Modern paternalisme is een aanklacht tegen de cultuur van afzijdigheid die bezit heeft genomen van de sociale sector in Nederland. Het meest aangehaalde citaat maakt precies duidelijk waar het om gaat in dit vlotschrift: ‘Wij pleiten voor een professionele invulling van een gegeven dat wij tot de kern van de Nederlandse verzorgingsstaat blijven rekenen - het uitgangspunt dat niemand aan zijn lot wordt overgelaten. En dat betekent inderdaad bemoeien, opzoeken, meegaan, aanbellen, regelen en sturen en niet (professioneel) wachten tot het te laat is. Dat is een houding die al snel versleten zal worden als een nieuw soort paternalisme - het zij zo. Het is het soort paternalisme waar het in onze ogen het afgelopen decennium tezeer aan heeft ontbroken. Elke vorm van zorg heeft iets van paternalisme - en zolang als het niet die morele beladenheid krijgt uit de jaren vijftig of de politieke drammerigheid van de jaren zeventig zien wij niet in wat er fout aan is. Een nieuw paternalisme is het beste wapen tegen de neiging tot afwachten en vrijblijvendheid waar hulpverleners en sociaal werkers zich nog steeds gemakzuchtig in verschansen.’