Een te leuke foto om voor mezelf te houden.

Een programmaonderdeel van de reunie was een terugblik op de werkgroep politiek kafee die tussen 1978 en 1990 zo'n 150 debatten organiseerde over van alles en nog veel meer. In het panel van links naar rechts: Frans de Krijger een van de oprichters, Jan Geense (initiatiefnemer), Don Olthof (gespreksleider en van de tweede generatie), Jos van der Lans (een van de oprichters en columnist in de jaren tachtig) en Miep Thuijls (jaren tachtig). 

Klik op de afbeelding of hier om dit in memoriam in een pdf-bestand te lezen. 

 

Zaterdag vindt in Nijmegen de 042-reunie plaats. Herinneringen aan roemruchte tijden van debat, cultuur en verantwoorde (vaak onbegrijpelijke) films en atonale, experimentele jazzmuziek, die het leukst was als het swingde. Begonnen op 1 april 1978 en wanneer het precies ten einde kwam weet ik niet meer. Dat was ergens in de jaren negentig toen ik Nijmegen al lang achter mij had gelaten. Maar het is leuk om in herinneringen te dolen, zoals via deze foto een debat met de vette Vlaamse marxist Jean Pierre van Rossum, vooraan op het podium, die net een boek had uitgebracht waarin hij de effectiefste methode uit de doeken deed om rijk te worden via de geld- en aandelenhandel. Niemand kocht het, hij deelde het aan het einde van het debat aan alle aanwezigen uit. Ik herken op de foto Leon Wecke, onlangs overleden, linkse vredeswetenschapper en wie de andere twee zijn weet ik niet meer. Ik zelf zit in het midden. En verder in de zaal mijn complete vriendenschaar uit die dagen. Kortom goede herinneringen aan goede tijden.

Het is een leuk nostalgisch programma aanstaande zaterdag. Ik doe mee aan een half uurtje Politiek kafee, waar ik een column zal voorlezen die ik in 1985, precies dertig jaar geleden, heb voorgedragen in een debat over moderne relaties. Een hilarische tekst met toespelingen op de toekomst waar niks van uitgekomen is. Er zijn nog kaarten, klik hier, ook voor het volledige programma-overzicht.

WENDELMOET BOERSEMA |

Trouw, 13 oktober

Bevlogen, erudiet

en scherp

Lang gesoebat over een idee vond hij maar niks. Liever hoorde hij meteen een helder ja of nee, als hij de redactie belde of mailde met zijn plannen. En Antoine Verbij was een man van ideeën, filosoof van origine en sinds 1986 medewerker van deze krant. Vrijdag overleed hij in Berlijn.

Vanuit deze historisch beladen stad wilde hij 'de ziel van Duitsland en Europa blootleggen'. Bijna tien jaar heeft hij dat enthousiast en gedreven gedaan, als correspondent van Trouw en De Groene Amsterdammer.
Wie met hem sprak - een donkere, warme stem met een barstje erin - voelde zijn fascinatie voor Duitsland, land in het hart van Europa, op zoek naar een nieuwe identiteit. Dat proces volgde hij nauwgezet, in een prachtige, erudiete stijl, met veel inzicht in historische verbanden. Niet alleen de erfenis van de wereldoorlogen fascineerde hem. Als kind van zijn tijd verhulde hij zijn linkse politieke bevlogenheid niet, maar hij had ook een scherp oog voor de donkere kant van politieke ideologieën. Antoine gold als een kenner van het radicalisme in de jaren zeventig, zowel in Nederland als in Duitsland. Zijn boek 'Tien rode jaren' (2005) geldt nog altijd als een standaardwerk.

Berlijn doorkruiste hij liefst op de fiets, en hij en zijn echtgenote en collega Annemieke Hendriks kozen bewust voormalig Oost-Berlijn als woonplaats. Het oosten van Europa trok, en dan vooral de verbeelding van schrijvers en filmmakers.

Vanaf het begin recenseerde hij bij Trouw literatuur. Hij had een voorkeur voor de verschoppeling als thema en het jonge talent als auteur. Hun stem moest gehoord, vond hij, en voor de lezers van Trouw heeft hij vele nieuwe schrijvers uit Duitsland en Oost-Europa ontdekt. Hij kon ook oprecht gebelgd zijn als een boek of vertaling in zijn ogen niet goed genoeg was. Het literaire establishment liet hij het liefst aan anderen over.
Op straat kreeg hij ruim een week geleden een hartaanval, waarna hij in coma werd gehouden. In de armen van zijn geliefde gleed hij op 9 oktober zachtjes het leven uit.

Antoine Verbij werd geboren op 25 juni 1951 in Boskoop en stierf op 9 oktober 2015 in Berlijn, Duitsland.

Aflevering 10 van onze serie 'Nabij is beter' op socialevraagstukken.nl gaat over de verleiding van morele afkeer en de meerwaarde van ervaringsdeskundigheid. Klik op de afbeelding hierboven of hier om het helemaal te lezen.

Zeer verdrietig. Mijn goede vriend Antoine Verbij is afgelopen vrijdag in Berlijn, waar hij sinds 2002 woonde, overleden. Een hartaanval is hem fataal geworden. Ik ken Antoine al sinds 1978 (Psychologie & Maatschappij), heb met hem De Helling opgericht, met hem in een huis gewoond (Vinkenstraat) en we hebben op donderdagochtend jarenlang samen gequasht.

In 2005 (uit dat jaar stamt ook de foto hiernaast) namen we naar aanleiding van zijn boek over Tien rode jaren het initiatief tot een Manifest VOOR de jaren zeventig, waarmee we de neiging van weldenkende elites om steeds openlijker afstand te nemen van het erfgoed van de jaren zeventig heftig bekritiseerden. Om die reden ben ik nog steeds eigenaar van de domeinnaam jarenzeventig.nl, waar dit manifest op gepubliceerd is. Welbeschouwd is het alleen maar actueler geworden. Lees het door op de overlijdensberichten hierboven of anders hier te klikken.

Onverwacht werd Pieter Hilhorst in november 2012 de opvolger van Lodewijk Asscher als wethouder in Amsterdam. Als politicoloog en columnist van de Volkskrant had hij de politiek geanalyseerd, als ombudsman bij de VARA de politiek bekritiseerd en als presentator van Politieke Junkiespolitieke spelletjes blootgelegd. En toen werd hij zelf een politicus met een missie. Maar de man die de politiek wilde veranderen, werd door de politiek veranderd. In een razend tempo beleefde hij opkomst en ondergang. In de lente werd hij nog genomineerd tot wethouder van het jaar, in de winter, na een kapitale fout van de gemeentelijke belastingdienst, was hij ‘de man van 188 miljoen’ die de verkiezingen verloor. 

In dit openhartige boek beschrijft Hilhorst hoe hij langzaam een schim werd van de politicus die hij wilde zijn. Hij maakt de hitte voelbaar van politieke strijd in een tijd van framen en spinnen en betoogt waarom hij ondanks alles blijft geloven in verandering. Politiek moet niet de kunst zijn van wat mogelijk is, maar de kunst om mogelijk te maken wat onmogelijk lijkt.

De presentatie vindt plaats op 3 november in De Balie
Kleine Gartmanplantsoen 10, Amsterdam
Aanvang: 20.00 uur

Onder leiding van Martijn de Greve (Politieke Junkies) zal een speciale aflevering van Politieke Junkies worden gewijd aan De Belofte. Daaraan doen mee:
Wouter Bos (VU MC), Myrthe Hilkens (publicist) en Sheila Sitalsing (de Volkskrant).

Kaarten voor deze avond zijn hier te bestellen. Kosten: €10,- / €7,50 (studenten)
Bestel De belofte via deze link, en krijg het boek op 3 november thuisgestuurd.

@josvanderlans Gefeliciteerd, het is nu precies 5 jaar geleden dat je met Twitter bent begonnen. http://t.co/TMWNORs6M5

— Twop-1000 Nederland (@nl_twop_1000) 6 oktober 2015

 

Je telt in het moderne leven pas mee als je op een lijst staat. Dan hoor je ergens bij. Tot voor kort kwam ik mezelf eigenlijk nooit tegen op zo'n lijst, maar op 6 oktober rolde er een tweet in mijn tijdlijn waarin ik gefeliciteerd werd met het feit dat ik nu vijf jaar op Twitter zit. De link die er in stond verwees naar een top 5000 van de belangrijkste Nederlandse twwitteraars. En daar sta ik op plaats 2892. Dat kan beter, toegegeven, maar als je bedenkt hoeveel ik er nog achter me laat, en dat alle televisiepersoonlijkheden en programma's natuurlijk buitencategorieen vormen die eigenlijk buiten mededinging meedoen, dan sla ik helemaal niet zo'n gek figuur. Ooit zong een popgroep (ben de naam kwijt): I'm on someone's list, so I exist. En zo is het maar net.

Vraag me niet wat al die vakjes betekenen, de logicia achter deze lijst is compleet onnavolgbaar. Het gaat niet alleen om aantallen followers, maar ook nog om iets anders. Wat dat is, is echter geheel onduidelik. Hoe het ook zij, de rode pijl (naar beneden) en de groene pijl (naar boven) geven aan of je dalend dan wel stijgend bent. Ik zit kennelijk nog in de lift.

Klik op de afbeelding hierboven of hier om de hele aflevering (inclusief reacties) te lezen.

Aanbevolen | Nationaal Laboratorium over formeel versus informeel http://t.co/Vf2hJsV5HP van @eropaf @socialevraagst pic.twitter.com/tj4rfTvok3

— Jos van der Lans (@josvanderlans) 29 september 2015

28 september 2015 was theatermaker Diederik van Vleuten te gast bij De Wereld Draait Door om te vertellen over de grote aantallen Belgische vluchtelingen die tijdens de Eerste Wereldoorlog naar Nederland toekwamen.Na de Val van Antwerpen van 1914 kwamen er één miljoen vluchtelingen naar Nederland. En daarnaast vluchtten er ook nog duizenden militairen vanuit België en Duitsland naar het neutrale Nederland. Diederik van Vleuten maakte de voorstelling Buiten Schot over Nederland in de Eerste Wereldoorlog. Bij DWDD vertelt hij over de veilige haven die Nederland in oorlogsjaren voor veel vluchtelingen was.

Er is de afgelopen maanden hard gewekt aan een Canon volkshuisvesting. Op een haar na is deze nu gevild. Maar hij is niet af voordat hij voorwerp is van commentaar, kritiek, suggesties en verbeteringen. Die gaan we (= de redactie: Wouter Beekers, Jos van der Lans en margriet Pflug) de komende malen op halen. Wil jij ook reageren? Graaf. Bij elk venster van de Canon tref je een knop een om onmiddellijk de reactie door te sturen. Doe dat, ook als je het allemaal prachtig vindt, maar nog liever met je kritische opmerkingen. Klik op de afbeelding hierboven of hier om de Canon volkshuisvesting te bekijken.