De afgelopen 25 jaar is de stad als ideale woonomgeving herontdekt. Begin jaren zeventig stond Amsterdam er verpauperd bij en vluchtten de inwoners naar de polder. Tegenwoordig wil iedereen er weer wonen: jongeren en yuppen, maar ook steeds meer gezinnen en ouderen. Het verlangen naar de stad is zo groot dat Amsterdam de toestroom nauwelijks aankan. Daar komt bij dat iedereen tegenwoordig zijn eigen woonvoorkeur heeft. Amsterdammers zijn woonconsumenten geworden: ze laten zich niet meer zo gemakkelijk in hokjes plaatsen die de gemeente voor ze in gedachten heeft. Hoe heeft Amsterdam de afgelopen kwarteeuw op deze uitdagingen gereageerd? In Het Verlangen naar de Stad wordt de balans opgemaakt van een turbulente periode in de volkshuisvesting. Het was de tijd van stadsvernieuwing, kraken en bouwen voor de buurt. Bovendien kreeg de markt meer te zeggen in de huisvesting, zodat overheid en woningcorporaties op zoek moesten naar een nieuwe verdeling van verantwoordelijkheden. Het was een periode van botsing en samenwerking, vallen en opstaan bij het zoeken naar nieuwe vormen van wonen. Wat is het resultaat? En wat kunnen we ervan leren?