op zijn verrassende vertrek. Triest omdat de founding father afscheid neemt van iets wat de buitenwereld nu  juist kan gaan ervaren. Heldhaftig omdat je als pionier het moment moet weten te vinden om iets los te laten en aan anderen over te dragen. Dat is een gave die niet iedere voortrekker is gegeven.

Zijn vertrek is gezien zijn grote verdienste en ongekend groot netwerk een enorme aderlating, reden waarom ik er in mijn weblog ook even bij stil wil staan. Maar gelukkig weten we dat er onder leiding van Touria Meliani (links op de foto) een daadkrachtig team van mensen klaar staat om aan de slag te gaan. Zij gaan, met de vele tientallen mensen die er inmiddels bij betrokken zijn, de Tolhuistuin tot dat succes maken waar we niet meer over hoeven te dromen. Omdat we het dag in dag uit kunnen meemaken.

Wil je de afscheidsbrief en de verklaring van het bestuur van de stichting Tolhuistuin helemaal lezen, klik dan op de afbeelding hieronder.

Tolhuistuin Touria Meliani en Chris Keulemans

Eerbetoon aan Chinese studenten in 1989
Vandaag 25 jaar geleden sloegen de Chinese leiders de studentenopstand op het Tienamen-plein neer. Dat was zes weken voordat ik naar China zou afreizen in een groepsreis die ons langs de Zijderoute van Pakistan naar Beijing zou brengen. We konden de reis niet afzeggen want onze kleine reisorganisatie (‘Koning Aap’) was daar niet tegen verzekerd. Niet gaan zou betekenen dat we naar de behoorlijke stevige reissom zouden kunnen fluiten. Daar had ik maanden voor gespaard. Dus gingen we, zij het dat ik als toenmalige columnist van het Nijmeegse universiteitsblad KU-nieuws de lezer beloofde om een bloemetje te leggen op het Plein van de Hemelse Vrede. Dat was wel het minste wat we konden doen. Hieronder opgeluisterd met foto’s, de column die ik eind augustus 1989 na thuiskomst schreef.


Beloofde bloemen
Op vrijdag 9 juni, precies vijf dagen na het bloedbad op het Plein van de Hemelse Vrede in Beijing, beloofde ik de lezers van KUnieuws dat ik hoogst persoonlijk bloemen zou gaan leggen op de plek waar wekenlang een geïmproviseerd vrijheidsbeeld het symbool was geweest van de Chinese studentenbeweging. Het was een slip of de pen, want eigenlijk had ik moeten schrijven dat een land dat op een dergelijke gruwelijke wijze met zijn jeugdige intelligentsia om gaat geen vakantie waard is. Maar goed, slappe argumenten dat ik al ruim voor de dramatische gebeurtenissen geboekt en betaald had en dat er overal wel iets niet deugt lieten in die juni-weken weinig heel van veel betere principiële argumenten. Alleen mijn geweten capituleerde nog niet volledig en een hardnekkig stemmetje bleef mij voorhouden dat ik dan toch op zijn minst die bloemen op het Plein moest gaan leggen.

Vorige week donderdag was het zover. Na enige omzwervende bewegingen dwars door China waren mijn reisgenoten en ik dan eindelijk in Beijing beland. Die donderdag moest het gebeuren, die dag moest het geweten gesust worden.
Maar dat was gemakkelijker gezegd dan gedaan. Op het Plein van de Hemelse Vrede heerste nog steeds de staat van beleg. Om de vijftig meter stonden jonge knapen van het Volksbevrijdingsleger in vol militair ornaat, compleet met geweer, te bakken in de zon. Voor voetgangers was het Plein van de Hemelse Vrede verboden terrein. Alleen fietsers werden toegelaten, met dien verstande dat afstappen onmiddellijk de soldaten in beweging bracht om de stilstaande fietser dreigend te sommeren door te fietsen. Kortom, bepaald geen gunstige situatie om rustig een bloemetje te leggen ter nagedachtenis van de studenten die op hetzelfde plein door tanks met het asfalt gelijk zijn gemaakt.

Maar belofte maakt schuld en met knikkende knieën fietste ik met drie van mijn reisgenoten gewapend met een enorme bos gladiolen (de enige bloemen die in Beijing te verkrijgen waren) naar het Plein. Schuin tegenover het enorme portret van Mao ontdekten we ineens een ontbrekende schakel in het cordon tan bewakende militairen. Waarschijnlijk was de betreffende soldaat even naar de WC. Precies op die plaats zijn we afgestapt en hebben we de bloemen met gepaste eerbied aan het hek bevestigd.

Terwijl we in een flits de slachtpartij van de vierde juni herdachten, keken we vanuit onze ooghoeken angstig naar de soldaten die vijftig meter links en vijftig meter rechts van onze kleine ceremonie de staat van beleg stonden uit te voeren. Er gebeurde niets. Wij behoorden op dat moment waarschijnlijk tot de competentie van een soldaat die op de WC zijn achterwerk stond af te vegen. Na vijf minuten verlieten wij triomfantelijk, opgelucht en ongedeerd de plek des onheils. We waren heel even de helden van ons eigen geweten geweest. De bloemen werden onmiddellijk na terugkeer van de onbekende soldaat verwijderd. In de Chinese geschiedschrijving zal verder geen melding gemaakt worden van dit incident. Maar in mijn eigen geschiedenis staat het bijgeschreven.

Column Aedes Magazine

Onderstaande column is eind mei in Aedes Magazine, nr. 5/2014. Woningcorporaties die last hebben van pietepeuterig toezicht van het WSW mogen, zolang Aedes daar geen meldpunt voor heeft, de voorbeelden bij mij inleveren: info@josvdlans.nl.



Decentralisatieparadox
Er stond één goede zin in het regeerakkoord van Rutte II en wel deze: ‘Woningbouwcorporaties moeten weer dienstbaar worden aan het publiek belang in hun werkgebied.’ Ik vond dat te midden van al de treurigstemmende maatregelen een hoopvol voornemen. Wel een beetje vreemd, want de zin veronderstelt dat woningbouwcorporaties de afgelopen decennia niet dienstbaar zouden zijn geweest aan het publiek belang. Dat lijkt me – als we even wegblijven van de paar grote debacles – niet hard te maken. Sterker, nergens worden corporaties meer gewaardeerd dan in de stadhuizen van dit land.

De vraag is natuurlijk wie bepaalt dat ‘publieke belang in het werkgebied’ en ook hier lijkt het regeerakkoord heldere taal te spreken: ‘Corporaties komen onder directe aansturing van gemeenten.’ Maar in werkelijkheid gebeurt er iets anders. In de dagelijkse praktijk hebben de mannen en vrouwen van het WSW, die toezien op de financiële huishouding van corporaties, zich vastgebeten in een andere zin van het regeerakkoord, waarin de regering de taak van corporaties wil terugbrengen tot ‘het bouwen, verhuren en beheren van sociale huurwoningen en het daaraan ondergeschikte direct verbonden maatschappelijke vastgoed.’

Daarbij gaan ze nauwgezet te werk. Bij alles wat riekt naar leefbaarheid, bijdragen aan regionale campagnes, verhuur aan private organisaties, noem maar op, zetten ze een stempel: MAG NIET. Ook al gebeuren deze zaken op voorspraak en in samenspraak met gemeenten, ook al is het lokale publieke belang onmiskenbaar gediend, ook al is iedereen in de gemeentelijke arena van mening dat het een goede zaak is – niks mee te maken! Daarmee wordt deze paragraaf uit het regeerakkoord een typisch voorbeeld van wat bestuurskundigen de decentralisatieparadox noemen. Kortweg komt deze erop neer dat naarmate er meer verantwoordelijkheid wordt overgedragen naar het lokale niveau de landelijke controle op de uitoefening van deze taken steeds strenger wordt. Hoe meer vrijheid men lokaal krijgt, hoe verder de nationale hand reikt om iedereen in het gareel te houden. Precies het proces dat nu in corporatieland zichtbaar wordt.

Dat kan dus niet. Wat mij betreft gaat de corporatiesector vanaf nu elke miereneukerige vorm van controle aan de kaak stellen. Het motto moet zijn dat als het handelen van corporaties gelegitimeerd (en gecontroleerd) wordt door de lokale democratie dat het WSW moet ophouden om op alle slakken zout te leggen. Een Aedes Meldpunt Overbodige Bureaucratische Bemoeizucht (AMOBB) is wel het minste wat de vereniging aan haar leden verplicht is. Daar is niks obstinaats aan, integendeel zelfs. Hetzelfde regeerakkoord blaast immers hoog van de toren om de bureaucratie in dit land een halt toe te roepen. Nou, daar werken we graag aan mee.

THT Amsterdam: restaurant in de Tolhuistuin!

THT Amsterdam

THT is het nieuwe restaurant van de Tolhuistuin in Amsterdam dat het weekend van 1 juni eindelijk open is gegaan. Het uitzicht over het IJ is fantastisch zijn en er is plek voor meer dan 200 eters.

THT is deze zomer de nieuwe hotspot in Amsterdam Noord waar je gewoon lekker ongecompliceerd kunt eten voor een schappelijke prijs. Echt zo’n tent waar je even lekker gaat eten na het borrelen in de Tolhuistuin.

Adres: t/o CS Tolhuisweg 5, Amsterdam
Website: tht.nl

Kies een periode: oktober 2024
september 2024
augustus 2024
juli 2024
juni 2024
mei 2024
april 2024
maart 2024
februari 2024
januari 2024
december 2023
november 2023
oktober 2023
september 2023
augustus 2023
juli 2023
juni 2023
mei 2023
april 2023
maart 2023
februari 2023
januari 2023
december 2022
november 2022
oktober 2022
september 2022
augustus 2022
juli 2022
juni 2022
mei 2022
april 2022
maart 2022
februari 2022
januari 2022
december 2021
november 2021
oktober 2021
september 2021
augustus 2021
juli 2021
juni 2021
mei 2021
april 2021
maart 2021
februari 2021
januari 2021
december 2020
november 2020
oktober 2020
september 2020
augustus 2020
juli 2020
juni 2020
mei 2020
april 2020
maart 2020
februari 2020
januari 2020
december 2019
november 2019
oktober 2019
september 2019
augustus 2019
juli 2019
juni 2019
mei 2019
april 2019
maart 2019
februari 2019
januari 2019
december 2018
november 2018
oktober 2018
september 2018
augustus 2018
juli 2018
juni 2018
mei 2018
april 2018
maart 2018
februari 2018
januari 2018
december 2017
november 2017
oktober 2017
september 2017
augustus 2017
juli 2017
juni 2017
mei 2017
april 2017
maart 2017
februari 2017
januari 2017
december 2016
november 2016
oktober 2016
september 2016
augustus 2016
juli 2016
juni 2016
mei 2016
april 2016
maart 2016
februari 2016
januari 2016
december 2015
november 2015
oktober 2015
september 2015
augustus 2015
juli 2015
juni 2015
mei 2015
april 2015
maart 2015
februari 2015
januari 2015
december 2014
november 2014
oktober 2014
september 2014
augustus 2014
juli 2014
juni 2014
mei 2014
april 2014
maart 2014
februari 2014
januari 2014
december 2013
november 2013
oktober 2013
september 2013
augustus 2013
juli 2013
juni 2013
mei 2013
april 2013
maart 2013
februari 2013
januari 2013
december 2012
november 2012
oktober 2012
september 2012
augustus 2012
juli 2012
juni 2012
mei 2012
april 2012
maart 2012
februari 2012
januari 2012
december 2011
november 2011
oktober 2011
september 2011
augustus 2011
juli 2011
juni 2011
mei 2011
april 2011
maart 2011
februari 2011
januari 2011
december 2010
november 2010
oktober 2010
september 2010
augustus 2010
juli 2010
juni 2010
mei 2010
april 2010
maart 2010
februari 2010
januari 2010
december 2009
november 2009
oktober 2009
september 2009
augustus 2009
juli 2009
juni 2009
mei 2009
april 2009
maart 2009
februari 2009
januari 2009
december 2008
november 2008
oktober 2008
september 2008
augustus 2008
juli 2008
juni 2008
mei 2008
april 2008
maart 2008
februari 2008
januari 2008
december 2007
november 2007
oktober 2007
september 2007
augustus 2007
juli 2007
juni 2007
mei 2007
april 2007
maart 2007
februari 2007
januari 2007
december 2006
november 2006
oktober 2006
september 2006
augustus 2006
juli 2006
juni 2006
mei 2006
april 2006
maart 2006
februari 2006
januari 2006
december 2005
november 2005
oktober 2005
september 2005
augustus 2005
juli 2005
juni 2005
mei 2005
april 2005
maart 2005
februari 2005
januari 2005
december 2004
november 2004
oktober 2004
september 2004
augustus 2004