De maatschappelijke ontwikkelingen op economisch, sociaal-cultureel en mentaal terrein hebben tot gevolg dat de samenleving als geheel en ieder individu afzonderlijk steeds meer `kennis' nodig heeft: - kennis om te kunnen werken (handelingsvaardigheden, vakkennis); - kennis om te kunnen samenleven (sociaal, cultureel) in een zich differentiërende maatschappij; kennis om te kunnen zijn; een behoefte die voortkomt uit de individualisering en de sterkere oriëntatie op het immateriele. Tussen deze verschillende vormen van kennis moeten individuen voor zichzelf een balans zien te vinden, een balans die bovendien niet voor eens en altijd vaststaat, maar die telkens opnieuw vastgesteld zal moeten worden. Verschillende kennisdomeinen raken daarbij intens op elkaar betrokken. Juist die steeds verder gaande verknoping maakt het specifieke uit van de samenleving waar we naar toe op weg zijn: de kennissamenleving. In 1996 en 1997 organiseerde onderwijsminister Ritzen een nationaal kennisdebat om ons land metaal voor te bereiden op de grote veranderingen die de kennissamenleving met zich mee zal brengen. De resultaten van dit kennisdebat (waar veel krtiek op was) werden weergegeven in een lijvig rapport dat onder verantwoordelijkheid van een presidium (met daarin mensen als Herman Wijffels, Dik Wolfson, Til Gardeniers, Louise Fresco, Jet Bussemaker en Michiel Frackers) werd geschreven door Jos van der Lans.