Vandaag was ik te gast in de Tros Nieuwsshow om over de deeleconomie en Sociaal doe-het-zelven te praten. Was leuk! Luister het gesprek nog een keer af door op de afbeelding hierboven te drukken.

De Vereniging Canon Sociaal Werk zoekt voor het verder ontwikkelen en het dagelijks onderhoud van de site www.canonsociaalwerk.eu meerdere

 

ONDERNEMENDE REDACTEUREN

 

Van onze mederedacteuren wordt het volgende verwacht:

• Historische belangstelling en actieve betrokkenheid bij de sociale sector in de ruime betekenis.
• Ondernemingsgeest en creativiteit om nieuwe projecten te starten, daar financiering en menskracht voor te organiseren.
• Het vermogen om zelfstandig te functioneren in een team dat voornamelijk digitaal opereert.
• Bereidheid om tijd te investeren in het dagelijks onderhoud van de ruim 350 vensters van het 'wikipendium' canonsociaalwerk.eu.
• Bereidheid om verantwoordelijkheid te nemen voor redactie- en verenigingstaken.
• Oog voor de functionaliteit van de verschillende canons voor onderwijs en werkveld.
• Bereidheid om binnen het format te werken en in teamverband onderlinge correcties en bijsturing toe te laten.

Toelichting

De redactie van de Canon sociaal werk bestaat momenteel uit vier personen (twee uit Nederland, Maarten van der Linde en Jos van der Lans, twee uit Vlaanderen, Jan Steyaert en Wim Verzelen). Met dit viertal is tot nu toe al het werk verzet. De groei- en ontwikkelmogelijkheden van de Canon nemen echter almaar toe. Gegeven die potentie heeft de redactie behoefte aan uitbreiding met nieuwe ondernemende redacteuren die enthousiast en energiek willen bijdragen aan het realiseren van de nieuwe mogelijkheden. Daarbij gaat het over het updaten van het bestaande, maar vooral over de ontwikkeling en organisatie van nieuwe Canons, bijvoorbeeld op het terrein van ouderenzorg, verzorging en verpleging, verslavingszorg, opbouwwerk, volkshuisvesting, enzovoort.

De rechtsvorm waaronder de redactie opereert is een verenigingsvorm, waarbij de redacteuren in feite de vereniging vormen. Als basis is deze vereniging een vrijwilligersorganisatie. Honorering van redacteuren is mogelijk als er externe financiers worden aangesproken om projecten te bekostigen. Voor de meeste Canons is dat tot nu toe steeds het geval geweest.

De financiële middelen die de Vereniging Canon Sociaal Werk tot op heden heeft verworven voor het onderhouden van de site en het bekostigen van nieuwe projecten en uitbreidingen zijn:

• financiële (en ook immateriële) bijdragen van instellingen in de vorm van maatschappelijk aandeelhouderschap;
• financiële bijdragen in de vorm van subsidies, van (lokale) overheden en/of fondsen);
• het verrichten van werkzaamheden voor derden;
• inkomsten als gevolg van verkoop van producten, met name boekedities van de Canon maatschappelijke opvang en de Canon zorg voor de jeugd.

De redactie zet de lijnen uit en neemt besluiten tijdens redactievergaderingen die tenminste twee keer per jaar worden gehouden. Redacteuren nemen verantwoordelijkheid voor specifieke projecten en voeren deze zelfstandig uit, eventueel in samenwerking met derden.

De gevraagde tijdsbesteding varieert en is afhankelijk van welke projecten en verantwoordelijkheden de redacteur onder handen heeft en welke initiatieven hij/zij neemt.
Wel wordt verwacht dat hij meedenkt en meeleest met de activiteiten van andere redacteuren en (pro)actief in het zeer frequente e-mailverkeer. De tijdsbesteding kan daardoor variëren van een enkel uur per week tot gedurende periodes een veel intensiever tijdsbeslag. In dat laatste geval kan indien er sprake is van gerealiseerde projectfinanciering ook de mogelijkheid ontstaan tot honorering van de activiteiten.

Meer informatie over het ontstaan van de Canon sociaal werk sinds 2006 tref je aan op de pagina's Over de canon en Toelichting.

Informatie kan verder worden ingewonnen:

• voor Vlaanderen bij
  Jan Steyaert (04 79610434, jan©steyaert.org) of
  WimVerzelen (04 77705574, wim.verzelen©telenet.be),
• voor Nederland bij
  Maarten van der Linde (06 52546895, maartenvanderlinde©planet.nl) of
  Jos van der Lans (020 4194657, info©josvdlans.nl).

Mocht je geïnteresseerd zijn stuur ons per email wat informatie over je achtergronden en motivatie. We maken dan graag een afspraak om met jou in gesprek te gaan.

Amsterdam / Utrecht / Antwerpen
December 2013

Download deze oproep

Persbericht

Directeur Teun Gautier vertrekt bij De Groene Amsterdammer

Teun Gautier (45) treedt per direct terug als directeur van uitgeverij De Groene Amsterdammer. Zijn vertrek is het gevolg van een fundamenteel verschil van inzicht tussen hem en het bestuur en de redactie van De Groene.

De aanleiding van het vertrek is dat de directeur van De Groene in het voorjaar van 2012 een kort durende lening heeft verstrekt aan een initiatief dat moest leiden tot publicatie van een boek, geschreven door Edwin de Roy van Zuydewijn. Dit werk zou kwesties rondom het koningshuis behandelen, zoals deze onlangs opnieuw in de publiciteit kwamen naar aanleiding van een rapportage door de nationale ombudsman en verklaringen van premier Rutte. Het betrof een bedrag van 17.000 euro dat, zoals overeengekomen, binnen zeer korte termijn is terugbetaald. De redactie en het bestuur zijn pas vorige week hierover geïnformeerd.

De Roy van Zuydewijn is echter onderwerp van journalistiek en politiek debat, waardoor de zakelijke handeling van de directeur in verband zou kunnen worden gebracht met de redactionele afwegingen van De Groene. De redactionele onafhankelijkheid en de integriteit van het blad zijn daarmee in het geding en dat is voor bestuur en redactie niet acceptabel.

Gautier en De Groene Amsterdammer gaan in goed overleg uit elkaar. Het weekblad heeft in de recente jaren een sterke groei doorgemaakt en staat er financieel goed voor. Alle betrokkenen bij De Groene betreuren het dat zij afscheid moeten nemen van een gewaardeerde directeur. Er zal worden gezocht naar een opvolger.

Lantaarnpalen

Laatst waren ze er weer: de lantaarnpalen. Ik had al een tijd niets meer over ze vernomen, maar ineens hoorde ik op het journaal een jeugdpsychiater uit het noorden van het land zijn angst uitspreken dat gemeenten wel eens zouden kunnen besluiten om lantaarnpalen aan te schaffen in plaats van kinderen adequate professionele hulpverlening te bieden.
Daar gaan we weer, dacht ik.
Waarom ooit lantaarnpalen uitgekozen zijn om de angst voor decentralisatie te symboliseren, zal wel altijd een raadsel blijven. Lantaarnpalen zijn immers zo ongeveer het laatste waar dit land een tekort aan heeft. Maar over de intentie van de lantaarnpalenvrezers hoeft geen misverstand te bestaan. Of we even willen noteren dat het gemeentelijke verstand niet veel verder reikt dan het plaatsen van lantaarnpalen!
Historisch bewijs voor deze stelling is er overigens niet. Het argument werd voor het eerst ten tonele gevoerd toen halverwege de jaren tachtig de eerste grote decentralisatie werd afgekondigd. De toenmalige minister van WVC, Elco Brinkman, zette een streep door alle landelijke subsidieregelingen met betrekking tot het brede sociaal-cultureel werk. Gemeenten kunnen dat veel beter, meende hij, waarna alle landelijke organisaties hem met lantaarnpalen om de oren sloegen. Volkomen misplaatst, bleek een paar jaar later. Vrijwel alle gemeenten hadden de bezuinigingen over de hele linie gecompenseerd.

De lantaarnpalen kwamen ook weer opdraven toen in 2007 de WMO werd ingevoerd en de huishoudelijke zorg door de gemeente moest worden geregeld. Uit de evaluatie na een paar jaar werd zonneklaar duidelijk dat gemeenten – gegeven de bezuinigingen die met de decentralisatie gepaard gingen – het helemaal niet zo slecht hadden gedaan.
En nu worden de lantaarnpalen opnieuw in stelling gebracht. Ik verwacht zelfs dat de belangstelling voor lantaarnpalen het komend jaar weer ouderwetse vormen zal aanmenen. De jeugd-ggz’ers gaan daarin voorop. Zij stellen onomwonden dat gemeenteambtenaren straks hoogst persoonlijk gaan besluiten of ‘uw kind’ hulp nodig heeft. Zij brengen zonder blikken en blozen kinderen ten tonele die dadelijk geen of te laat hulp zullen krijgen. Zij menen dat zorg voor kinderen een ‘verzekerd’recht moet zijn, daardoor moet de jeugd-ggz niet door de gemeenten maar via de zorgverzekeringswet betaald blijven worden. Meer dan 60.000 mensen hebben inmiddels een petitie ondertekend waarin zij de regering oproepen op haar rampzalige schreden terug te keren.

Wat we echter uit de lanmtaarnpalengeschiedenis kunnen leren is dat in deze discussies niet zozeer om zielige bezuinigingsslachtoffers gaat, maar om angstige professionals en zich schrap zettende belangenorganisaties. Zij voelen zich in hun autonomie aangetast en laten zich vervolgens van hun slechtste kant zien. Dat een op de zeven kinderen in Nederland een toegangsbewijs heeft voor jeugdzorg of passend onderwijs, is voor hen geen serieus gespreksonderwerp. Dat de kosten van de jeugd-ggz de afgelopen tien jaar verdubbeld zijn, zien ze niet als hun probleem. Dat ze liever rechtstreeks declareren bij de zorgverzekeraars voor nogal eens te gemakkelijk gestelde diagnoses en te snel op gang gebrachte specialistische zorg, mag niet gezegd worden. Dat ze liever baas in eigen professioneel huis blijven dan in de democratische gemeentelijke arena met andere professionals de zorg daadwerkelijk te vernieuwen durven ze niet hardop te zeggen.
Nee, zij spreken liever over lantaarnpalen.

Deze column verscheen eind december in het Tijdschrift voor sociale vraagstukken, nr. 4, 2013.

Huurkorting

De corporatie van de toekomst rukt dus niet meer uit bij elk piepend scharnier of knipperende tl-buis, dat is niet alleen duur, maar toch vooral iets wat mensen in principe zelf kunnen regelen. En dat geldt voor wel meer taken. De vraag ‘waarom doet de corporatie dit eigenlijk?’ zal daarom in de debatten over de nieuwe corporatie steeds vaker een centrale plaats opeisen.
Dat is inderdaad een afscheid van het klantdenken, zoals Eef Meijerman, directeur van het Ansterdamse Steunpunt Wonen in het november-nummer van Aedes Magazine terecht opmerkte. Want klanten wil je bedienen met producten, diensten en klanttevredenheidsonderzoeken. Die weg is doodgelopen, al was het maar omdat de organisatiekosten van deze dienstverlening de spuigaten zijn uitgelopen. Om hun klanten te bedienen hebben de corporaties zichzelf behoorlijk vetgemest.
Maar hoe krijg je bewoners zo ver dat ze uit hun klantenmodus treden en meer verantwoordelijkheid nemen? Daar kun je tranentrekkende verhalen over het altruisme-overschot op loslaten, maar te vrezen valt dat de realiteit toch wat hardvochtiger is. Mensen zijn nu eenmaal eerder bereid om wat te doen als ze er wat te winnen valt, zeker in financieel opzicht.

Nu wil het toeval dat corporaties met hun huurders een innige financiële betrekking hebben: de huur. Wat ligt er dan meer voor de hand om huurders die naar voren treden en taken op zich nemen die tot dan in het takenpakket van de corporatie gerekend konden worden te belonen met een korting op de huur. De handige huurder die alle kleine klachten in een complex oplost; de nette huurder die het schoonmaken van publieke ruimte verzorgt; de groene huurder die het gemeenschappelijk plantsoen op orde houdt; de vriendelijke huurder die nieuwe huurders welkom heet en in de buurt inwijdt; ze ‘verdienen’ huurkorting.
In menig achterstandswijk worden studenten al op deze wijze ‘beloond’. Ze krijgen goedkope woonruimte, waarbij ze als tegenprestatie iets voor de buurt moeten betekenen. Dat werkt vaak prima. Waarom dit principe dus niet toegepast op alle huurders? Het zal even slikken zijn, want het is vele malen eenvoudiger om alle huurders als uitwisselbare klanten te zien dan er onderscheidingen in aan te brengen. Ook het idee dat huurders op een andere wijze ‘huur’ betalen dan maandelijks geld over te maken is vloeken in de corpokerk. Maar wie corporaties weer onder de mensen wil brengen komt er niet door taken alleen maar over de schutting te gooien. Die zal huurders moeten durven te belonen – dat kan niet langer een voorrecht zijn dat alleen op het eigen personeel van toepassing is.

Deze column is eind december verschenen in Aedes Magazine, nr. 12/2013.

In 2008 startte in Leeuwarden in de wijk Heechterp-Schieringen, koploper in de Nederlandse ranglijst van achterstandswijken, een opmerkelijk experiment. Het was het tastbare resultaat van een groep leidinggevenden die zich hadden getooid onder de naam Amaryllis, genoemd naar de bloembol die initiator Dietske Bouma, directeur welzijn bij de gemeente Leeuwarden, tijdens de eerste bijeenkomst aan de deelnemers had uitgedeeld. Amaryllis is een plant die altijd naar het licht groeit, wat er ook gebeurt. Prachtig symbool voor het type wilskracht dat de hoofden van GGZ-instellingen, welzijnsorganisaties, verslavingszorg, MEE Friesland, maatschappelijke en crisisopvang, de vrouwenopvang en vertegenwoordigers van hbo-opleidingen dachten nodig te hebben om echt iets te veranderen in Friesland. Ze deelden de overtuiging dat er een doorbraak moest komen. Weg met de schotten, terug naar de basis. Dus: minder bureaucratie, minder administratie en direct in de wijken.

Zo ontstond in Heechterp-Schieringen het Frontlijnteam, het eerste sociale wijkteam in Nederland. Professionals van velerlei komaf gingen met een open agenda aan de slag in een wijk waar velen de schurft hadden aan hulpverleners. Langzaam maar zeker herstelden de Leeuwarder fronntprofessionals echter het vertrouwen. Stukje voor beetje brachten zij de menselijke maat weer terug in de zorg. In plaats van de oude praktijk waarin mensen verwezen werden naar loketten voor schulden, werk en opvoeding vertakte het frontlijnteam zich elke dag verder de wijk in. Straat voor straat, huisdeur voor huisdeur, keukentafel na keukentafel. En dat werkte. Al na een paar maanden werden de frontlijners herkend en begroet als ze door de wijk heen liepen of fietsten.

In 2008 waren er in het kader van de wijkenaanpak van minister Vogelaar twee plaatsen waar men deze fundamentele stap durfde te zetten: Leeuwarden als eerste, snel daarop gevolgd door Enschede (wijkcoaches in de wijk Linde Velvehof). Dat viel op. De rest van het land wilde weten hoe ze dat voor elkaar gekregen hadden. Bussen reden af en aan. Toen staatssecretaris Jet Bussemaker in de zomer van 2009 haar ideeën over welzijn-nieuwe-stijl kenbaar maakten sloot dat eigenlijk precies aan bij wat men in Leeuwarden al vanaf 2008 aan het bedenken was. Bussemaker wilde met haar concept welzijn-nieuwe-stijl een impuls geven aan de in haar ogen wat uitgebluste welzijnssector. Zij verwees daarbij regelmatig naar Leeuwarden, waar zij motto’s ontleende als: eropaf, aansluiten bij de behoefte van burgers, ruimte voor professionals. Liesbeth Spies, de laatste minister van Binnenlandse Zaken in het eerste kabinet-Rutte, riep deze Leeuwarder wijk later zelfs uit tot ‘kraamkamer van de nieuwe verzorgingsstaat’.

Begin 2013, vijf jaar na de start, vroeg de gemeente Leeuwarden de publicist Jos van der Lans om over dit Leeuwarder experiment een essay te schrijven ‘in de context van nationale en internationale ontwikkelingen’ en tegen de achtergrond van ‘de transitie van de verzorgingsstaat’. Het resultaat is een ‘vrolijkstemmend essay in sombere tijden van bezuinigingen en crisis’, waar de auteur op zoek gaat naar het geheim van Leeuwarden en de moeilijke beslissingen die Leeuwarden nog te wachten staan wil de geboekte winst echt beklijven. Daarmee is Welzijn Nieuwe Stijl: de eerste vijf jaar een boekje geworden waar iedereen die nu in Nederland met de introductie van sociale wijkteams bezig is (en dat is inmiddels in elke gemeente het geval), zijn voordeel mee kan doen.

Het boek is vijftig pagina's dik en is gratis te bestellen via de Dienst Welzijn van de gemeente Leeuwarden. Stuur een mail naar: s.dijkstra@leeuwarden.nl

Tot nu toe elke maand een nieuwe druk van Sociaal doe-het-zelven. 1e en 2e in oktober; 3e in november en nu dan de 4e in december. Dat gaat goed. Zoals hieronder te zien is, waagt de jonge generatie zich er zelfs al aan. Heel goed, met sociaal doe-het-zelven kan je niet vroeg beginnen, hoewel ik me afvraag of deze peuter daar ook zo over denkt.

Helaas, GroenLinksers hechten meer aan het behoud van bomen dan aan een adequate en tastbare informatievoorziening van de partij aan de leden. Vanmiddag heeft het congres onderstaande motie verworpen. Vooral de jongere partijleden willen niets meer van papier weten. Een beetje irritant is wel dat ze hun eigen internetgedrag maatgevend vinden voor wat iedereen zou moeten doen. Als iets niet voor hen geldt, kan het niet zo zijn. Daarmee is na een kleine 25 jaar het GroenLinks Magazine ten onder gegaan in de digitale nieuwsbrievenoceaan. De papieren versie is alleen voor hen verkrijgbaar die er extra voor willen betalen; ongeveer een tientje bovenop de normale contributie. Dat doet natuurlijk maar een hele kleine groep. Wie gaat er nu extra betalen voor iets wat tot het standaardinfopakket van een politieke partij zou moeten behoren? Dan kan je inderdaad meteen maar beter een abonnement op De Groene Amsterdammer nemen. Word je tenminste echt ergens over geïnformeerd.

Tastbaar GroenLinks Magazine

Ik weet niet hoeveel nieuwsbrieven u ontvangt, maar bij mij loopt het aantal inmiddels op tot een stuk of dertig. Gemiddeld acht per dag en elke maand komt er weer eentje bij. Ik kan echt niet achterhalen of ik – ooit in een ver verleden – zelf heb aangegeven zo’n nieuwsbrief te willen ontvangen of dat ie mij ongevraagd wordt bezorgd. Ik heb ook geen zin meer om me daar in te verdiepen. Ik laat de stroom de stroom.
Van GroenLinks ontvang ik inmiddels vier nieuwsbrieven, het zouden er ook vijf kunnen zijn. Van de Eerste Kamerfractie, van mijn afdeling in Amsterdam-Oost, van de federatie Amsterdam, van de provincie Noord-Holland en het zou best kunnen dat ik ook iets van de Tweede Kamerfractie en het partijbestuur krijg. Ik sluis al die nieuwsbrieven door naar een mailbox die ik zelden open.
Volgend jaar komt er een nieuwe digitale zending bij: het GroenLinks Magazine, waarvan u als het een beetje tegenzit het laatste papieren exemplaar nu in handen heeft. Het partijbestuur heeft namelijk in zijn onmetelijke wijsheid besloten om het ledenblad niet meer via een drukpers bij de leden te bezorgen om aldus de financiële malaise waarin de partij vertoeft na het verkiezingsdebacle van 2012 het hoofd te bieden.
Een dom besluit, laat ik het maar meteen zeggen.
Het enige materiele gebaar dat de partij biedt om leden iets terug te geven van hun lidmaatschapgeld is het ledenmagazine. Het was al treurig dat begin 2013 de verschijningsfrequentie daarvan zonder enige inspraak van de leden met de helft werd teruggebracht, maar nu gaat de stekker (ja, ja) er dus helemaal uit. Voor onafhankelijke berichtgeving en achtergrondinformatie over onze eigen partij moeten we voortaan gaan spoorzoeken in de aanzwellende digitale stroom nieuwsbrieven. Het zal modern zijn, een papierloos magazine, misschien zelfs goed voor het milieu. Maar ik ben ervan overtuigd dat daarmee de laatste tastbare binding met leden rücksichtlos wordt doorgesneden. In de toekomst krijg je als lid – behalve de brieven om extra te doneren voor weer een nieuwe verkiezingskas – niks meer terug voor je besluit om je bij GroenLinks aan te sluiten. Je betaalt dus geld, maar wat je ervoor terug krijgt moet je zelf gaan opzoeken, op de website, in je mailbox.

Het GroenLinks Magazine is nu nog een soort wisselgeld, het is een wederdienst. Die wederkerigheid wordt achteloos terzijde geschoven. Alternatieven (laten de leden bij wijze van crisisheffing een tijdje een paar euro extra betalen) worden niet in overweging genomen, het partijbestuur durft zelfs niet de beslissing aan de leden te laten. O ja, leden die echt een papieren editie willen blijven ontvangen mogen dat te kennen geven. Ja, hallo dat doet – zo leert de ervaring – dus hooguit zo’n 10 procent, waardoor het dan te drukken en te verzenden papieren exemplaar pak’m beet ook nog eens vijf keer zo duur wordt als nu.
Een partijbestuur dat een knip voor zijn neus waard wil zijn, legt zo’n ingrijpend besluit voor aan een partijcongres, dat – god wat toevallig – volgende week plaatsvindt. Een partijbestuur dat daar geen boodschap aan heeft, verdient een stevige motie aan zijn broek te krijgen.

Deze column verschijnt in het december-nummer van het GroenLinks Magazine

MOTIE MAGAZINE

Het Congres van GroenLinks,

bijeen te Utrecht op 14 december 2013,

stelt vast dat het partijbestuur uit bezuinigingsoverwegingen heeft besloten het GroenLinks Magazine niet langer materieel aan alle leden te zenden maar optioneel te maken;

meent, dat dit een onverstandig besluit is, omdat

1. het Magazine de enige tastbare wederdienst is die alle leden als bewijs van hun lidmaatschap ontvangen;
2. het door het partijbestuur beoogde digitale Magazine in de stroom nieuwsbrieven die GroenLinks-leden van binnen en buiten de partij ontvangen niet die aandacht zal krijgen die een ledenmagazine verdient;
3. het Magazine een krachtig instrument is in het kader van de ledenbinding waar het partijbestuur zelf een zeer hoge prioriteit aan toekent;
4. dat de hopelijk tijdelijke beroerde staat van de financiën van de partij geen reden mag zijn om de centrale informatievoorziening naar leden structureel in de waagschaal te stellen;
5. dat deze financiële situatie daarentegen wel een gerechtvaardigde reden is om tijdelijk een extra beroep te doen op de leden om de informatievoorziening in stand te houden;

constateert dat redactie en redactieraad dit jaar al met een vergaande versobering van het Magazine hebben ingestemd en daar zelfs eigener beweging uitvoering aan hebben gegeven;

roept het partijbestuur op:

- terug te komen van het betreffende besluit;
- het Magazine in een papieren verschijningsvorm voor alle leden te handhaven;
- daarvoor de contributieschalen tijdelijk met een zodanig bedrag te verhogen dat het mogelijk blijft om het Magazine bij alle leden thuis te bezorgen;

en gaat over tot de orde van de dag.

Herman Meijer                                                Jos van der Lans

Xavier van den Camp                                      Annemiek Rijckenberg

Wim Jager                                                      Tof Thissen

Bert Sweerts                                                   Arie van der Brand

Sylvia Kesler                                                   Jenny Jongsma-Ligterink

Willem Jongsma                                              Jos Hoogveld

Leni Jansen                                                     Gerard van Hees

Jaap Schouls                                                   Tobias de Groot

Sjaak van ’t Hof                                              Mathieu Heemelaar

Adrienne Nijenhuis                                          Hans Feddema

Lara de Brito                                                  Willem Wagenaar

Jorrit Nuijens                                                  Jeanette van Dongen

Cevdet Tuluk                                                   Roel van Gurp

Bart van den Eijnde                                        Geertje Kuipers

Jan Greeven                                                    Bas G. Roufs