Het voorwoord

‘Ik ben minister van Dans en dat zullen ze weten ook’ Zo eindigt Jos van der Lans zijn column in het juninummer van DANS. Hij vraagt zich in die column af wat hij zou doen als niet Ronald Plasterk maar hij minister van Dans zou zijn: er volgt een stortvloed van ideeën, die er uiteindelijk toe moet leiden dat zo ongeveer iedereen in Nederland de dansvloer weet te vinden, want dat zou de beste uitvoering zijn van het motto van het kabinet Balkenende: Samen Werken, Samen Leven.

Zo snel kan het dus gaan. Want toen de redactie van DANS de publicist/journalist Jos van der Lans begin 2004 benaderde om columns te schrijven, hield hij de boot nog af. ‘Ik weet van alles over de verzorgingsstaat, over de sociaal-culturele geschiedenis van Nederland, maar helemaal niks van dansen. Ik kan het zelf niet eens.’ Maar toen de redactie aanhield en zei dat het juist de bedoeling was om met een blik van een buitenstaander naar het dansen in Nederland te kijken, was zijn nieuwsgierigheid geprikkeld.
Zijn eerste column verscheen in de zomer van 2004 en drie jaar later waande hij zich dus al minister van Dans. Stuk voor stuk bieden zijn columns fascinerende inkijkjes in de wereld van de dans. Soms gaan ze over de taal van het dansen, dan weer over een voorstelling, vervolgens over seksualiteit, dan weer over nieuwe danspodia, vervolgens over dwarsverbanden en crossovers, dan weer over politiek. Ze zijn vrijwel altijd verrassend en vooral oppeppend. Hij roept de danswereld in bijna elke column op om voor verrassingen te zorgen, buiten de oevers van het theater te treden en de nieuwe media te bestormen. Als buitenstaander prikt hij heel wat vooroordelen door die er in de danswereld bestaan. Zo ook die van zichzelf. In zijn laatste column Dansgeheugen, die ook in het tijdschrift Werelddans is verschenen, stelt hij zijn eigen denkbeelden over volkdansen bij.
In de loop der jaren is er langzamerhand een rode draad in zijn columns ontstaan. Die zou je het best kunnen omschrijven als de poging om steeds opnieuw de verbinding te zoeken tussen de professionele theaterdans en de sociale amateurdans, tussen Dansen met een hoofdletter en dansen van gewone mensen, tussen het vakmatige en het plezierige, tussen het podium en de straat, tussen ballet en hiphop.