Ik geef het toe. Soms is me even ontschoten waarom ik ook al weer GroenLinks-lid ben. Mijn hoofd is dan met heel andere dingen bezig en Femke Halsema is al een paar dagen niet op de televisie te bewonderen. Dat zijn – niet onplezierige – periodes van politieke onbenulligheid. Maar zo’n fase wordt altijd weer verstoord door een gebeurtenis waardoor ik me ineens realiseer: O ja, daarom ben ik lid.
Even na de jaarwisseling overkwam me dat toen ik vernam van het digitale burgerintiatief van twee GroenLinks-raadsleden, David Rietveld en Arno Bonte, waarmee zij proberen de te bereiken dat de Tweede Kamer gaat debatteren over een verbod op vuurwerk. Hun motto is: ‘ Meer plezier met minder vuurwerk ’. Beide heren braken met hun actie alle records, nog nooit waren er zo snel zoveel (digitale) handtekeningen verzameld om een burgerinitiatief te ondersteunen.
Geweldig.
Echt een actie waaraan geen normaal mens zou beginnen. Vuurwerk afsteken bij de jaarwisseling is zo ongeveer nog ouder dan de uitvinding van lucifers, dus – al zeker in deze populistische tijden – is het ten ene malen uitgesloten dat er ook maar één politieke partij te vinden is die daar zijn vingers aan wil branden. Ook onze partijvoorgangers waren not amused door deze actie. Desgevraagd zullen ze zeker zeggen dat excessen bestreden moeten worden, maar aan een verbod willen ze niet eens denken. Niet realistisch.
Dat wisten David en Arno natuurlijk heel goed. Maar daar hadden ze totaal geen boodschap aan. Want voor vuurwerk is werkelijk geen zinnig argument te geven, het is verspilling, er vallen slachtoffers, het is slecht voor het milieu en goed voor de Chinese maffia, het is pure verkwisting. Wie durft het te ontkennen?
Toch zijn er bij geen enkele andere politieke partij mensen te vinden die met dit standpunt de boer op gaan en ook nog eens veertigduizend mensen weten te moniliseren. Alleen bij GroenLinks vind je dergelijke Don Quichotten. Ik weet het, er zijn partijgenoten die zich er groen en geel aan ergeren, maar voor mij raakt het de essentie van GroenLinks. Tegen de stroom in, idealisme als vuurwerk. Twee sterretjes, kortom, voor David en Arno.
Ik weet weer waarom ik lid ben.

Afgelopen maandag was de nieuwjaarsreceptie van de NVMW. Het inhoudelijke deel betrof een lezing van Jos van der Lans over de wederopstanding van professionals. In deze lezing benadrukte hij dat het klimaat onder de Wmo volop kansen biedt om professionaliteit weer op de agenda te zetten. Daar horen werkvormen bij als outreachende hulpverlening, eigenkracht centrales, huisbezoek, bemoeizorg en vroegtijdig ingrijpen. Maatschappelijk werkers zouden in deze opvatting veel minder tijd in op kantoor door moeten brengen en veel vaker ‘op pad’ moeten zijn. De leefwereld als spreekkamer noemt Van der Lans dat. Ik deel deze opvatting.

Toch moet de andere kant ook niet vergeten worden. Gespreksinterventies vanuit de spreekkamer van de maatschappelijk werker. Relatiegesprekken, gesprekken over (gebrek aan) assertiviteit, communiceren en het verwerken van ongenoegens. Eén gevaar van de Wmo, met zijn nadruk op zelfredzaamheid en participatie, is dat lichte problemen buiten de boot vallen: lost u het maar op met uw gezin, vrienden, buren, buurt en vrijwilligers in de wijk. Als het echt niet werkt dan zien we u wel terug. Of, en dat is vanuit financieel oogpunt voor de gemeente nog wat gunstiger: gaat u maar naar de huisarts en/of eerstelijns psycholoog. Dat wordt immers vanuit de basisverzekering betaald. Het gevaar bestaat dat depressieve gevoelens veroorzaakt door een combinatie van opvoedings- en arbeidsproblemen vertaald worden in een cursus ‘in de put, uit de put’ of een anti-depressiva in plaats van in opvoedingsondersteuning of een goed gesprek op het werk. Zo is de eerstelijns GGZ niet bedoeld. Die is nadrukkelijk óók van het maatschappelijk werk en dat moeten we zo zien te houden. Verbinden moet wel. Individuele hulp- en dienstverlening verbinden met collectieve interventies gericht op leefbaarheid en netwerkopbouw. Meer samenwerking op het snijvlak van collectief en individueel, van welzijn en zorg, materieel en immaterieel. Van oudsher immers de kracht van het maatschappelijk werk. Kijk de canon er maar op na (website van de canon noemen).

Margot Scholte

Geachte auteur,

Gefeliciteerd, uw boek staat in de longlist van Managementboek van het Jaar 2009! Helaas heeft uw boek de shortlist niet gehaald. De volledige longlist en shortlist vindt u op de website www.managementboekengala.nl. Ook staat de longlist in de zojuist verschenen Manager & Literatuur.

De uitreiking van Managementboek van het Jaar vindt plaats op 10 maart in De Rode Hoed te Amsterdam. Deze prijs is een initiatief van managementboek.nl.

Met vriendelijke groet,
Nienke van Oeveren
Redacteur Managementboek.nl

S T E M O P P E E T E R S
E R I S N I E T S B E T E R S


BAH bah bah.... wat zijn al die tv-verkliezingen toch irritant!!!

GETVER de getverrrr... wie is de beste Nederlander, de mol of de meest onbeschofte gouden kooibewoner? En daar dan op moeten stemmen. Ordinair!!!

Maar HEE, WACHT EVEN, we gaan hier niet principieel over doen. Ieder principe leidt tot de duivel. Vandaag gaan we onze afkeer overwinnen voor de goede zaak en gaan we eens een keer meedoen met de gezonde Hollandse tv-kijker.

Waarom? It's the POETRY, sukkel! Gedichten zijn een baken van beschaving en menselijkheid in een zee van anonimiteit, botheid, tv-verwildering en goudenkooistemmingmakerij. Dat is de boodschap waarmee HAGAR PEETERS zich presenteert als DICHTER DES VADERLANDS.

Klik meteen even door naar www.dichterdesvaderlands.nl en stem op Hagar. Vergeet niet uw stem te motiveren, want dan telt uw stem dubbel. Anything goes, dus ook: ''Wat een prutsrijmelaar vind ik die Hagar, misschien leert ze het een beetje als ze eenmnaal Dichter des Vaderlands is." Maakt niks uit, motivatie is motivatie. Vergeet vervolgens niet het na stemming toegezonden emailtje te beantwoorden en uw stem te bevestigen.

Laat ik beginnen met een klein verhaaltje. Op een dag verscheen er een man in een dorp. Hij wilde eikels kopen en was bereid daar één euro per stuk voor betalen. Omdat er veel eikenbomen in het dorp stonden, begonnen de dorpsgenoten snel eikels te verzamelen. De man kocht ze een week later allemaal voor een euro per stuk.
En hij zei dat hij een week later zou terugkomen en dan vijf euro per stuk zou betalen.Opnieuw begonnen de dorpsgenoten eikels te verzamelen, alhoewel er veel minder over waren. De man verscheen een week later, betaalde de beloofde vijf euro per stuk en verklaarde een week later opnieuw te verschijnen en dan twintig euro per stuk te betalen.
Bij het dorp was geen eikel meer te vinden, maar toevalligerwijs kwam er net op dat moment een andere man met een grote zak eikels naar het dorp. De dorpsbewoners kochten de hele zak voor €15 per eikel. U begrijpt het al: de eerste man kwam niet meer opdagen. De dorpsbewoners waren hun geld kwijt, en het enige dat overbleef was een grote hoeveelheid eikels.