Het verkiezingsprogramma is volgens publicist en GroenLinks Eerste Kamerlid Jos van der Lans “het moeilijkste genre in de politiek.” En Van der Lans kan het weten, want hij schreef mee aan het verkiezingsprogramma voor de landelijke verkiezingen in 2002.
Amsterdam is het aardig gelukt. Van der Lans is in het bijzonder te spreken over het hoofdstuk 3 ‘Milieu en verkeer’. Hij noemt het “goed doordacht.” Met voorstellen als een fikse verhoging van de parkeergelden laat GroenLinks zien dat het hoog durft in te zetten en stringente consequenties verbindt aan de zorg om het verslechterend milieu in de stad. In hoofdstuk 3 staat bovendien de zin van het programma: “Een ongeluk zit in een klein hoekje, als je fiets niet gejat is.” Minder enthousiast is Van der Lans over het “prachtige maar volkomen ondenkbare” voorstel om fietsbruggen over het Y te bouwen. Afgezien van de vele miljoenen die het zou kosten, vraagt de senator zich af welke fietser het ziet zitten om een helling van de 1e categorie te nemen en het water over te steken op zo’n 50 meter hoogte met rukwinden van alle kanten en onder zich de enorme cruiseschepen.
Ook op het gebied van wonen en ruimtelijke ordening toont GroenLinks ambitie. Van der Lans is voorstander van het plan om bedrijven als Cargill plaats te laten maken voor hoognodige woningen. Zo kan Amsterdam groeien zonder dat dat ten koste gaat van de groene gebieden rond de stad. Bovendien is dit een voorstel waarmee GroenLinks zich van andere partijen kan onderscheiden op het gebied van (sociale) huisvesting. Er zijn echter ook punten waarop het programma volgens Van der Lans tekortschiet. Zo vindt hij het “een belangrijke misser dat het woord Islam in het hele programma niet voorkomt.” Als iedereen het daar over heeft, dan schiet GroenLinks met te grote voorzichtigheid zijn doel voorbij. Dit verkiezingsprogramma zet in op een modern, dynamisch en emanciperend Amsterdam en juist daarom moet het de problemen die daarbij spelen ook benoemen, aldus Van der Lans. Je moet constateren dat er Islamitische groepen in Amsterdam zijn die vanuit hun conservatieve levenshouding dit ideaal de rug toekeren. Om ook die groepen bij het debat te betrekken, moet je weten hoe zij in het leven staan. Je kunt dus het belang van culturele en religieuze verschillen en spanningen in de stad onderkennen zonder in een generaliserend of rechts vertoog te vervallen. Maar, “door dit probleem weg te redeneren” laat je de kans lopen om rechts van repliek te dienen. Daarnaast is het “een afgekloven cliché” dat het gebrek aan emancipatie en participatie van bepaalde groepen geheel te wijten is aan sociaal-economische ongelijkheid. Bovendien, merkt Van der Lans op, zou die analyse moeten leiden tot een veel stevigere inzet op economie en werkgelegenheid dan dit verkiezingsprogramma te bieden heeft…
Meer in het algemeen mist Van der Lans in het programma de frisse kijk en vernieuwende, creatieve ideeën die kenmerkend zijn voor GroenLinks. Maar, zegt hij vergoelijkend, dit valt de auteurs nauwelijks te verwijten. Originele oplossingen voor ingewikkelde maatschappelijke problemen, zoals scheefwonen en segregatie in het onderwijs, gedijen nu eenmaal beter in discussies onder vrienden en het genot van een fles goede wijn.