Ik heb de aanwezigen op het (erg leuke) symposium van Woonwaard beloofd mijn presentatie op mijn site beschikbaar te stellen. Wie op onderstaande illustratie klikt, krijgt de prresentatie in beeld.

Voor de ondertekenaars van de anti-blokkenmotie en andere GroenLinksers,

Na het aannemen van de anti-blokkenmotie (zie dit weblog in mei en juni van 2010) op het laatste congres is het partijbestuur met een voorstel gekomen voor een nieuwe procedure. Op het komende congres van 11 februari 2012 moet daar een besluit over vallen. Het PB stelt – conform de door zo’n 150 mensen ondertekende motie - voor dat kandidatencommissies weer met een klassieke lijst komen die langs elektronische weg wordt voorgelegd aan alle leden. Leden hebben de mogelijkheid om op hun elektronische stemformulier een andere volgorde aan te geven. Wie Pietje die op plaats tien terecht is gekomen op twee wil zetten kan Pietje met zijn muis naar plaats twee slepen. Zo ongeveer zal het in de toekomst gaan. Tot zover allemaal prima. Het Partijbestuur-voorstel maakt de invloed van leden groter en schrapt het bizarre blokken-gedoe.

Er is maar één maar. Heel terloops meldt het Pártijbestuur in de toelichting: “Het is daarbij niet mogelijk om via een druk op de knop het advies van de kandidatencommissie in één keer over te nemen.’(p.5) Anders gezegd: stel dat de lijst uit twintig personen bestaat, en je vindt dat de kandidatencommissie goed werk heeft geleverd, dan moet je dus toch twintig keer de kandidaten naar hun plekje op de lijst slepen.

Dat is raar. De kritiek op de vorige procedure was nu juist dat het geen recht deed aan het uitvoerige voorbereidende werk van kandidatencommissies waarvan de leden zich uitvoerig in de kandidaten hebben verdiept, ze vaak meer keren hebben gesproken en op basis daarvan tot een goed doordacht voorstel komen, waarin de best beschikbare kwaliteiten in een fractieteam gecombineerd kunnen worden. Het is prima dat er volop ruimte wordt gegeven aan leden om daar verandering in aan te brengen, maar even zo logisch is het om dezelfde leden ook de mogelijkheid te bieden het vertrouwen in het werk van de kandidatencommissie uit te spreken door met een druk op de knop zich achter het voorstel te scharen. Waarom zou je je in een ingewikkelde stemprocedure moeten storten als je het met de voorbereidende kandidatencommissie eens bent? Waarom moeilijk moeten doen als het eenvoudig kan? Het Partijbestuur levert daarvoor geen enkel argument.

Hieronder het amendement dat wij het komende congres in stemming willen brengen. De uiterste inleverdatum voor amendementen is al snel: 28 november. En een amendement moet minstens door vijftien leden worden ondertekend, maar hoe meer hoe beter. Vandaar deze oproep, inmiddels al ondertekend door zo'n 25 leden. Wie zich geroepen voelt om onze eerdere actie helemaal tot een succes te maken, moet snel even reageren zodat we de puntjes op de i kunnen zetten. Ben je GroenLinkser: reageer. Dan komt je naam bij de ondertekenaars.

De tekst van de motie met de eerste ondertekenaars:

Het congres van GroenLinks, bijeen op 11 februari 2012,

Overwegende dat

- de op 5 februari 2011 aangenomen 'Antiblokken-motie' het partijbestuur heeft opgedragen het congres een voorstel voor te leggen waarmee kandidatencommissies de bevoegdheid krijgen een volgordelijke kandidatenlijst te formeren

Constaterende dat

- in de bijlage ‘Technische aspecten en inrichting referendum’ van het voorliggende congresvoorstel nadrukkelijk wordt uitgesloten dat leden in het elektronisch stemformulier het advies van de kandidatencommissie in één keer kunnen overnemen

Besluit

- in wijzigingsvoorstel 2.2 van het congresvoorstel aan het eerste lid van artikel 54 als tweede zin toe te voegen: ‘Op het formulier wordt de mogelijkheid gegeven om het advies van de kandidatencommissie in één handeling over te nemen.’

En gaat over de tot de orde van de dag.

Jos van der Lans, Bram Gerrits, Harm Dane, Roel van Gurp, Erik Jansen, Hans Botman, Hans Snel, Wim Jager, Jeroen Berg, Hein Verkerk, Dick Jansen, Ans Zwerver, Claaire Vaessen, Quintijn Hoogenboom, Bas Roufs, Bart van der Eijnde, Lot van Hooijdonk, Rob van Hilten, Hans Groen, Michael Turel, Tof Thissen, Hans van Egdom, J.G.H. van Santen, Layla de Jong, Michel Klijmij, Frans Berkers, Hilda Passchier, Jan Hoek, Bart Swanenvleugel, Caroline van Dullemen, Johan van Gurp, Hiske Land, Carla Brugman, Jan Greenen, Lex Venderbos, Leo Beterams, Jaap van der Bergh, Niels Smit, Steven de Vries, Bert Sweerts, Harmen Binnema, Ap Dominicus, Joost Lagendijk, Sylvia Kesler, Fred Matter.

Anti-overhead-partij

Als ik nu een partij zou moeten oprichten, zou ik het wel weten. Ik zou een anti-overhead-partij oprichten, en als ik het een beetje slim aanpak, haal ik met gemak meer zetels binnen dan GroenLinks. Want mijn anti-overhead-partij belooft Mirjam en Maarten dat zij bevrijd worden van de leemlaag van beleidsmakers, controllers, communicatiedeskundigen, stafmedewerkers, managementteamleden en ambtenaren die al vergaderend, cijfers verzamelend en beleid producerend hun het plezier in het werk heeft ontnomen.
Een halve eeuw terug was één op de acht functies ondersteunend. Alle andere werkzaamheden waren uitvoerend. Eind twintigste eeuw is deze verhouding tussen beleidsmensen en uitvoerende professionals één op drie. Sindsdien is het er niet beter op geworden.

De explosieve toename van dienstverlenende arbeid sinds de jaren zeventig heeft maar beperkt geleid tot een groei van praktische dienst- en zorgverlenende werkzaamheden. Een groot deel van de groei is gaan zitten in de toename van kantoorwerk, overheidsapparaten, ondersteuning, ambtelijke apparaten, kortom: de overhead.
Als je alles meetelt (dus ook alle ondersteunende en controlerende ambtenaren), hebben we inmiddels voor elke uitvoerende leerkracht, maatschappelijk werker, huismeester, politieagent of huisarts ten minste een halve formatieplaats nodig om ja, om wat eigenlijk?
Dat is krankzinnig, want deze loodzware overhead is vooral bezig met wat je complexiteitsinflatie zou kunnen noemen. Veel voor de hand liggende oplossingen worden in deze leemlaag omgevormd tot een ingewikkeld probleem waar al vergaderend steeds meer haken en ogen aan worden toegevoegd. Zo is onze verzorgingsstaat gedeformeerd tot een risicomijdende verantwoordingsbureaucratie.
Maar nu er fors gesneden moet worden is dit het moment om de aanval op dit overhead-monster frontaal in te zetten. Waarom slagen vernieuwende en effectieve zorginitiatieven als de Buurtzorg en de Opvoedpoli er wel in om hun overhead dik onder de tien procent te houden, terwijl dat elders in de zorg meer dan het dubbele is? Waarom verdwijnen er in het welzijnswerk vele tienduizenden uitvoerende krachten, terwijl de lokale overheden uiterst omzichtig met hun brave ambtenaren omspringen?
Kom op jongens: het mes erin!!!!
Tegenover het rechtse verhaal van ‘overheid minder, burgers meer’, zou links moeten zeggen: ‘overhead minder, uitvoering meer’. Dat zou veel interessantere debatten opleveren. Helaas, het zal er niet van komen. Ik heb wel zo’n vermoeden waarom. Want de leemlaag, dat zijn we zelf. Het wemelt er van de progressieve en weldenkende mensen die de wereld op papier proberen te controleren en elk risico willen uitsluiten. Als links de leemlaag opruimt, snijdt ze dus in eigen vlees.
En als ze het zelf niet doet, dan moeten anderen het maar doen.
Mijn anti-overhead-partij dus.

Deze column verschijnt in het GroenLinks Magazine van november/december.

De fotograaf Andreas Gursky kan zich de maker noemen van de duurst geveilde foto ter wereld. De velingmeester bij Christie’s in New York zag deze week het bieden oplopen tot 4,3 miljoen dollar. De Duitse fotograaf maakte het beeld in 1999 langs de oever van de Rijn.

Waarom de foto van Gursky zo bijzonder is, legt Francis Outred, internationaal directeur en hoofd van de afdeling ‘Europe in Post-War and Contemporary Art’ bij Christie’s uit:

Bron: www.photoq.nl.

Vrijdag 11 november sprak Maarten van der Linde als bijzonder lector Geschiedenis van het Sociaal werk zijn lectorale rede uit. Daarmee aanvaarde hij, zoals het plechtig heet, zijn ambt. Hij is aangesteld binnen het lectoraat Innovatieve Maatschappelijke Dienstverlening van het Kenniscentrum Sociale Innovatie van de Hogeschool Utrecht. Het bijzonder lectoraat is gefinancierd door het Oranje Fonds, dat hiervoor 70.000 euro beschikbaar stelt.

Het onderzoek van het lectoraat omvat de geschiedenis van het brede werkveld van het sociaal werk. Het gaat om historisch onderzoek naar duurzame waarden en praktijken in het sociaal werk. In zijn lectorale rede Doe wel, maar zie om. Een pleidooi voor historische besef in het sociaal werk, waarvan een uitgebreide versie als boekwerk is verschenen, gaf Maarten van der Linde een voorproefje wat hij hiermee bedoelt.

Hij maakt de vergelijking tussen de huidige eropaf-beweging in het sociaal werk en het werk van vijf prioniers in de negentiende eeuw: Elisabeth Frey in Londen vanaf 1813; Thomas Chalmers in Glasgow vanaf 1819; Daniel von der Heydt in het Duitse Eberfeld, vanaf 1853; Octavia Hill, vanaf 1865 in Londen en tenslotte de Nederlandse Johanna ter Meulen, in Amsterdam vanaf 1894. In het werk van deze pioniers (die je allemaal kunt terug vinden in de Canon sociaal werk – internationale denkers)kan je waarden en uitgangspunten vinden die tot op de dag van vandaag actueel zijn en die opnieuw worden uitgedragen door de eropaf-beweging.

Mij was de eer toebedeeld een co-referaat te mogen geven na Maartens openbare les. Die gelegenheid heb ik aangegrepen om de duurzame waarden van Maarten om te toveren tot Historical based principles, die misschien wel meer zeggen dan alle databases over evidence based practise bij elkaar. Hieronder kunt u de presentatie er op na slaan, maar hier alvast de eerste negen ‘Principles’:

1. Georganiseerde nabijheid
2. Leefwereld als spreekkamer
3. Veelzijdige professionals (generalisten)
4. Opererend in eerste (nulde) lijn / sociale huisarts / front / eerste contact
5. Duurzame vertrouwensband (1 probleemgezin, 1 plan, 1 prof)
6. Persoonlijke drive / passie / religie
7. Burgers als co-professionals / co-creatie
8. Empowerment / eigen kracht
9. Kleinschalige werkverbanden/teams / horizontaal geleed

Mooie taak van Maarten om daar de komende jaren mooie verhalen over te schrijven. Mocht u de hele presentatie na willen slaan, klik dan hier.

Maarten van der Linde, Doe wel maar . zie om. Een pleidooi voor historisch besef in het sociaal werk. Openbare les 11 november 2011. Utrecht: Hogeschool Utrecht, november 2011, ISBN 978-90-8928-045-9. Geïnteresseerd? Stuur een mail naar: Maarten van der Linde.

Een plan maken in eigen kring komt al eeuwenlang overal ter wereld voor. De herontdekking van deze werkwijze stamt uit Nieuw-Zeeland in de jaren ’80 van de twintigste eeuw. Mike Doolan, indertijd chief social worker, was betrokken bij de ontwikkeling van de Family Group Conference (FGC) en herstelconferenties in het jeugdstrafrecht. Tijdens het congres Eigen kracht in het Centrum voor Jeugd en Gezin in 2009 hield hij een inspirerende lezing over de FGC en de rol van professionals. De FGC is een grote inspiratiebron geweest bij de ontwikkeling van de Eigen Kracht-conferenties.

Vandaag was het zover. Na maanden voorbereiding, gegevens verzamelen, deelnemers mobiliseren en tal van kleine besluiten hebben we vanmiddag met ruim veertig deelnemers Broodfonds-Wikistad opgericht - een kring van zzp'ers, die elkaar verzekeren voor arbeidsongeschiktheid. Daarmee ontdoen ze zich van de zware lasten die de traditionele verzekeraars hen opleggen om zich te kunnen verzekeren. Zij weigeren om van deze dure systemen afhankelijk te zijn en besluiten de solidariteit zelf te organiseren. Dat dat kan, bewezen ze vandaag in Pakhuis de Zwijger waar ze de daad bij het woord voegden en een heuse 'onderlinge' hebben opgericht. Hieronder de foto met - bij elkaar gepropt - de eerste veertig deelnemers.


Lees ookde Volkskrant-column van 8-11-11 van Pieter Hilhorst.

Nynke

Zoals andere mensen hun favoriete voetballer of tennisspeelster hebben, zo heb ik een favoriete professional. Ik heb haar maar twee keer gezien, eigenlijk nooit uitvoerig gesproken, maar ze heeft een diepe indruk op mij gemaakt.
Dat zit zo. Eind augustus 2010, een paar maanden na het verschijnen van mijn boek Eropaf!, werd ik uitgenodigd om in Leeuwarden een inleiding te houden tijdens een conferentie van de Amaryllis-groep. Mijn verhaal over een nieuw soort sociaal werk ging erin als koek. Niet omdat het nieuw was, maar omdat ze in Leeuwarden er al een paar jaar handen en voeten aan gaven. Waar in andere steden instellingen verstrikt raken in een verlammende cyclus van stuurgroepen en ketenoverleggen, proefde ik in dit gezelschap een sfeer die er echt op uit is om veranderingen te realiseren, bureaucratische omslachtigheden af te breken en burgers die dat nodig hebben sneller en beter te bedienen.
Dat had ik nog niet vaak meegemaakt.
En toen moest Nynke nog komen.

Nynke Andringa stond na mij op het programma. Zij maakt deel uit van het Frontlijnteam in de wijk Heechterp-Schieringen en sprak over wat zij en haar collega’s in de wijk allemaal uitvoerde. Met een uitstraling alsof het de gewoonste zaak van de wereld was, vertelde ze wat ze allemaal deed, hoe ze contact legde met mensen, afspraken maakte, langs ging, eventueel mee ging naar de loketten van de gespecialiseerde hulp- en dienstverlening, dingen regelde. Praktisch, doortastend en nuchter.
Nynke was de vleesgeworden belichaming van de Eropaf-professional waar ik in mijn boek in zo’n 180 pagina’s een pleidooi voor had gehouden. Het verschil was alleen dat mijn verhaal van papier is, en Nynke levensecht. Zij was Eropaf + Burgerkracht in levende lijve.
Mij overviel die ochtend een diep gevoel van overbodigheid. Vertwijfeld vroeg ik waarom de Amaryllis-groep mij in godsnaam helemaal uit het verre Amsterdam had laten komen als ze zelf zulke mensen in huis hebben.
Ze moesten er om lachen.
Maar ze hebben het geweten, want sindsdien stuur ik elke geïnteresseerde Randstedeling onmiddellijk naar Leeuwarden om een glimp op te vangen van het werk van het Frontlijnteam.
En misschien wel van Nynke.

Deze column verschijnt in een brochure over de Amaryllis-groep en het werken met Frontlijnteams in Leeuwaren. Meer informatie: http://www.heechterpschieringen.nl .

Vandaag column uitgesproken tijdens het congres 110 jaar Woningwet, georganiseerd door Nirov en OTB, in het Sieraad in Amsterdam. Met (zoals altijd) een helder en scherpe inleiding van Hugo Priemus, een inhoudsgave van de woonvisie van dit kabinet door directeur-generaal wonen BZK, Mark Frequin, en een debat tussen oud-bewindslieden. En daartussen dus mijn column over een nieuwe bezieling in corporatieland. Lees hem zelf: column 110 jaar Woningwet.

Twee beroemde regisseurs, Kevin MacDonald (The Last King Of Scotland) en Ridley Scott (Black Hawk Down), maakten een film met hulp van tienduizenden internetgebruikers. Hun oproep om op 24 juli 2010 een clip van het dagelijks leven te maken en die in te zenden leverde 4500 uur materiaal op. Uit die rijke oogst maakten ze een film van anderhalf uur die afgelopen zomer in de bioscopen draaide. Nu is het eindresultaat Life in a Day ook op Youtube te zien.