Vorige week wist Thom de Graaf, minister van bestuurlijke vernieuwing, het kabinet achter zijn voorstellen tot wijziging van de kieswet te krijgen. Als het doorgaat kunnen kiezers vanaf 2007 met behulp van ?een tweede stem? meer regionale vertegenwoordigers in de Tweede Kamer krijgen.
Samen met het voorstel voor een gekozen burgemeester geeft D66 hiermee inhoud aan zijn oerdrift om de Nederlandse democratie te hervormen.
Bijna veertig jaar geleden ging Hans van Mierlo daarvoor in een intrigerend TV-spotje de straat op. De rubriek ?Brandende Kwesties? van Vrij Nederland vroeg mij om commentaar. Woensdag in de krant, vandaag voor de surfende voorproevers al digitaal. (Zie: journalist/Vrij Nederland.)

In de rel over de bijschnabbelende journaalredacteuren blijft een aspect onbesproken. En dat is de vraag hoe het in godsnaam mogelijk is dat serieuze organisaties tussen de vier en achtduizend euro per dag neertellen om zich te verzekeren van de diensten van een bekend-televisiegezicht? Dat Gijs Wanders een aardig journaal kan voorlezen, is immers bepaald geen garantie dat hij goed kan voorzitten of een intelligente mediastrategie kan ontwerpen. Daar gaat het dan ook in het geheel niet om. De voorliefde om met de Paul Wittemans (? 8000,-), de Karel van de Graaf (? 6250,-) en de Victor de Conings (? 5000,-) in zee te gaan bewijst dat zelfs het institutionele denken en ordenen in ons land steeds meer wordt geprogrammeerd volgens het format van de televisie. En dat kan dus niet zonder de peudo-lolligheid van tv-presentatoren, die er vooral voor moeten zorgen dat het leuk en onderhoudend blijft. Ze worden derhalve niet voor het denkwerk ingehuurd, maar voor het amusement. Met kwaliteit en professionaliteit heeft dat natuurlijk helemaal niets te maken. Ik schreef er in 1998 voor het Tijdschrift voor de Sociale Sector een pissig stukje over nadat ik me groen en geel had geergerd aan de Victor de Coningh-show, waar de viering van het tienjarig jubileum van het NIZW uiteindelijk in uitmondde. Ik heb het voor de liefhebbers op de site gezet. U treft het onder de knop journalist, waarbij u verder klikt op Tijdschrift voor de Sociale Sector. Het staat bovenaan de lijst artikelen.

Pffff, het is voorbij. De bezetting van de publieke omroep door Mart Smeets c.s. Ik mag graag naar sport kijken, maar deze honderddelige oneman-shows begonnen zo langzamerhand ondraaglijke vormen aan te nemen. In het begin heb je het nog niet zo in de gaten (Jack van Gelre kan niet beter) , maar na weken begint het opte vallen dat sporters in elke tweede alinea van hun antwoord door de presentaror onderbroken worden omdat vaart en afwisseling alleen door het ego van de presentaror in de hand gehouden kunnen worden. Elke avond weer opnieuw, die pseudo-indringendheid van de Smeets-vragen, die nep-klefheid, die allesoverheersnde niksigheid en het feiteloze gehengel naar emoties. We mogen Onze Lieve Heer en Zeus op onze knieen bedanken dat de Olympische Spelen maar een keer in de vier jaar plaatsvinden

Nadat ze zichzelf eerst links-liberaal had gedoopt, nuanceerde Femke Halsema zich in het vorige nummer van de Helling, het kwartaaltijdschrift van het Wetenschappelijk Bureau GroenLinks. Haar nieuwe politiek perspectief heet nu: vrijzinnig links. Instemming en hoon waren ? zoals te verwachten was ? haar deel. Maar waar staat u, lezer, op de schaal van zelfbeschikkend-vrijzinnig-libertair-communitair-moralistisch-collectivistisch-socialistisch?
De redactie van de Helling vroeg mij om een reactie te schrijven op Halsema's analyse. Die leverde ik deze week in. Onderdeel van deze reactie vormt een Grote GroenLinkse Vrijzinnigheidstest, die ik aan de hand van tien praktisch politieke dilemma?s samenstelde.
Een proefversie van de test vindt u op deze site (ga naar GL-politicus, klik op publikaties en u vindt de test bovenaan de lijst). Bij elke vraag moet u het alternatief aankruisen dat u het meest aanspreekt. U kunt de door u gekozen alternatieven vervolgens naar mij toemailen, en per ommegegaande stuur ik u uw score toe. Dan weet u eindelijk waar u staat in GroenLinks.

Overigens: over de uitslag zal verder niet gecorrespondeerd worden. Maar dat vreesde u al.

In Nederland ? zo bericht de Volkskrant vandaag - brengen ouders hun kinderen in meerderheid niet naar een creche, maar bij voorkeur naar hun ouders. Naar opa en oma dus, die aan de zorg voor hun kleinkinderen een tweede jeugd beleven. Dat kan, omdat een groot aantal 55-plussers via vut-regelingen en prepensioenen niet meer of anders minder werkt. Juist omdat ze het leuk vinden nog wat voor de kleinkinderen te betekenen hebben ze daar vaak bewust voor gekozen. Maar wat wil de regering? Al deze opa?s en oma?s moeten tot hun 65e blijven werken. Dat is goed voor de economie. Dat daarmee op termijn meer dan een miljoen kinderen zonder oppas komen te zitten, daar hoor je niemand over. Toch gaan de voortvarende regeringsplannen niet gepaard met een naar schatting noodzakelijke verdrievoudiging van kinderopvangplaatsen. Da?s te duur en wat duur is, is slecht voor de economie. Zo ontwikkelt zich dus een bizar scenario. Als de opa?s en oma?s (overigens over het algemeen duurdere arbeidskrachten) langer moeten werken zit er voor veel jonge ouders (doorgaans goedkopere arbeidskrachten) niet veel anders op dan dat ze korter gaan werken. Per saldo schieten we in economische zin geen gemilimeter op, zijn we duurder uit en laat het zich gemakkelijk raden wie van de twee ouders voor de kinderzorg zal gaan opdraaien.

Het is onbegrijpelijk dat een groot deel van de Nederlandse recensenten - onder aanvoering van Michael Zeeman (de Volkskrant) - het laatste boek van Marja Brouwers, Casino, zo omstandig de hemel in heeft geprezen. Het zou de grote jaren-negentig-roman zijn, waaraan geen Nederlandse schrijver zich nog had gewaagd. Zeeman repte zelfs van ’de belangrijkste roman die in heel lange tijd in Nederland is verschenen, om vervolgens verheugd te constateren dat ’de geengageerde roman terug is’. Daar kon de leesgroep dus niet omheen, en we besloten om ons aan Brouwers’ meesterwerk te wagen.

Het werd een grote collectieve teleurstelling. Brouwers’ 553 pagina’s hadden de eindredactie van De Bezige Bij niet mogen passeren. Althans, niet nadat de dienstdoende eindredacteur er driehonderd nutteloze pagina’s uit had verwijderd. Het verhaal is mager, de karakters dun en het boek wordt opgevuld met vele tientallen opgezwollen pagina’s met beschouwingen over de geschiedenis van de seksualiteit, de zeven hoofdzondes, het huurrecht, de haken en ogen van de opiumwet, waar kraak noch smaak en kop noch staart aan zit.

En dat is nog maar een kleine greep uit het eindeloze geneuzel dat dit boek de lezer te bieden heeft. Marja Brouwers Casino is een dieptepunt in de recente Nederlandse literatuur en het is voor de Nederlandse lezers te hopen dat haar volgende boek weer zo?n vijftien jaar op zich laat wachten. Dat scheelt veel nutteloze ergernis. Dat de elite van onze vaderlandse literatuurbeoordelaars hier de loftrompet over kan afsteken is een raadsel, dat een parlementair-achtig onderzoek zou verdienen. Welke belangen en informele verbindingen zijn hier in het spel?

Om van de schrik te bekomen vlucht de leesgroep voor de volgende keer naar het (her)lezen van mooie klassiekers als Hermans’ ’Nooit meer slapen’ en ’Het woeden van de gehele wereld’, een fraai meesterwerkje van Maarten ’t Hart. De volgende Leesgroep-mening kunt u op 5 oktober verwachten.

Het was een zware bevalling om de wijziging van de huursubsidiewet, waarmee de regering zo?n 170 miljoen op de huursubsidie wil bezuinigen, voor 1 juli door de Eerste Kamer te krijgen. De wet arriveerde te laat bij de Senaat waardoor een zorgvuldige parlementaire behandeling van dit controversiele wetsvoorstel feitelijk onmogelijk was. Dus besloot de Kamer aanvankelijk de behadeling over het reces te tillen. Maar de regering zette al haar lobbyvermogen in om de Eerste Kamer alsnog tot behandeling te bewegen. Dat l;ukte, vanwege de zwakke knieen van de regeringsprtijen VVD, CDA en D66. Minister Dekker (VROM) deed een dramatische oproep dat haar departmeent in grote financiele problemen zou komen. En de meerderheid van de Kamer zwichtte tenslotte. Wat blijkt een week later? De Woonbond rapporteert een meevaller van 150 miljoen euro op de uitgaven van de huursubsidie. Als dat waar is dan heeft de minister de Eerste Kamer gewoon een loer gedraaid. Dat moet dus maa reens goed uitgezocht worden. Samen met het PvdA-kamerlid Staf Depla (die het initiatief nam) en collega-Eerste Kamerlid Margriet Meindertsma (PvdA) hebben wij daarom vandaag een aantal pittige Kmaervragen ingeleverd. Dat is op zichzelf een kleine primeur, want het komt eigenblijk nooit voor dat Eerste- en Tweede-Kamerleden samen vragen stellen. Vandaag komt daar dus verandering in. De vragen vindt u onder de pagina GL-politicus en dan doorklikken naar Eerste Kamer, onder het departmeent VROM.

Hoe het kan, niemand kan dat precies uitleggen. Maar in de loop van de dag, bleek de site onbereikbaar. Althans op sommige plaatsen in het land. Vermoedelijk heeft het te maken met het feit dat de domeinnaam aanvankelijk bij een andere provider stond geregistreerd en in de verhuizing van dit adres allerhande problemen kunnen ontstaan. Mij is verteld dat deze belemmeringen tijdelijk zijn. Wie dit berichtje kan lezen, hoeft zic

Vandaag is de website de lucht in gegaan. Een kleine mijlpaal!!