Minister Spies van Binnenlandse Zaken heeft vandaag het eerste hard copy exemplaar van LOSLATEN, VERTROUWEN, VERBINDEN in ontvangst genomen in een kleine bijeenkomst op het ministerie van Binnenlandse Zaken, waar ook vertegenwoordigers van de organisaties die de cyclus rondom het thema Binding hebben aangezwengeld. Ze staan hier trots op de foto. Van links naar recht: Sigrid van Aken (PostcodeLoterijen), Jos van Gennip (Socires), Liesbeth Spies (BZK), Nina Tellegen (Doen) en helemaal rechts Paul Rosenmöller, die als gespreksleider optrad. Grappig was natuurlijk dat er al 1500 soft copy's over de digitale toonbank waren gegaan voordat de minister in het bezit kwam van dit eerste exemplaar. Zou dat de nieuwe werkelijkheid worden: voorrang voor burgers?

24 Uur geleden heb ik via twitter bekend gemaakt dat de tekst van het boek LOSLATEN, VERTROUWEN, VERBINDEN te downloaden is. En dat daarna nog een paar keer herhaald of met andere woorden nog een keer bekend gemaakt. Nog geen dag later is de tekst (ik kan dat volgen via mijn url-inkortingsite: bitly statistics) al meer dan 1000 keer gedownload. Wat een geweldig medium is twitter dan. Als zo'n bericht eenmaal opgetild wordt dan gaat het heel hard. De tekst wordt nu, terwijl ik dit schrijf elke minuut een keer gedownload. Toen ik dit bericht begon te maken stond de teller op 1051, nu - 8 minuten later - staat ie op 1070. Nu maar hopen dat iedereen het boekje (80 pp.)ook echt gaat lezen, want het is de moeite waard.

vanaf 2 april kan je je aanmmelden voor deze bijeenkomst op 26 april in Schiebroek Rotterdam. Klik daarvoor (dus na 2 april) op de afbeelding hierboven.

Altijd leuk zo'n oude foto met de toekomstige premier van Nederland (toen nog met vrolijke haardos) erop. Deze dateert uit 2006 toen Diederik Samsom met Adri Duivesteijn betrokken was bij Een ander Nederland, een van de vele initiatieven om tot linkse politieke samenwerking te komen. Op de foto, genomen in de kamer van de Eerstekamerfractie van GroenLinks, ziet u verder links Leo Platvoet (GL-senator) en rechts Tiny Kox (SP-senator), beiden waren toen de echte trekkers van de samenwerking, waar niet veel van terecht is gekomen. Diederik Samsom wilde wel, maar zijn PvdA werkte niet enthousiast mee, en koos in 2007 als eerste optie voor samenwerking met het CDA, waarna 'Een ander nederland' een stille dood stierf.

Wat bindt burgers aan de samenleving? Hoe kan binding worden gestimuleerd? Welke vormen neemt zij aan in een moderne netwerksamenleving? Hoe kan betrokkenheid van mensen bij die samenleving worden bevorderd? Dit type vragen bracht in de zomer van 2011 vier organisaties (WRR, Nationale Goede Doelen Loterijen, de Stichting DOEN en SOCIRES) op het idee om daar in een achttal workshops antwoord op te zoeken. Zij vroegen Jos van der Lans om naar aanleiding van de discussies deze publicatie te verzorgen.

Centraal staat in deze publicatie de wijze waarop de institutionele orde functioneert, de wijze waarop in de wereld van overheden, instellingen en dienstverlenende organisaties de omgang met burgers vorm krijgt. Deze ‘systeemwereld’ is in toenemende mate losgezongen van de ‘leefwereld’. Een groot aantal instellingen in de publieke sfeer zijn door hun grootschaligheid en hiërarchische organisatievormen in gijzeling genomen door een bureaucratische logica. Niet alleen energieke burgers, maar ook gedreven professionals lopen daar in vast.

Het kan ook anders. Er zijn initiatieven waarin een andere wijze van omgang met burgers zichtbaar wordt. Dat laat zich het best laat aflezen aan de opkomst van het eigenkrachtdenken. Centraal daarin staat het idee van eigenaarschap. De moderne verzorgingsstaat heeft burgers op tal van levensterreinen onteigent. Veel vernieuwingen en initiatieven in de samenleving zijn er op uit om deze zeggenschap weer terug te nemen.

Zij hechten zich nogal eens aan een plek, een territorium. Er is een plek, een gebouw, een voorziening nodig die burgers zich kunnen toe-eigenen. Dat is de sfeer waarin het vertrouwen hersteld kan worden, het bindingslaboratorium. Dat is een beweging van onderop. Een herontwerp vanuit de institutionele wereld op basis van de zuurstof van de leefwereld. Daarin is een hoofdrol weggelegd voor de werkwoorden die tijdens de workshops het meest in de mond werden genomen: Loslaten, vertrouwen, verbinden.

U kunt de tekst downloaden door op de cover in het kader hieronder te klikken, of op de site van DOEN.

Inhoudsopgave

1. Wisselende stemmingen
Introductie

2. De woorden
Een eerste verkenning

3. De tegenstrijdigheid
De beweging en de onmacht

4. De kloof
Systeemwereld versus leefwereld

5. De oversteek
De logica van burgers

6. Het eigenaarschap
Vertrouwen in burgers

7. Burgers, netwerken en lokaliteiten
Het einde van de achterban

8. Binding revisited
Systeemkritiek in plaats van cultuurkritiek

9. Van onderop

De Tweede Kamer besloot deze maand tot het instellen van een parlementaire enquète naar het reilen enz eilen van woningcorporaties als gevolg van de vele financiële problemen die daar de afgelopen jaren zijn ontstaan. Met als recent hoogtepunt de vele honderden miljoenen verlies die de grootste corporatie Vestia moest incasseren op de aanschaf van rentederivaten. Historisch Nieuwsblad tekende uit mijn mond voor de rubriek ‘Lessen uit de geschiedenis’ het verhaal op hoe het zover heeft kunnen komen. Hieronder de weergave die redacteur Bas Kromhout optekende en die 28 maart in Historisch Nieuwsblad verschijnt.

.

Hoe kon het zo ver komen met woningbouwcorporaties?

‘Er komt een parlementaire enquête naar het functioneren van woningbouwcorporaties. Aanleiding zijn de perikelen bij Vestia, dat veel geld heeft verloren aan financiële derivaten. Cultuurpsycholoog en publicist Jos van der Lans, schrijver van Het rode geluk. Een geschiedenis van de Algemene Woningbouw Vereniging (2008), pleit voor een herwaardering van de uitgangspunten van de voormalige woningbouwverenigingen.
‘De ontstaansgeschiedenis van de corporaties gaat terug naar het begin van de twintigste eeuw. Om de verpaupering in arbeidersbuurten tegen te gaan werd in 1901 de Woningwet aangenomen. Het rijk stelde via de gemeenten goedkope leningen ter beschikking aan woningbouwverenigingen, zodat zij betaalbare nieuwe woningen konden bouwen voor mensen met een kleine beurs.
De verenigingen kwamen voort uit beroepsgroepen en maatschappelijke zuilen. In het bestuur zaten bewogen notabelen en geschoolde arbeiders. Dit waren vrijwilligers; hooguit waren een penningmeester/secretaris en een paar opzichters en huurbodes in dienst. De leden waren de huurders. Zij betaalden contributie en vormden bewonerscommissies. Omdat de leden met elkaar de vereniging droegen, moest elke cent die werd uitgegeven worden verantwoord.
Dit systeem van corporaties was een typisch Nederlands voorbeeld van particulier initiatief, mogelijk gemaakt door de staat. Tot aan de Tweede Wereldoorlog werden in veel steden verouderde woningen gesloopt en vervangen door nieuwe woonblokken. Maar tijdens de Wederopbouw bleek deze praktijk te kleinschalig om effectief de woningnood te bestrijden. Er waren grotere prestaties nodig. De overheid begon met het financieren van hele nieuwe wijken, die werden verkaveld en verdeeld onder de corporaties. De verenigingen namen noodgedwongen steeds meer professionals in dienst, die langzaam vervreemdden van de leden.
Bovendien konden woningzoekenden zich niet meer inschrijven bij een corporatie, maar kwamen ze op een gemeentelijke wachtlijst terecht. Een katholieke corporatie kreeg daardoor bijvoorbeeld protestantse huurders toegewezen, die geen lid waren. Daardoor begon het verenigingskarakter te kraken. Het oorspronkelijke systeem werd uitgehold en corporaties begonnen steeds meer te lijken op verhuurbedrijven.
Deze verandering zette door in de jaren zeventig en tachtig, toen de overheid besloot tot ingrijpende stadsvernieuwing. Eind jaren tachtig kwam daar de bouw van Vinexwijken bij, waarvoor de overheid veel geld in het vooruitzicht stelde. Tegelijkertijd hadden corporaties vele miljarden schuld bij de overheid. Men heeft toen besloten beide zaken tegen elkaar af te strepen en de corporaties te verzelfstandigen.
De overheid was niet langer de goedgezinde bank van de corporaties, waardoor ze werden overgeleverd aan de financiële markten. Ze gingen sociale woningbouw financieren door elders geld te maken. Daarvoor moesten ze risico’s nemen. Steeds meer bestuurders begonnen zich te spiegelen aan de grote wereld van het vastgoed. Op zichzelf is dat niet zo erg, maar in een aantal gevallen liep het uit de hand. Al in 1994 ging een aantal corporaties in het oosten van het land met rentederivaten voor 100 miljoen het schip in. Dat was een signaal, waar men van had kunnen leren. Dat is niet gebeurd.
De verenigingen werden in de jaren negentig massaal vervangen door stichtingen, terwijl het toezicht door de overheid niet goed op orde was. Een van de problemen van de verzelfstandiging was dat de corporaties het beheer hadden over zo’n vier miljoen woningen. Dat is een gigantische publieke erfenis, waar op een verantwoorde wijze mee had moeten worden omgesprongen. De parlementaire enquête zal daarom niet alleen moeten gaan over de problemen bij Vestia, maar in bredere zin moeten onderzoeken onder welke condities de verzelfstandiging van alle corporaties tot stand is gekomen en welke weeffouten zijn gemaakt. Er is een mentaliteitsomslag nodig bij de corporatiebesturen. De oude filosofie dat elk dubbeltje dat ze beheren niet van henzelf is, maar van hun huurders, is totaal verdwenen. Die calvinistische voorzichtigheid, die hoort bij het authentieke Nederlandse corporatiemodel, daar mag wel iets van terugkeren.’

Opgetekend door Bas Kromhout, Verschijnt in de rubriek ‘Lessen uit het verleden’ in het Historisch Nieuwsblad van 28 maart 2012.

Zoals eerder geschreven: de afgelopen maanden heel hard gewerkt aan twee deelprojecten van de Canon Sociaal Werk: de Canon Maatschappelijke Opvang en de Canon Zorg voor de Jeugd. Van beide Canons komen deze maand zogenaamde bètaversie online, dat zijn testversies waarbij we iedereen die er wat over te melden heeft vragen om mee te denken en ons suggesties en verbeteringen te leveren. Begin van deze maand kon u de Canon Maatschappelijke Opvang online bekijken, vanaf nu is de Canon Zorg voor de Jeugd ook online. Het is een bètaversie waar iedereen op mag schieten. Zegt het voort, en lever commentaar. Hieronder de informatie:

BèTAVERSIE CANON ZORG voor de JEUGD

Deze week is de bètaversie van de Canon Zorg voor de Jeugd online gegaan: www.canonjeugdzorg.nl. De Canon is een onderdeel van de Canon Sociaal Werk, een digitaal wikipendium dat sinds 2007 de geschiedenis van de brede sociale sector en haar onderdelen ontsluit. De Canon Zorg voor de Jeugd beoogt belangstellenden aan de hand van 20 vensters kennis te laten maken met de moderne geschiedenis (vanaf 1800) van de zorg voor de jeugd.

Opvoeden is nooit eenvoudig geweest en heeft ten alle tijden geleid tot initiatieven om er het beste van te maken - weeshuizen, heropvoedingsgestichten, strafkampen, maar ook allerhande goedbedoelde adviezen aan ouders om hen te helpen de jeugd de weg te wijzen. Elk venster vertelt een verhaal uit deze kleurrijke geschiedenis. Dat kan een opmerkelijke gebeurtenis zijn of het begin van een trend die tot op de dag van vandaag van invloed is geweest.

Met het lanceren van deze bètaversie willen de samenstellers de kennis aanspreken die onder wetenschappers, bij professionals en ingewijden aanwezig is over de geschiedenis van het opvoeden, de jeugdzorg en van de vele instellingen die daar bij betrokken zijn geweest. De redactie nodigt mensen nadrukkelijk uit om te reageren op deze testversie. Het idee daarachter is dat door het mobiliseren van deze kennis de Canon zich kan ontwikkelen tot een levendig kennisknooppunt dat mensen helpt na te denken over hun omgang met de jeugd en hen in staat stelt daarbij verder te kijken dan de waan van de dag.

De Bètaversie staat tot aan de zomer klaar om becommentarieerd, aangevuld en verbeterd te worden. Na de zomer wordt versie 1.0 officieel ten doop gehouden. Lees hier de uitgebreide aankondiging.

‘Regiobinding’ heette in de negentiende eeuw ‘domicilie van onderstand’. ● Er loopt een lijn tussen de woonscholen van het begin de twintigste eeuw en de Skaeve Huse-aanpak van nu. ● Waarom gaf Gerrit Zalm de stoot tot het Plan van Aanpak G4? ● De maatschappelijke opvang is groot geworden door de enorme inzet van gedreven mensen – lees alles over de Tilburgse pater Poels. ● De ‘coming out’ van daklozen leverde het Groot Walenburgs Vuilharmonisch Orkest in 1984 een gouden plaat op. ● Wat is eigenlijk het verschil tussen Wilders zijn tuigdorpen en de oude landloperskoloniën in Veenhuizen en Het Hoogeland? ● Wanneer raakte Nederland in de ban van NIMBY? ● Na de oorlog hebben maar liefst 25.000 ongehuwde moeders hun kind na de geboorte afgestaan. ●

Deze en veel meer opmerkelijk feiten kunt u vanaf nu lezen in de Canon Maatschappelijke Opvang die in een bètaversie te raadplegen valt via www.canonopvang.nl. Tot de zomer roept de redactie iedereen op om commentaar. aanvulligen en verbteringen te leveren. In oktober wordt dan versie 1.0 gepresenteerd. Zegt het daarom voort!! De bedoeling van deze opvangcanon is, zoals het in de toelichting staat, ‘de opvangsector te helpen verder te kijken dan de waan van de dag en betrokkenen het trotse gevoel geeft dat ze deel uitmaken van een geschiedenis die de moeite van het vertellen waard is.’

Is het voor het eerst dat woningcorporaties spectaculair verlies lijden met rentederivaten? Als je de krantenberichten rondom Vestiagate mag gelevoven dan is het een relatief recent verschijnsel. Niet dus, in de zomer van 1994 verloren een tiental woningcorporaties al zo'n honderd miljoen gulden met ongedekte rentederivaten. Ik was het ook vergeten, maar kwam er toevallig achter toen Historisch Nieuwsblad mij om commentaar vroeg over het parlementair onderzoek dat de Tweede Kamer nu naar de corporaties wil gaan doen. Een van de vragen die HN mij stelde was: kwam dit eerder voor? En ineens realiseerde ik me dat ik al in 1994 over zoiets had geschreven in De Groene Amsterdammer. Even zoeken in het archief leverde het onderstaande stukje op. Ik zal het doen toekomen aan de commissie die het onderzoek gaat doen.

Speculeren met publieke gelden

Tien jaar geleden bestond het eenvoudig niet dat wethouders gemeentegelden naar de beurs brachten om aldus hun begroting kloppend te maken. Het geld was er niet, de politieke cultuur zou het niet pikken, kortom: het was absoluut ondenkbaar. Hoe anders is het anno 1994. De gemeente Deventer heeft zich, zo bleek vorige week, het afgelopen jaar voor een miljoen gulden vertild aan beursspeculaties. Vorig jaar zag de gemeente zich onverwacht gelaatst voor een gat in de begroting en kon toen de verleiding van een snelle beurswinst niet weerstaan. Op dat moment steeg uit de wereld van woningcorporaties het verhaal op dat er met speculeren vorstelijke winsten te halen waren. Dus dacht de toenmalige wethouder van financiën: `Gut, waarom kan Deventer niet een graantje meepikken'. Dat graantje kostte dus uiteindelijk - het had nog veel erger gekund - een miljoen gulden.

Zo genadig zijn de meeste woningcorporaties er niet van afgekomen. Deze zomer werd bekend dat een tiental corporaties door de handel in zogenaamde ongedekte rentederivaten ongeveer honderd miljoen gulden hebben verloren, waarbij de woningcorporatie Eigen Haard uit Enschede al haar collega-corporaties naar de kroon stak met een verlies van naar schatting 55 miljoen gulden. De boosdoeners zijn inmiddels onder curatele gesteld en er is een ministeriële circulaire de deur uit gegaan waarin gemeenten en corporaties er nog eens nadrukkelijk op worden gewezen dat al te gretig speculeren uit den boze dient te zijn. Het zou echter te gemakkelijk zijn om te denken dat daarmee de kous af is. Wat zich in Deventer en binnen de woningcorporaties heeft voltrokken is niet zozeer een kwestie van onverantwoordelijke bestuurders die plotseling dollartekens in de ogen kregen toen slimme adviesbureaus hen onnoemelijke winsten en eeuwige roem voorschotelden. Veeleer is het een logische consequentie van de cultuuromslag waarin steeds meer (semi)overheidsdiensten zichzelf als een onderneming/bedrijf/concern zijn gaan opvatten die zich sterk moeten zien te maken binnen marktverhoudingen.

Die gedachte is niet alleen modieus, maar heeft ook een hoog realiteitsgehalte. De speculatiedrift van de woningcorporaties vond plaats ten tijde van een van de grootste financiële operaties (de zogeheten bruteringsoperatie) die de Nederlandse staat ooit ondernomen heeft en die erop uit is dat Den Haag zich min of meer terugtrekt uit de geldverslindende volkshuisvestingssector en de inboedel overdoet aan de woningcorporaties die veel zelfstandiger moeten gaan opereren en dus veel meer financieel risico zullen moeten gaan nemen. In die context deed zich de verleiding van het speculeren voor. En ook de gemeente Deventer kon de verleiding niet weerstaan midden in het post-decentralisatie tijdperk - het meest recente hoofdstuk in de geschiedenis van bestuurlijk Nederland waarin gemeenten steeds meer op de vindingrijkheid van plaatselijke bestuurders zijn aangewezen.

In die wereld horen risico's erbij. Woningcorporaties bijvoorbeeld lijken steeds meer op risicodragende projectontwikkelaars, die hele woonwijken, inclusief de winkelcentra, de koopwoningen, de dure en goedkope huurwoningen, de scholen en de speelplaatsjes bouwen en voorfinancieren. Dezelfde geest van ondernemingszin en slagvaardigheid is echter ook binnen nogal wat stadhuizen uit de fles en is daar in toenemende mate verantwoordelijk voor grootse en meeslepende plannen die zeker niet zonder financieel risico zijn. Over tien jaar knipperen we daarom niet eens meer met onze ogen als er ergens voor een (semi-)overheidsdienst - in dit land ooit het boegbeeld van financiële degelijkheid - een faillissement wordt afgevraagd.

Deze bijdrage verscheen eerder in De Groene Amsterdammer van 9 november 1994 onder de kop ‘Gokverslaafde gemeenten’.

Petra Stienen, inmiddels talkshow-celebrity, maar vooral de deskundige over de Arabische opstanden, had vandaag een aardig interview in de Volkskrant, en legt daar onverwacht in de laatste twee alinea's nog eens de oerprincipe uit van het eigenkracht-denken.

De afgelopen maanden heel hard gewerkt aan twee deelprojecten van de Canon Sociaal Werk: de Canon Maatschappelijke Opvang en de Canon Zorg voor de Jeugd. Van beide Canons komen deze maand zogenaamde bètaversie online, dat zijn testversies waarbij we iedereen die er wat over te melden heeft vragen om mee te denken en ons suggesties en verbeteringen te leveren. Deze week is de Canon Maatschappelijke Opvang online gekomen, begin volgende week wordt dat nieuws breed verkondigd en verspreid. Maar, zoals altijd, kunnen de lezers van mijn weblog er als eerste een kijkje gaan namen. Hieronder de informatie:

BèTAVERSIE CANON MAATSCHAPPELIJKE OPVANG

Deze week is de bètaversie van de Canon Maatschappelijke Opvang (MO) online gegaan: www.canonopvang.nl. De Canon is een onderdeel van de Canon Sociaal Werk, een digitaal wikipendium dat sinds 2007 de geschiedenis van de brede sociale sector en haar onderdelen ontsluit. De Canon MO beoogt aan de hand van 25 vensters een inkijk te geven in de historische achtergronden van de zorg voor mensen die ontheemd zijn geraakt, tegenwoordig samengevat onder de term dak- en thuislozen. Elk venster vertelt een verhaal over een opmerkelijke gebeurtenis of trend in deze geschiedenis van insluiting/uitsluiting, een proces dat eigenlijk zou oud is als de mensheid zelf.

Met het lanceren van deze Bètaversie willen de samenstellers van de Canon MO de kennis aanspreken die in de opvangsector, onder wetenschappers, bij professionals en ingewijden aanwezig is over de geschiedenis van de mensen die huis en haard verloren en aangewezen waren op de hulp van anderen. Zij roepen mensen op om te reageren op deze testversie. Het idee daarachter is dat met de hulp van de sector en de kennis van derden de Canon MO zich kan ontwikkelen tot een interactief kennisknooppunt dat de opvangsector helpt verder te kijken dan de waan van de dag en de mensen die erin werken het gevoel geeft dat ze deel uitmaken van een geschiedenis die de moeite van het vertellen waard is.

De Bètaversie van de Canon Maatschappelijke Opvang staat tot aan de zomer klaar om becommentarieerd, aangevuld en verbeterd te worden. Na de zomer wordt versie 1.0 officieel ten doop gehouden. Wilt u reageren: overal op de site staanknoppen om uw reactie te verzenden.

Lees hier de uitgebreide aankondiging.

Tiwos (Tilburgse Woonstichting) is een lokaal gewortelde corporatie in Tilburg en Berkel-Enschot, met in totaal zo'n 8000 woningen, goed voor 35 kilometer straatwand! Temidden van de Vestia's en andere grootmachten in de corporatiesector wijst deze corporatie de weg hoe wonen weer van mensen kan worden. Kijk en luister naar het filmpje.

Het komt niet zo vaak meer voor dat ik mijn naam onder een lijst zet. Maar soms kan je dingen niet laten passeren. De rechtsgang rondom Bradley Manning is zoiets. Hij wordt ervan berecht het 'lek' te zijn van beelden die duidelijk maken dat de VS mogelijk van oorlogsmisdaden beschuldigd kunnen worden. Van een fatsoenlijk proces is echter niet of nauwelijks sprake. Daar moet je je stem tegen verheffen. Niet alleen is openbaarheid zo ongeveer het hoogste goed, als mensen niet het morele recht mogen hebben om misdaden aan de orde te stellen, waar blijven we dan? Hieronder wat fragmenten uit de tekst en uitleg van de ondertekenaars. Voor meer informatie zie de website: bradleymanningmoetvrij.blogspot.com

In 2010 werd Bradley Manning in Irak opgepakt omdat hij een filmpje van een Amerikaanse helikopteraanval in Bagdad naar WikiLeaks zou hebben doorgespeeld. Later kwam daar de beschuldiging bij dat hij militaire en diplomatieke documenten zou hebben gelekt. Op 5 april 2010 publiceerde Wikileaks de gewraakte videobeelden onder de naam Collateral Murder. Te zien is dat elf Iraakse burgers gedood worden, onder hen twee medewerkers van persbureau Reuters. Na een tweede aanval kwam het aantal dodelijke slachtoffers op achttien. Manning is aangeklaagd voor het vergaren en verspreiden van staatsgeheimen en hulp aan de vijand. Daarvoor kan in de VS de doodstraf worden opgelegd. Sinds de arrestatie van Manning op 26 mei 2010 zijn verontrustende berichten aan het licht gekomen, op grond waarvan het vermoeden is gerezen, dat de militaire autoriteiten hem als zondebok voor hun eigen falen gebruiken en daarmee de aandacht willen afleiden van aantoonbaar begane oorlogsmisdaden.

Gezien deze berichten maken de ondergetekenden zich grote zorgen over een eerlijk verloop van het proces tegen Manning. In navolging van steuncomités in de VS, Engeland, Duitsland en andere landen verwelkomen zij de oprichting van het Bradley Manning Steuncomité voor het Nederlandstalige gebied. Daarmee willen zij duidelijk maken dat ook in Nederland en België de zaak kritisch wordt gevolgd en willen zij politieke druk genereren om de verantwoordelijke autoriteiten in de VS duidelijk te maken dat Bradley Manning een eerlijk proces behoort te krijgen.

Het Comité wil bovendien het debat bevorderen over de morele toelaatbaarheid van de activiteiten waar Manning van beschuldigd wordt. Van belang bij de beoordeling van Mannings optreden is, dat hij vroegtijdig heeft aangegeven dat hij van mening was dat de Amerikaanse strijdkrachten in Irak en Afghanistan zich schuldig hebben gemaakt aan oorlogsmisdaden en dat de beste manier om herhaling te voorkomen onthulling van de feitelijke gang van zaken zou zijn. Als inderdaad zal blijken dat Manning een van de bronnen voor WikiLeaks is geweest, moet dus in aanmerking komen dat hij – net als Daniel Ellsberg destijds met publicatie van de Pentagon Papers – uit overtuiging handelde in het belang van en juist niet tegen de democratische rechtsorde. Ook in dat licht is de verbetenheid waarmee de militaire autoriteiten en diverse politici in de VS Bradley Manning tegemoet treden buiten proporties.

Mohammed Benzakour, publicist, columnist; John Blad, hoofddocent Strafwetenschappen; Margreet de Boer, lid Eerste Kamer voor GroenLinks; Harry van Bommel, lid Tweede Kamer voor de SP; Prof. dr. K. Brants, hoogleraar Politieke communicatie; Prof. mr. E. Brems, lid Kamer van Volksvertegenwoordigers voor Groen, hoogleraar Mensenrechten; Kathelijne Buitenweg, promovenda, ex-lid Europarlement voor GroenLinks; Yvonne Buma, docent; Jan Ceuleers, journalist; Boudewijn Chorus, onderzoeksjournalist, docent; Eveline van Dijck, programmamaker; Jos van Dijk, oud-docent sociologie, informatieprofessional; Prof. mr. J. Englebert, hoogleraar Recht, advocaat; Huub Evers, publicist/ethicus; Hans Grimm, publicist; Jan Haasbroek, journalist; Prof. mr. A.W. Hins, hoogleraar Mediarecht; Stan van Houcke, journalist; Auke Hulst, schrijver en journalist; Kees Kalkman, onderzoeker VD Amok; Karel Koster, onderzoeker SP Wetenschappelijk Bureau; Jos van der Lans, journalist en publicist, ex-lid Eerste Kamer voor GroenLinks; Dirk Van der Maelen, lid Kamer van Volksvertegenwoordigers voor de SPA; Prof. mr. J.A. Peters, em. hoogleraar Staats- en bestuursrecht; Mariko Peters, lid Tweede Kamer voor GroenLinks; Prof. mr. T. Prakken, hoogleraar Strafrecht, advocaat; Jan van der Putten, schrijver en journalist; Judith Sargentini, lid Europarlement voor GroenLinks; Prof. mr. G.A.I. Schuijt, em. hoogleraar Mediarecht; Prof. dr. P.C.M. van Seters, hoogleraar Globalisering en Duurzame ontwikkeling; Marleen Stikker, Directeur Waag Society; Marleen Teugels, onderzoeksjournalist, docent; Will Tinnemans, schrijver en moderator; J. Vander Velpen, advocaat; Wim Verbei, onderzoeksjournalist, publicist; Roger Vleugels, juridisch adviseur openbaarheid van bestuur; Prof. dr. D. Voorhoof, hoogleraar Mediarecht; Daan de Wit, journalist.

In verband met voornemens om tenminste een boek te schrijven zijn mijn publieke optredens in 2012 erg schaars en hoogst uitzonderlijk. Maar de eervolle uitnodiging om te spreken in het kader van een lezingencyclus De Wijzen in het Oosten kon ik niet weigeren. Grijp u kans dus en geef u op, dat kan als u op de bovenstaande aankodiging klikt.