<blockquote>Het was maar een klein krantenberichtje, een stoppertje, zoals het toen ik bij de krant werkte werd genoemd. Zo’n berichtje om de pagina mee te vullen. Boven het berichtje stond: Nederlandse Dansdagen blijven in Maastricht.
Is dat interessant? Nou, nee. De kans dat ik (Amsterdammer) de Dansdagen bezoek zal daardoor niet meteen toenemen, maar verder lijkt het me nauwelijks vermeldenswaardig. Het ANP-bericht vermeldt verder dat het besluit om in Maastricht te blijven die dag ervoor door directeur Guido Wevers van het Theater aan het Vrijthof in Maastricht bekend is gemaakt.
Er zal een diepe zucht van opluchting door de Maastrichtse bevolking zijn gegaan, denk ik dan.
Maar bij nadere lezing wordt het berichtje onverwacht toch interessant. Ik lees: ‘Het bestuur van de Dansdagen zag aanvankelijk in Amsterdam meer groeimogelijkheden, maar dat blijkt bij nader inzien onjuist. Maastricht krijgt meer gelegenheden waar kan worden gedanst, en biedt de dansers naast het Theater aan het Vrijthof en de ENCI vanaf volgend jaar ook de Timmerfabriek als dansplek aan. Wevers protesteerde eerder al tegen de voorgenomen verplaatsing. Dit omdat het evenement in Amsterdam zou opgaan ''in de zoveelste culturele rimpeling''. Aldus de ANP.

Waar mijn oog direct bij bleef steken waren de woorden: ‘bij nader inzien’. Dat is een fascinerend zinnetje. Zonder deze drie woorden zou je na lezing van het bericht geneigd zijn om te denken dat het bestuur van de Nederlandse dansdagen niet echt meer op zijn taak berekend is. Het getuigt immers van niet al te veel bestuurlijk vernuft om heel Maastricht de gordijnen in te jagen om daarna doodleuk te beweren dat die gedachte onjuist is. Had dat eerder bedacht.
Maar er staat ‘bij nader inzien’. En dat roept de vraag op hoe het bestuur ineens tot deze wijsheid is gekomen. En dan blijkt dat die jongens en meisjes die de Dansdagen bestieren helemaal niet zo oenig zijn, als je geneigd ben te denken. Integendeel, ze hebben het heel slim gespeeld. Ze zijn sinds jaar en dag zeer ambitieus, en willen van de Nederlandse Dansdagen een spraakmakend hoogtepunt maken van de Nederlandse danswereld. Zoals de Nederlandse filmdagen dat in Utrecht zijn, bijvoorbeeld. Groots met dansawards, veel nieuwe voorstellingen, en alle mensen die er in de danswereld toe doen.
De gemeente Maastricht is weliswaar enthousiast, maar eigenlijk komt het Dansdagen-bestuur tot de conclusie dat het college van B&W toch vooral lippendienst bewijst. Ze zeggen het allemaal geweldig te vinden, maar steken geen vinger uit, laat staan dat ze met iets extra’s over de brug komen. En ineens heeft één van de bestuurders een ingeving. Weet je wat, zegt hij tijdens een bestuursvergadering, we zeggen gewoon dat we naar Amsterdam verhuizen, moet je zien wat er gebeurt.. Al zijn collega’s zijn meteen enthousiast.
Het blijkt een geniale zet. De inkt van het persbericht is nog niet droog of er hangt een ambtenaar aan de lijn. Of er nog over te praten valt? Zelden zijn de deuren in Maastricht zo snel opengegaan als de dagen die daarop volgen. Het bestuur laat de arme Maastrichtenaren nog even bungelen, neemt nog wat extra toezeggingen in ontvangst om dan met de verlossende woorden te komen: bij nader inzien blijven we in Maastricht. Terwijl ze geen moment echt van plan waren om te verhuizen. Er was helemaal geen ‘nader inzien’.

Wat deze kleine geschiedenis ons leert is dat cultuur in toenemende mate iets is dat economische waarde vertegenwoordigt. De tijd dat cultuur een activiteit is waar in de ogen van bestuurders alleen maar geld bij moet is allang voorbij. Dat is ouderwets denken.
In het nieuwe denken is cultuur geen subsidieslurper, maar een producent van waarde. Dat wil zeggen: opmerkelijke culturele uitingen dragen bij aan de identiteit van de stad, aan de economische aantrekkelijkheid van de stad, aan het vestigingsklimaat van bedrijven en werknemers, en speelt een belangrijke rol in de vraag of de nieuwe creatieve klasse (de gangmakers van de moderne stedelijke economie) in deze steden neerstrijkt, blijft hangen en aan de slag gaat.
Daarom wilde Maastricht de Nederlandse Dansdagen niet kwijt. Daarom was het uitspelen van de troef om naar Amsterdam te vertrekken zo slim. Het bestuur van de Nederlandse Dansdagen wilde zijn economische betekenis uitbetaald zien. En aldus geschiedde.
Dat is een manier van denken waar de danswereld nog erg aan moet wennen. Dans staat niet alleen voor vaardigheden, maar ook voor iets wat zich kan doen gelden. Maar daarbij hoort wel het juiste zelfbewustzijn. Groot denken, spektakel zoeken, festivals maken, sponsors vinden en slim opereren naar gemeentebesturen. Laten we hopen dat het bestuur van de Nederlandse Dansdagen school gaat maken.

Deze column verschijnt in Dans, nr. 2 / 2008

De brochure Welzijn versterkt duurzaamheid in buurten en wijken (ISBN: 9789081274814) is uitgegeven door en te bestellen bij Factor G, Turfmarkt 36/38, 2801 HB Gouda, tel: 0182–52 88 88, E-mail: info@factor-g.nl.

INHOUD

Proloog

[1] De zweetdruppels van Carl Rogers
De professionele ontwapening

[2] Afstand houden
Een mentaliteitsgeschiedenis

[3] De oorlog van Mintzberg
Het bureaucratisch gareel

[4] Het raadsel van Savanna
Zelfgegijzelde professionals

[5] De kleinst denkbare organisatorische eenheid
Een nieuw paradigma

[6] De nieuwe revolutionairen
De werknemersmentaliteit van professionals

[7] Namen en huisnummers
Levende kennis

[8] De leefwereld als spreekkamer
Erop af

[9] De kunst van het ontregelen
De herovering van de werkvloer