Tijdens mijn politieke carrière als Eerste Kamerlid (1999-2007) was ik een van de eerste politici die in 2004 een eigen - tamelijk primitief - weblog begon. Eerst vooral vanwege mijn politieke activiteiten/meningen, maar in de loop der tijd steeds meer over mijn publicaties en publieke optredens als journalist en publicist. Zo werd het weblog een etalage voor iedereen die op hoogte wilde blijven van mijn gepubliceerde artikelen en columns, van gebeurtenissen waar ik bij ben geweest, van observaties die ik doe, van meningen die in mij opwellen, of van andere persoonlijke wetenswaardigheden.
Het is geen dagboek, maar wel een soort maandboek geworden, waar ik zelf regelmatig in terug blader om nog even na te gaan hoe het ook al weer zat.
Reacties worden op prijs gesteld. Stuur een email naar: info©josvdlans.nl
|
|
|
weblog - oktober 2009
okt 19
|
De tien geboden van de wijkaanpak
Onlangs mocht ik in het Kontakt der
Kontinenten in Soesterberg, lange tijd een broedplaats voor
missionarissen, de dagsluiting verzorgen van een conferentie over de
wijkaanpak. Dat leverde – hoe kon het ook anders - tien geboden op.
Toen het vierde kabinet-Balkenende uit de startblokken kwam was
het duidelijk dat het succes van deze ploeg gevonden zou moeten worden in
de probleemwijken van ons land. Interim-minister Winsemius had een mooie
basis gelegd door zijn eigen WRR-rapport ‘Vertrouwen in de buurt’ in de
strijd te werpen, de woningcorporaties waren met een ‘Antwoord aan de
samenleving’ met honderden miljoenen over de brug gekomen en minister
Vogelaar hoefde de bal alleen maar in te koppen. Het optimisme droop ervan
af, en we namen ons voor om niet meer zo negatief over probleemwijken te
spreken. De juiste aanduiding was: prachtwijken of krachtwijken of desnoods
Vogelaar-wijken.
Inmiddels zijn we twee jaar verder, en moeten we constateren dat dit
kabinet er een potje van heeft gemaakt. Onder aanvoering van Wouter Bos is
de regering met honderden miljoenen gaan knoeien, waarbij het iedereen
tegen het verkeerde been schopte. Per saldo had dat tot gevolg had dat het
momentum totaal verdween. Wat er nu nog in de prachtwijken van de grond is
gekomen is niet dankzij, maar ondanks de regering.
Deze tragedie heeft maar een voordeel. En dat is dat het overspannen
optimisme over ‘de wijkaanpak’ er behoorlijk door getemperd is. De wijk
had iets bovennatuurlijks gekregen, een soort sociale werkplaats waar alle
maatschappelijke problemen tot oplossing zouden worden gebracht.
Werkloosheid, armoede, achterstanden, integratie, emancipatie – samen met
bewoners komen ‘we‘ er in de wijken wel uit. Vergeet het maar. Eigenlijk is dat de kortste samenvatting
van twee adviezen die de regering onlangs mocht ontvangen van
respectievelijk de Raad voor Maatschappelijke Ontwikkeling (De wijk nemen.
Een subtiel samenspel van burgers, maatschappelijke organisaties en
overheid) en de VROM-raad (Stad en wijk verweven. Schakelen, verbinden en
verankeren in de stad). Beide adviezen proberen de wijkaanpak met de voeten
op de vloer van de stad te zetten. De RMO waarschuwt tegen overspannen
verwachtingen en wil geen wijkkeurslijf voor professionals en al helemaal
geen handboek wijkaanpak. De VROM-raad denkt door over hoe de schaalniveaus
van wijk en stad zich tot elkaar verhouden, en vooral hoe je daartussen
kunt schakelen. Centraal in dat advies staat dan ook niet zoiets als
wijkleefbaarheid, maar ‘stedelijkheid’.
Het zijn interessante rapporten, die tot discussie uitnodigen. Daartoe
diende de conferentie ‘Meer dan de wijk’ die beide adviesorganen, samen met
KEI/NICIS, op 9 oktober hadden georganiseerd in het Soesterbergse
conferentieoord dat sinds mensenheugenis luistert naar een naam die ruikt
naar missionarissen: Kontakt der Kontinenten. Mij was die dag ook een soort
missionarisrol toebedacht: ik mocht na een programma met tal van workshops
bij wijze van afronding de dagsluiting doen. Wat was mij na lezing van de
adviezen en het volgen van de discussies opgevallen? Welke boodschap had ik
voor de wijkaanpak in Nederland? Zo kwam ik tot de volgende tien
wijkgeboden.
1. Weg met de wijkromantiek
Eigenlijk geldt: naarmate wijken meer veranderen (door schaalvergroting,
modernisering, individualisering, heterogenisering), wordt er meer over
gesproken. We beginnen iets te zien op het moment dat het er niet meer is.
We willen van de wijk weer het oude beschermde dorp in de stad maken (heel,
schoon, veilig). Dat is achterhaalde romantiek. Wijken zijn paradoxale
eenheden, die om nieuwe begrippen vragen. Sociale cohesie bijvoorbeeld
heeft iets nostalgisch, terwijl een begrip als ‘afstandelijke
familiariteit’ (van Talja Blokland) meer begrip toont voor wat moderne
stedelijkheid is. 2. Stop met de mythe van ‘de’ bewoners
Het is modieus mantra: de bewoners moeten centraal staan. ‘De’ bewoners
bestaan niet. Waar het om gaat is dat professionals echt kennis hebben van
wat er leeft en in staat zijn mensen in hun kracht en vermogen aan te
spreken. Dat is heel wat anders dan ‘de’ bewoners een beslissende stem
toedichten. Wie dat mantra blijft herhalen, zaait teleurstelling en onbegrip.
3. Zorg voor spinnen in het web
De wijkaanpak draait om mensen, niet om instanties. Het gaat om contacten,
niet om vergaderingen. Het gaat om professionals die aanwezig zijn, mensen
met elkaar kunnen verbinden, herkend worden op straat, die spinnen in het
wijkweb zijn.
4. Stop de projectenwedloop
Vogelaar wilde alleen ‘nieuwe’ projecten. Dus maakte de zoek- en
vervangprogramma’s overuren en kregen we na een nieuwe nietjesronde
wijkactieplannen die uitpuilden van nieuwe projecten. Met alle regie- en
afstemmingsproblemen vandien. En dan zwijgen we nog over de onmogelijkheid
om deze projecteninflatie op haar effectiviteit te onderzoeken. Hoe minder
projecten, hoe beter de wijkaanpak werkt.
5. Zorg voor slagbomen en wildroosters
Elke wijkaanpak is nep als alle instanties in feite hun eigen ding doen en
met elkaar vergaderen om een en ander af te stemmen. Dat is gewoon
dagelijks werk. In een wijkaanpak committeren alle partijen zouden zich aan
een gezamenlijk doel, bijvoorbeeld het verbeteren van het onderwijs- en
opvoedingsklimaat, en maken hun activiteiten daaraan dienstbaar. Wie dat
ene doel niet dient, passeert de wildroosters en slagbomen van de wijk niet
meer.
6. Breng cultuur de wijk in
Eind 19e eeuw werden studenten arme wijken in gestuurd om zich onder het
volk te bewegen en kennis en beschaving te verspreiden. Tegenwoordig zijn
het kunstenaars die in broedplaatsen en cultuurvoorzieningen in wijken
cultuur brengen. Cultuur maakt een wijk verrassender. Het brengt stedelijke
dynamiek in een wijk. Wijkaanpak moet een wijk niet alleen aantrekkelijker
maken voor bewoners, maar juist ook voor niet bewoners. 7. Creëer bijzondere ontmoetingsplekken
De Indische buurt in Amsterdam heeft sinds een paar jaar Studio K en een
Stay Oké-Hotel in een gebouw. Dat werkt, de wijk wint aan
aantrekkelijkheid, plus aan stedelijkheid want de autodiefstallen nemen
fors toe. Wie een wijk op de kaart wil zetten, moet een publieke plek van
niveau creëren. Dat kan ook een plein zijn, een markt, een winkelcentrum.
De wijk moet een dynamisch stedelijk knooppunt vormen in het grotere
weefsel van de stad.
8. Maak een kettingreactie mogelijk
Blauwdrukken zijn dodelijk. Zorg dat de ene verandering de volgende kan
uitlokken. Hou ruimte open voor later. Durf een politiek van tijdelijkheid
aan te gaan. Zet een wijk niet meteen vast voor de komende twintig jaar.
Zorg dat deze kan blijven bewegen.
9. Bedenk het zelf
Hou op met al die deskundigen uit te nodigen. Creativiteit is niet te koop.
Bovendien: elke wijk is anders, elke wijk vraagt om zijn eigen
originaliteit. Met het kopiëren van ideeën van anderen kopieer je niet de
gedrevenheid. Die moet je toch echt zelf opbrengen. Vermijd clichématige
vernieuwing op papier, jaag op goede ideeën, organiseer enthousiasme.
10. Gedurfde plannen vragen om een gedurfde organisatie
Als je alleen al de lijst van organisaties ziet die bij een wijkactieplan
betrokken zijn, word je al moe. Je ziet de vergaderingen en
afstemmingsoverleggen al voor je om het integraal werken te bevorderen. En
dan zijn het vaak ook nog parttimers die hun beperkte uren over meerdere
wijkaanpakken verdelen. Dat is bouwen op institutioneel drijfzand.
Daadkracht moet je organiseren.
Deze column verschrijnt in het november-nummer van TSS – Tijdschrift voor sociale vraagstukken. Zie ook dit weblog van 9 oktober. |
okt 15
|
De choreograaf
Als ik met schrijven begin, het programma Word
start, staar ik tegen een blanco beeldscherm. Dat is dan mijn werkveld,
daar moet het op gebeuren. Dat blanco begin is ook een beetje een
unheimisch moment. De ruimte moet immers wel gevuld worden, de
deadline staat te wachten. Zou het weer lukken? Daarom was mijn oog in de tv-gids bij het woord Blanco blijven
hangen. Met dat woord heb ik wat. De documentaire ging weliswaar niet over
schrijven, maar over het werk van de choreografe Conny Janssen. Volgens de
aankondiging legt Blanco, gemaakt door cineaste Sonia Herman Dolz,
het allereerste begin van een choreografie bloot. Dat eerste begin, de
overgang tussen beweging, dans en uiteindelijk een choreografie is altijd
moeilijk uit te leggen, aldus Conny Janssen: "De film laat de eerste aanzet
tot beweging zien, de eerste vonk van inspiratie tussen de danser en mij.
Dat proces blijft altijd voor iedereen verborgen. Blanco heeft dat moment
nu gevangen."
Dat fascineerde me meteen. Want ik vraag mij bij dansvoorstellingen vaak
af hoe de choreograaf dat nu doet. Hoe gaat hij/zij om met zijn blanco
dansscherm? Bedenkt hij/zij elke beweging, zoals ik elke zin zelf
opschrijf? Is de choreograaf een soort schrijver van danstaal? Of een coach
die overgeleverd is aan de grillen van de dansers?
In de documentaire Blanco zien we Conny Janssen zich in het zweet
werken met haar dansers. Je ziet ze eigenlijk niet praten, taal is bijna
hinderlijk. Wat je hoort is gestampt, gedrentel van voeten, gesteun,
ruizende lichamen. ‘Je maakt muziek met je adem’, zegt Janssen op een
gegeven moment, een zin waar ik als schrijver apetrots op zou zijn, maar
die Janssen bijna achteloos fabriceert.
De zinnen die Conny Janssen schrijft zijn bewegingen. Ze schildert haar
dansers, ze kneedt lichamen, ze creëert beweging op beweging en componeert
danser na danser, stukje bij beetje een voorstelling. Maar waar een
schrijver zijn zinnen op het beeldscherm ziet staan en ze achteloos
aanpast, herschikt, omvormt of schrapt, moet Janssen al die bewegingen in
haar geheugen opslaan. Als een van haar dansers een serie prachtige
bewegingen maakt roept Janssen verrukt, maar tegelijkertijd bijna in
paniek: ‘Zo mooi, beautiful, kan je het nog een keer doen, want ik
heb het niet onthouden.’
In de documentaire zie je Janssen steeds werken met een van haar vijf
dansers met wie ze een voorstelling aan het maken is. Je ziet eigenlijk
niet hoe ze van de vijf afzonderlijke dansers een gezamenlijk geheel maakt.
Je ziet de inspannende, zwetende onderonsje tussen de choreograaf en de
danser. Uitproberen, opnieuw, beetje anders, herhalen, stop, vanaf het
begin, opnieuw.
Het is inspannend, maar voor de dansers ook gewoon werk. Documentairemaker
Sonia Herman Dolz benadrukt dat door de dansers ook thuis te filmen, waar
je ze een eitje ziet bakken, met een baby ziet knuffelen, onder de douche
ziet staan of aan een tafel ziet zitten. Niets menselijks is deze lichamen
vreemd, lijkt de cineaste te willen zeggen.
Conny Janssen daarentegen zie je geen eitje bakken. Je ziet haar of met
een danser aan de slag of in haar eentje oefenen, peinzen, bewegen, tjik,
tjak. Een choreograaf kent geen kantoortijden. Waar haar dansers thuis
ontspannen acherover leunen is de choreografe altijd aan het componeren. De
opgeslagen bewegingen worden in gedachten honderdduizend keer afgespeeld,
veranderd, aangepast.
Dat herken ik. Als ik met een tekst bezig ben, laat deze je ook niet los.
Soms word ik midden in de nacht wakker en dan schiet me ineens een overgang
naar een volgende alinea te binnen. Ik vrees dat Conny Janssen dat ook wel
eens overkomt.
Maar het heeft ook iets tragisch. Als dansen the hidden language of the
soul is, een uitspraak die aan het begin van de documentaire prominent in
beeld wordt gebracht, dan kan een choreograaf, in tegenstelling tot de
schrijver, deze taal nooit zelf spreken. Hij/zij moet zijn ziel en
zaligheid verkopen aan zijn dansers, die welbeschouwd gewoon hun werk doen
en na afloop eitjes bakken. Dat vereist inspirerende overtuigingskracht van
de choreograaf en professionele onderdanigheid van de
danser. Voor hen is een blanco begin elke keer weer een
ongewis, misschien zelfs wel onmogelijk avontuur. Want kan je je ziel in
andersmans lichaam planten? Ik zou er gek van worden. Waar Janssen
overgeleverd is aan haar dansers, is de schrijver uiteindelijk alleen aan
zichzelf overgeleverd. Toen de prachtige documentaire voorbij was, telde ik
dan ook mijn zegeningen en schreef zonder ook maar een zweetdruppel dit
stukje. Dankzij Blanco realiseerde ik me ten volle dat schrijven
eigenlijk een fluitje van een cent is.
Deze column verschijnt in het novembernummer van Dans Magazine.
|
okt 9
|
Dag van de geschiedenis van het Sociaal Werk 2009
Symposium
in het kader van
de dag van de geschiedenis van het Sociaal Werk 2009
BUURT EN WIJK: BAKERMAT VAN SOCIALE ZORG
EEN ACTUEEL THEMA IN HISTORISCH PERSPECTIEF
Vrijdag 6 november 2009, 14.00 – 16.30 uur.
Hogeschool Utrecht, Faculteit Maatschappij & Recht,
Theaterzaal Heidelberglaan 7 te Utrecht.
U bent welkom! De toegang is gratis.
Wel graag aanmelden i.v.m. de catering:
Stuur een e-mail aan maarten.vanderlinde@hu.nl
PROGRAMMA
13.30 uur Inloop, koffie en thee.
14.00 uur OPENING
Maarten Hageman, historicus en directeur Faculteit Maatschappij & Recht.
14.05 uur JOHANNA TER MEULEN, BUURTMAATSCHAPPPELIJK WERKSTER, 1894
Maarten van der Linde, docent/onderzoeker Instituut voor Social Work.
14.15 uur BETER EEN GOEDE BUUR DAN EEN VERRE VRIEND
Llewellyn Bogaers, expert op het gebied van het sociale leven in
laatmiddeleeuws Utrecht.
15.00 uur Vragen aan Llewellyn Bogaers.
15.15 uur Pauze
15.40 uur BARTHOLOMEUS GASTHUIS, HUIS IN DE WIJK
Corrie Verstoep, projectleider Bartholomeus Gasthuis – Huis in de Wijk.
15.50 uur DE JANUSKOP VAN LOKALE ZORG, HET SAMENGAAN VAN INSLUITEN EN
UITSLUITEN TOEN EN NU.
Jan Steyaert, lector Fontys Hogeschool en redacteur www.canonsociaalwerk.eu
16.00 uur WAT WE VAN DE GESCHIEDENIS KUNNEN LEREN
Jos van der Lans, publicist en redacteur www.canonsociaalwerk.eu
16.10 uur DISCUSSIE: WAT HOORT ER THUIS IN DE GESCHIEDENIS VAN SOCIAAL
WERK
16.30 uur Afsluiting, drankje.
|
okt 9
|
Werkconferentie RMO-VROM-raad 'Meer dan de wijk'
Vandaag vond in Soesterberg in het Kontakt der Kontinenten de
werkconferentie 'Meer dan de wijk' plaats. Aanleiding waren twee rapporten
van de beide adviesraden over de wijkaanpak. Aan mij de eer om het congres
af te sluiten. Klik voor mijn presentatie hier.
|
okt 7
|
Rochdale (1): Samenzwering van het zwijgen
Conspiracy of silence – die woorden vatten het heftige
onderzoekrapport dat het ziekenhuis Medisch Spectrum Twente in september
uitbracht over het jarenlang disfunctioneren van de neuroloog Jansen Steur
treffend samen. De specialist stapelde fout op fout terwijl zijn collega’s
het lieten gebeuren. Ze wisten het wel, maar hielden zich aan de
ongeschreven wet dat je je niet met elkaar bemoeit – de samenzwering van
het zwijgen.
Dat is een wijdverbreid verschijnsel in de
publieke sector, niet alleen tussen professionals, maar ook tussen
professionele organisaties. Ook in de corporatiewereld! Herinnert u zich
nog de strapatsen van Hubert Möllenkamp (rechts op de foto), directeur-bestuurder van de
Amsterdamse corporatie Rochdale? Niemand van zijn collega’s die zich
geroepen voelde om de doordravende Hubert een keer toe te spreken. Dat doe
je niet.
Ook vandaag niet. Want na alle commotie startte er in november een
officieel onderzoek naar het functioneren van de (inmiddels afgetreden)
Raad van Commissarissen in deze affaire. Interessant, zou je denken, daar
kan iedereen wat van opsteken. Helaas toen het rapport in juni klaar was,
werd dat door de nieuwe toezichthouders niet – zoals men bij het Twentse
ziekenhuis wel deed - in de openbaarheid gebracht, maar van het stempel
‘NIET OPENBAAR’ voorzien. Het rapport maakte weliswaar gehakt van het
toezicht op Möllenkamp, maar gaf zich, zo meenden de mensen die het nu voor
het zeggen hebben, onvoldoende rekenschap van externe omstandigheden. Tja…
Dat de huurders en werknemers van Rochdale, de collega-corporaties in
Amsterdam en de sector als geheel recht hebben om kennis te nemen van wat
er allemaal mis ging, doet er kennelijk niet toe. Dat er miljoenen aan
publiek vermogen zijn verspild, daar moeten we maar even niet moeilijk over
doen. Dat het imago van de sector behoorlijk geschaad is, soi. Sorry, maar
nu eerst even orde op zaken stellen.
De heren kunnen zich deze nonchalance veroorloven, omdat ze weten dat
niemand er wat van zegt. De pers leidt aan een korte-termijngeheugen en is
het onderzoek allang vergeten en de collega-organisaties bemoeien zich er
per definitie niet mee. Ieder zijn eigen sores, is het motto. In Twente
noemden ze dat dus de conspiracy of silence. Zoveel zelfinzicht ben
ik in de corporatiesector nog niet tegengekomen.
Deze column verschijnt op 8 oktober in het Aedes
Magazine.
|
okt 7
|
Rochdale (2): de reactie van Gerard Erents
Bij mijn column die op 8 oktober gepubliceerd wordt in het
Aedes Magazine (zie hieronder) is interimbestuurder Gerard Erents van Rochdale in de
gelegenheid gesteld om een reactie te plaatsen. Op zichzelf een beetje
vreemd. Mag vanaf heden iedereen waarover in een column in het Aedes
Magazine een kritische noot wordt gekraakt in een kadertje naast de
column zijn gelijk halen? Maar goed, de hoofdredacteur heeft mij daarover
gebeld en mij is het te doen om de discussie, als ik mijn punt mag maken,
dan gun ik hem zijn weerwoord. Dus stond er het volgende kadertje naast
mijn column.
Afspraak is afspraak
Beste Jos,
Naar aanleiding van je column hierbij mijn reactie.
Je beschuldigt Rochdale (RvC, externe toezichthouders en RvB) van het
verdoezelen van de waarheid. Niets is minder waar. In overleg met het
ministerie is aan Bureau Vlug de opdracht verstrekt tot het onderzoek naar
de invulling en uitvoering van het toezicht in relatie tot hetgeen
hieromtrent in het BBSH en de Governancecode woningcorporaties geregeld is.
Bij deze opdrachtverstrekking is afgesproken dat het rapport ter
beschikking wordt gesteld aan de RvC, de ad-interim voorzitter van de RvB,
de begeleidingscommissie en de minister van WWI.
De minister heeft de bevindingen van het rapport gebruikt om de Kamer te
informeren en heeft tevens meegedeeld dat de toezichthouders niet op de
juiste wijze toezicht hebben gehouden en dat hij hier in zijn vervolgbeleid
inzake toezicht rekening mee zal houden. Hierover is in de pers
gepubliceerd.
Overigens zijn de toezichthouders al in februari 2009 afgetreden. Hiervan
wordt in het jaarverslag 2008 van Rochdale ook melding gemaakt.
Mijn conclusie is dan ook dat jij ons ten onrechte beschuldigt van het
weghouden van feiten. Ik betreur dit zeer, omdat Rochdale er alles aan doet
om schoon schip te maken en wij het principe hanteren dat wij ons aan onze
afspraken houden.
Gerard Erents
bestuursvoorzitter ad-interim Rochdale, Amsterdam
Als ik voorlichter zou zijn geweest bij Rochdale had ik mijn bestuurder ten
sterkste afgeraden deze reactie te plaatsen. Ik begrijp niet zo goed welk
doel Erents hiermee denkt te dienen. Behalve dan dat zijn repliek een
stevige bijdrage levert aan de attentiewaarde en nieuwsgierigheid. Waarvoor
dank.
Want zijn repliek verduidelijkt helemaal niks en roept alleen maar meer
vragen op. Nog even afgezien van het feit dat ik Rochdale nergens heb
beschuldigd van het verdoezelen van de waarheid (ik heb het rapport immers
niet kunnen lezen, dus ik kan dar niet beoordelen), geeft Erents in het
geheel geen antwoord op de kernvraag waarom het rapport niet openbaar wordt
gemaakt. Ja, dat oude toezichthouders niet volgens het boekje hebben
geopereerd wisten we al, dat is een open deur. En dat de minister over de
bevindingen van het rapport met de pers zou hebben gecommuniceerd, zou best
kunnen (ik heb dat overigens niet kunnen achterhalen, op de site van
Rochdale noch op die van Vrom wordt daar melding van gemaakt, bij Rochdale staatr sowieso niks over het afwikkelen van deze kwestie).
Maar daar gaat mijn column echter niet over. Het gaat in mijn column om
een principiële kwestie, namelijk waarom het publiek (huurders,
Rochdale-medewerkers, de gemeentelijke overheid, zakelijke partners) wel
een evidente conclusie mag vernemen, maar niks mag weten van de precieze
toedracht en dus niet in de gelegenheid wordt gesteld om zelf daar een
oordeel over te vormen. We hebben niks te verbergen, zegt Erents, maar we
vertellen niet alles. Het zal aan mij liggen, maar echt geloofwaardig
klinkt dat niet.
En waarom mogen we niet geïnformeerd worden? Afspraak is afspraak, zegt
Erents. Maar hij zegt er niet precies bij wat die afspraak dan is. Hij
schrijft: ‘Bij deze opdrachtverstrekking is afgesproken dat het rapport ter
beschikking wordt gesteld aan de RvC, de ad-interim voorzitter van de RvB,
de begeleidingscommissie en de minister van WWI.’ De lezer moet daar zelf
uit concluderen dat daar kennelijk bij afgesproken is dat het rapport
niet aan anderen zou worden verstrekt. Als dat toen al zo expliciet
geregeld is, dan was het wel zo eerlijk geweest om dat dan ook vanaf het
begin te melden. Nu heeft zelfs Rochdale aan de suggestie meegewerkt dat
het hier een openbaar rapport zou zijn, terwijl zij wisten dat dat nooit
het geval zou zijn. Dat is niet erg netjes. Had dan lef gehad en gezegd:
Dames en heren, ongerust publiek: we zullen de zaak tot op de bodem
uitzoeken, alleen zullen wij de precieze toedracht onder ons houden.
Bovendien veronderstelt de stelling van Erents dat ook de minister in
februari al wist dat het rapport nooit openbaar zou worden. Dan heeft hij
of de Kamer daarover niet goed geïnformeerd, of het klopt niet. Logischer
lijkt het mij dat de minister helemaal niet bij die afspraak betrokken is
geweest (die moet dan immers bij de opdrachtformulering in november 2008 al
gemaakt zijn, de minister speelde toen nog geen rol). Kennelijk is toen wel
afgesproken dat het rapport ook zou worden aangeboden aan de minister. Dat
betekent dat de minister eigenlijk vanaf het begin een eigen afweging zou
kunnen en mogen maken om het openbaar te maken. Helaas heeft hij dat
kennelijk niet goed begrepen en heeft in een later stadium het verzoek tot
vertrouwelijkheid van Rochdale direct overgenomen.
Enfin, het belangrijkste is dat Erents tegen mij zegt: Beste Jos, we
hebben niks te verbergen. Daar past maar een antwoord op: Beste Gerard,
Als
er niets te verbergen valt, wat weerhoud je er dan nog van om mij het rapport te
overhandigen. Daarvoor maak ik graag een afspraak met je.
Met volkshuisvestelijke groeten,
Jos van der Lans Zie ook een weblog-notitie naar aanleiding van een eerder telefoongesprek met Gerard Erents op maandag 28 september
|
okt 2
|
Presentatie Canon in de RAI
Op 24 september werd de Canon Sociaal Werk tijdens het congres Welzijn Nieuwe
Stijl officieel aangeboden aan staatssecretaris Jet Bussemaker. Dat
gebeurde symbolisch door de staatssecretaris een tas te geven met
historische documenten die je eigenlijk niet meer in je boekenkast of
archief hoeft te bewaren, omdat ze vanaf nu op de Canon-site toegankelijk
zijn. De fotograaf Ad Hupkes maakte daarvan bovenstaande impressie. Kijk
voor de inhoud van de dag even op het weblog van 24 september.
|
okt 2
|
WBS-discussie: corpo's en sociaal-democratie
UITNODIGING
Nu het politieke seizoen weer begonnen is, laat ook de WBS-werkgroep
Geschiedenis zich weer horen. Graag nodigen wij u uit voor de bijeenkomst
Woningcorporaties in een historisch spanningsveld die op 13
november in groeistad Almere zal plaatsvinden.
Woningcorporaties staan in het brandpunt van de belangstelling. Of het nu
gaat om de opzienbarende salarissen van bestuurders of het aantal
huurwoningen dat (niet) wordt gebouwd, de corporaties geven steeds weer
aanleiding tot discussie. Bovendien klinkt steeds vaker het appel op de
zogenaamd geprivatiseerde woningcorporaties om een bijdrage te leveren aan
de leefbaarheid van de wijken. Zulke oproepen eindigen vaak in discussies
over publieke taken en private belangen van de corporaties. Want hoe zit
dat nu eigenlijk? Staat noch markt – wat is een woningcorporatie dan wel?
Ook in het verleden was de maatschappelijke rol van woningcorporaties aan
veel discussie onderhevig. Een excursie naar de wortels van deze
organisaties laat zien hoe de corporaties steeds veranderden, al naar
gelang de heersende politieke voorkeuren en de maatschappelijke processen
waarin zij zich bevonden. Vanuit dit historische perspectief zal bovendien
blijken hoe onze interpretaties van het publieke en private belang mee
veranderden.
Voor deze verkenning van het historische spanningsveld rondom
woningcorporaties heeft de werkgroep Geschiedenis van de WBS twee historici
en een praktijkdeskundige uitgenodigd. Onder leiding van PvdA-wethouder
Adri Duivesteijn zullen zij reflecteren op het actuele debat rondom
woningcorporaties. Wouter Beekers, die als historicus aan de Vrije
Universiteit de maatschappelijke positie van woningbouworganisaties
onderzoekt, zal een algemene inleiding verzorgen. Jos van der Lans,
auteur van het in 2008 verschenen Het rode geluk. Een geschiedenis van
de Algemene Woningbouw Vereniging, zal vervolgens ingaan op de
historische relatie tussen woningcorporaties en sociaal-democratie. Aan de
hand van beide betogen zal vervolgens Leo Gerrichhauzen reflecteren
op de hedendaagse situatie, die hij als bestuurskundige van nabij kent. Tot
slot zal er ruimte zijn voor vragen en discussie.
Wij hopen u op vrijdag 13 november bij deze bijeenkomst te mogen
begroeten. De bijeenkomst duurt van 15.00u tot 17.00u en zal
plaatsvinden in het Centrum voor Architectuur, Stedenbouw en Landschap
(CASLa, www.casla.nl
) te Almere (op 10 minuten van het station). Wilt u zich van tevoren
wel even aanmelden via wg-geschiedenis@wbs.nl of
06-21226648?
Een verslag van deze bijeenkomst ku lezen op de site van de Wiardi Beckman Stichting.
|
okt 2
|
Paardenstaart
Paulus de Wilt. Welke GroenLinkser kent hem niet? Deze voorman
van Kritisch GroenLinks, was jarenlang directeur van het hoofdstedelijke
partijbureau, maar sinds een paar jaar is hij wethouder in het Amsterdamse
stadsdeel Slotervaart. Hij moet niks van Femke’s linkse vrijzinnigheid
hebben en staat in de partij bekend als klassieke socialist. In die
hoedanigheid loopt hij vaak te hoop tegen onze partijgenoten in de Tweede
Kamer.
Maar hij is misschien nog wel bekender door zijn onafscheidelijke
paardenstaart, die het keurmerk is van zijn imago. Paulus en staart zijn
onafscheidelijk. Niet iedereen is daarvan even gecharmeerd, toen hij
kandidaat was voor het wethouderschap meenden sommigen dat hij onvoldoende
representatief was. Maar daar trok de stoïcijnse De Wilt zich - terecht -
niets van aan.
Onlangs kwam ik Paulus tegen en ik had het pas in de gaten toen hij zijn
hoed afzette. Nu heb ik nog nooit een stukje geschreven omdat iemand naar
de kapper is geweest, maar dit was zo’n schokkend, ongelooflijk moment in
de geschiedenis van GroenLinks dat ik een uitzondering maak om de leden van
GroenLinks kond te doen van een politiek mirakel: Paulus de Wilt heeft zijn
paardenstaart afgeknipt en zich helemaal kaal laten scheren.
Ik was zo verbaasd, dat ik geheel vergeten ben hem te vragen wat er met
zijn paardenstaart is gebeurd, want ik ben van mening dat deze onmiddellijk
een plek moet krijgen in het GroenLinks Museum. Want deze paardenstaart was
niet zomaar een paardenstaart. Het was een Pacifistisch Socialistische
Paardenstaart. Het staartje symboliseerde een historische groep
geestverwanten die zich in de hoekse en kabeljauwse twisten van de partij
sinds jaar en dag als morrende kracht manifesteerde. Paulus de Wilt zijn
staartje was de laatste navelstreng met het pre-GroenLinkse tijdperk. Het wegknippen van zijn paardenstaart is daarom niet een achteloos modieuse
handeling, maar een groots politiek gebaar, zoals alleen grote leiders
kunnen opbrengen. De daad was een soort begrafenis. Een bewust afscheid van
een bloedgroep. Toen Paulus de Wilt uit de kappersstoel opstond en zichzelf
staartloos en kaal in de spiegel bewonderde, zag hij een andere partij.
Frisser, guitiger en toch rebels. En hij dacht: dat had ik eerder moeten
doen.
Deze column verschijnt in het oktobernummer van het GroenLinks
Magazine.
|
okt 1
|
Stem voor MUSEUM DOLHUYS
Klik voor meer informatie over Het Dolhuys hier
|
okt 1
|
Geschiedenis Online Prijs
De afgelopen maanden is, zoals de
trouwe lezer van dit weblog inmiddels
weet, hard gewerkt aan de verbetering van de Canon Sociaal Werk. Het
resultaat mag er zijn, zeker nu ook de Vlaamse ‘afdeling’ van de Canon
klaar is gekomen. De reacties zijn positief. Zaak is nu dat de Canon ook
gebruikt gaat worden: als naslagwerk, als onderwijsmateriaal in het
beroepsonderwijs. Ook in dat opzicht bereikt de redactrie goede berichten.
De Canon kan echter wel nog wat meer ‘naambekendheid’ gebruiken. Het zou
daarbij helpen als ook deskundigen zich positief over de kwaliteit van de
Canon uitspreken. Daartoe doet zich een mooie gelegenheid voor, nu het
Historisch Nieuwsblad in januari een prijs gaat uitreiken voor de
beste historische site: de geschiedenis online prijs. Daarvoor wil www.canonsociaalwerk.eu graag genomineerd worden.
Hoewel het geen kwestie is van de meeste stemmen gelden (gelukkig maar),
helpt het als we vaker dan alleen maar door redactieleden voorgedragen
worden. Dus als u het een goede site vindt, dan kunt u de Canon aan melden
bij: Geschiedenis Online Prijs
|
|
Kies een periode:
oktober 2024 september 2024 augustus 2024 juli 2024 juni 2024 mei 2024 april 2024 maart 2024 februari 2024 januari 2024 december 2023 november 2023 oktober 2023 september 2023 augustus 2023 juli 2023 juni 2023 mei 2023 april 2023 maart 2023 februari 2023 januari 2023 december 2022 november 2022 oktober 2022 september 2022 augustus 2022 juli 2022 juni 2022 mei 2022 april 2022 maart 2022 februari 2022 januari 2022 december 2021 november 2021 oktober 2021 september 2021 augustus 2021 juli 2021 juni 2021 mei 2021 april 2021 maart 2021 februari 2021 januari 2021 december 2020 november 2020 oktober 2020 september 2020 augustus 2020 juli 2020 juni 2020 mei 2020 april 2020 maart 2020 februari 2020 januari 2020 december 2019 november 2019 oktober 2019 september 2019 augustus 2019 juli 2019 juni 2019 mei 2019 april 2019 maart 2019 februari 2019 januari 2019 december 2018 november 2018 oktober 2018 september 2018 augustus 2018 juli 2018 juni 2018 mei 2018 april 2018 maart 2018 februari 2018 januari 2018 december 2017 november 2017 oktober 2017 september 2017 augustus 2017 juli 2017 juni 2017 mei 2017 april 2017 maart 2017 februari 2017 januari 2017 december 2016 november 2016 oktober 2016 september 2016 augustus 2016 juli 2016 juni 2016 mei 2016 april 2016 maart 2016 februari 2016 januari 2016 december 2015 november 2015 oktober 2015 september 2015 augustus 2015 juli 2015 juni 2015 mei 2015 april 2015 maart 2015 februari 2015 januari 2015 december 2014 november 2014 oktober 2014 september 2014 augustus 2014 juli 2014 juni 2014 mei 2014 april 2014 maart 2014 februari 2014 januari 2014 december 2013 november 2013 oktober 2013 september 2013 augustus 2013 juli 2013 juni 2013 mei 2013 april 2013 maart 2013 februari 2013 januari 2013 december 2012 november 2012 oktober 2012 september 2012 augustus 2012 juli 2012 juni 2012 mei 2012 april 2012 maart 2012 februari 2012 januari 2012 december 2011 november 2011 oktober 2011 september 2011 augustus 2011 juli 2011 juni 2011 mei 2011 april 2011 maart 2011 februari 2011 januari 2011 december 2010 november 2010 oktober 2010 september 2010 augustus 2010 juli 2010 juni 2010 mei 2010 april 2010 maart 2010 februari 2010 januari 2010 december 2009 november 2009 oktober 2009 september 2009 augustus 2009 juli 2009 juni 2009 mei 2009 april 2009 maart 2009 februari 2009 januari 2009 december 2008 november 2008 oktober 2008 september 2008 augustus 2008 juli 2008 juni 2008 mei 2008 april 2008 maart 2008 februari 2008 januari 2008 december 2007 november 2007 oktober 2007 september 2007 augustus 2007 juli 2007 juni 2007 mei 2007 april 2007 maart 2007 februari 2007 januari 2007 december 2006 november 2006 oktober 2006 september 2006 augustus 2006 juli 2006 juni 2006 mei 2006 april 2006 maart 2006 februari 2006 januari 2006 december 2005 november 2005 oktober 2005 september 2005 augustus 2005 juli 2005 juni 2005 mei 2005 april 2005 maart 2005 februari 2005 januari 2005 december 2004 november 2004 oktober 2004 september 2004 augustus 2004 |
|